Latest posts
First Page | « | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 ... 897 | » | Last
Search found 8963 matches:
Re: ORPG] How we need that security!
from CupCake on 03/04/2019 08:26 PMJames:
Doordat ik naar Florence was gaan staren, was het me in eerste instantie niet opgevallen dat ze weer wakker werd totdat ze op keek. Mijn eerste reactie was om mijn hoofd te draaien en daarmee mijn blik af te wenden. Misschien was dat ook wel niet zo'n slimme reactie geweest. Nu zou ze juist kunnen vermoeden dat ik naar haar had gekeken. Aan de andere kant... veel viel er niet te bekijken vanuit het bed in een kale ruimte. We zouden ermee moeten leven. En wie weet hoe lang zij wel niet naar mij had gekeken terwijl ik niet bij was of sliep? Toen ik weer naar keek, zag ik dat ze haar ogen had neergeslagen. 'You needed it', zei ik zachtjes. 'I kept everybody out the room so you could have some sleep.', zei ik vergezeld met een vriendelijke glimlach. 'Do you feel better now?', informeerde ik. 'I can ask for a second bed in the room? If only it is a guest bed? I can't imagine that chair's very comfortable.', zei ik en grinnikte zachtjes. Het bewees nog maar eens hoe hard ze haar slaap nodig had gehad. 'I'm happy that you took your rest.', besloot ik uiteindelijk. Ondanks dat ik haar nog niet zo lang kende, voelde het veel vertrouwder om haar in de buurt te hebben dan om hier alleen te zijn. Hoe snel iets toch normaal werd... 'And uh... Florence? Are you okay that I'll ring the bell so that the nurses and doctors can come in? Or do you want some more rest? Or refresh yourself first? I actually mean... it's just an arm. I can wait. I can wait if that's better for you.', zei ik tegen haar. Het was misschien lelijk geweest en mogelijk zelfs een belediging dat ik het personeel had weggestuurd, maar ik had teveel met Florence meegeleefd. We hadden in hetzelfde schuitje gezeten en ik had het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om haar rust te verstoren met waarschijnlijk het zoveelste zinloze gesprek. Veel nieuws over de status van mijn arm/schouder zouden we toch niet kunnen krijgen.
ReplyRe: ORPG] Tous pour un, un pour tous.
from CupCake on 03/04/2019 08:14 PMXavier:
Ik glimlachte toen Camille de fles ook aan haar lippen zette. Stom van me, natuurlijk had het haar ook kunnen helpen. Waarom had ik er toen niet aan gedacht? Ik zuchtte even en schudde licht mijn hoofd. Lekker bezig, Xavier. Nog voordat ik het door had, was de fles alweer neergezet en was ze aan het werk gegaan. Hierdoor kwam het geprik en de pijn van de wond toch wat onverwacht waardoor ik een kreun niet in kon houden. 'Sorry', mompelde ik. Nu met je kop erbij blijven... Ik richtte mijn blik op haar handen en volgde wat haar vingers deden. Ze was er behendig in. Haar voorstel was om de wond te hechten. Ergens verbaasde ik mezelf er niet over dat het beter voor de wond zou zijn, maar ik was te koppig geweest om mezelf aan het idee te laten wennen of om er zelf mee op de proppen te komen. Was het toch een gevalletje van je eigen eer hooghouden? Je overgeven aan de goede zorgen van een vrouw? 'Please do what you think is best. I'll be fine.', verzekerde ik haar toen ze haar verontschuldigingen aanbood voor ze zou starten met het hechten. Ik wilde haar niet in de weg zitten. Ze deed zo haar best, ze was zelf ook al gewond en ik? Ik was veel te koppig geweest. Hoe had ik het überhaupt kunnen bedenken dat ik deze wond voor haar wel had kunnen verbergen? Vroeg of laat zou ze er toch achter gekomen zijn. Het hechten zelf was geen pretje geweest, je kon je bijna inbeelden dat je het varken aan het spit was bij de slager of de huid van een koe of hert bij de leerlooier die genaaid werd. 'It looks great.', zei ik tegen haar toen ze klaar was. Ik zou niet bij haar kunsten in de buurt kunnen komen als ik hetzelfde zou hebben geprobeerd. Niet bij mezelf, niet bij een ander. 'It feels better and it looks like the wound has stopped bleeding.', zei ik met een glimlach en boog me naar haar toe om haar een kus op de wang te geven. De huid rondom de wond stond strak en dat zou voorlopig nog wel zo blijven, maar het zat in elk geval bij elkaar en had een kans om te helen.
Re: ORPG] Tous pour un, un pour tous.
from PoppyRedx on 03/03/2019 08:58 PMCamille
Ik had even opgekeken toen Xavier de fles alcohol van me wegpakte, maar al snel begreep ik waarom. Natuurlijk. Waarom had ik daar zelf niet aan gedacht? Misschien dat het bij mij ook had kunnen helpen. Echter waren mijn wonden al verbonden en deed het nu nagenoeg geen pijn meer. Ik nam de fles terug en zette de fles ook kort aan mijn lippen. Niet zozeer om te pijn te verdoven, maar eerder de rondzwevende gedachten in mijn hoofd. Ik knikte toen hij me aanmoedigde het maar gewoon te doen waardoor mijn blik weer naar de wond gleed. Al snel zag ik dat het wel degelijk erger was dan hij had doen overkomen. Normaal gesproken zou ik hem daarop aangesproken hebben of hem een afkeurende blik hebben gegeven, maar ik was ook niet bepaald forthcoming geweest over mijn wonden dus ik had geen recht hem daarop aan te spreken. Voorzichtig maakte ik eerst de huid rondom de huid schoon voor ik een heel klein beetje alcohol in de wond zelf schonk om het daarna zo zachtjes en teder als ik kon schoon te maken. Het laatste wat ik wilde was hem nog meer pijn doen. Ik bleef de wond schoon spoelen tot ik het idee had dat het echt helemaal schoon was voor ik even naar hem opkeek. 'I think it will be better stitched.' zei ik tegen hem, voor ik de taverne-eigenaar aansprak en vroeg of hij mijn koffer kon pakken boven. Daar zat altijd naald en garen in. Eindelijk een deel van mijn opvoeding die me enigszins nuttig liet voelen. Toen mijn spullen gebracht werden, had ik al snel een dunne naald gevonden en een fijn, maar stevig garen. De naald ontsmette ik meerdere keren in het vuur van een kaars en met alcohol voor ik de draad lichtjes nat maakte met de alcohol en deze door het oog stak. 'I'm sorry.' zei ik alvast om hem te waarschuwen voor eventuele pijn toen ik begon met het hechten van de wond. Het was gelukkig niet heel erg lastig omdat het een nette, open wond was, maar dat nam niet weg dat ik af en toe bijna verkeerd prikte. Iedere twee steken liet ik wat meer ruimte over zodat de wond ook een beetje kon luchten en eventuele bacteriën er ook uitgespoeld zouden kunnen worden. Het licht in de taverne, en al helemaal niet achter de bar, was niet al te best waardoor het me wel wat bemoeilijkt werd, maar al snel had ik de hele wond gehecht en kon ik er verband omheen doen. 'That should feel better.' zei ik tegen hem met een zwakke glimlach.
Re: ORPG] How we need that security!
from PoppyRedx on 03/03/2019 05:12 PMFlorence
Mijn lichaam leek de kans om te slapen met alle ledematen aan te grijpen en geen enkel geluid in de kamer kon me wekken. Mijn hoofd was opzij gegleden, leunend op mijn eigen schouder en met mijn achterhoofd tegen de rugleuning van de stoel. Een arm was om mijn buik heen geslagen en de ander hing losjes over de armleuning van de stoel. Het was niets voor mij om zomaar in slaap te vallen en al helemaal niet op een plek die ik maar amper kende dus dat gaf wel aan hoe hard ik aan de rust toe was. Het was ook mijn eigen schuld. Ik had mezelf geen rust meer gegund sinds ik terug was gekomen uit Irak. Het was niet zo dat dat pas begonnen was toen ik voor de Home Office was begonnen. Nee, eerder het tegenovergestelde. Het had er altijd al uitgezeten, maar sinds ik terug was uit Irak was het pas echt uit de hand gelopen. Uit woede over wat me overkomen was en door de onmacht die ik erdoor ervaren had, had ik mijn hele leven op mijn werk gestort. Alle uren van de dag besteedde ik aan mijn werk bij de Counter-Terrorism Taskforce of de research die ik daarna thuis deed of sporten. Ik had er alles aan gedaan om mentaal en fysiek fit te blijven in de hoop dat iemand het op zou merken en me terug zou sturen, me weer een plek in het leger zou gunnen. Dat was echter niet gebeurd waardoor ik alleen maar gefrustreerder was geraakt op het moment dat ik een baan als James' bodyguard had gekregen. Mijn jarenlange ervaring en harde werken was gewoon volledig genegeerd. Nu zat ik echter op het punt vanaf waar het niet meer zo verder kon. Ik merkte het aan alles. Mijn lichaam herstelde niet meer zo snel van intensieve workouts als eerst, mijn concentratie en oplettendheid was niet meer zo goed als hij ooit was geweest en ik voelde me gewoonweg niet meer zo krachtig als ik me jaren geleden had gevoeld. Toen had ik altijd het idee gehad dat er niets was wat me van de kaart kon brengen, dat ik altijd alles kon overwinnen, maar mijn reactie op het zien van Isaac had dat als een kaartenhuis in elkaar laten vallen. Natuurlijk hield ik me nog steeds groot en deed ik alsof er niets aan de hand was, maar ik kon mezelf er gewoon niet meer zo goed van overtuigen.
Na een behoorlijke tijd begon ik langzaam wakker te worden. Mijn blik viel op de linoleum vloer waardoor het even duurde voor ik me besefte waar ik was. In mijn appartement lag een houten vloer en op kantoor lag tapijt dus waar was ik? Echter werd ik me op dat moment bewust van een regelmatig gepiep waardoor ik opkeek en alle ziekenhuisapparatuur zag staan. Oh ja. Ik wist het weer. Ik ging weer wat rechter in mijn stoel zitten en realiseerde me toen pas dat James in het ziekenhuisbed lag. Ik sloeg mijn ogen neer. Ik wist niet wat ik erger vond: het feit dat ik geslapen had tijdens het werk of dat zijn woorden bewezen had en dus ook toegegeven had dat ik rust nodig had.
Re: ORPG] Tous pour un, un pour tous.
from CupCake on 03/03/2019 05:02 PMXavier:
De eerste keren dat ik haar wonden schoonmaakte, merkte ik dat ze hard in mijn hand kneep. Hoe langer ik bezig was, hoe meer dat afnam. Dat was ook het moment geweest dat ik mijn hand terugtrok en zo wat preciezer kon werken met twee handen en daarna een verband aan te leggen. Daarna leek ze zich al snel zo goed te voelen dat het mijn beurt was om in de rol van patiënt te kruipen. Ik had me tegen de bar aangezet, mijn been gestrekt voor haar en mijn rug tegen de bar. Het was geen fles pure alcohol geweest, maar drank waar alcohol in zat. Zolang het maar alcohol bevatte, zou het goed zijn voor de wond. Echter pikte ik de fles eerst van haar terwijl ze mijn broek verder scheurde en zette de flessenhals aan mijn lippen om gulzig een paar grote slokken te nemen. Ik wilde mezelf niet laten kennen en ik wist dat het de pijn wat zou verdoven. Ik wist best dat ik de waarheid een beetje verdraaid had, zodat Camille zich niet zo druk zou maken. Met adequate verzorging en eventueel het blijven afknellen, zou de rit naar Parijs goed moeten komen. Eenmaal daar zou ik het been wat rust kunnen geven. Rust die ook Camille zou moeten pakken. Ik moest niet vergeten om daarvoor te pleiten bij Anne. Advies geven, mij best. Maar haar de hele dag volgen? Ik wist niet of dat zo'n goed idee was zolang de wond nog redelijk vers was. Ik zette de fles weer bij Camille neer en schonk haar een knipoog. 'It's okay', zei ik tegen haar. 'Just do it', moedigde ik haar aan terwijl ik merkte dat de wond weer licht begon te bloeden toen ze de riem losmaakte.
Re: ORPG] Tous pour un, un pour tous.
from PoppyRedx on 03/03/2019 04:47 PMCamille
Ik knikte langzaam op Xavier's woorden en liet me door hem op de grond leggen. Het was maar goed dat hij me vasthield, want anders was ik waarschijnlijk gevallen. Eenmaal op de grond, sloot ik mijn ogen en merkte ik pas echt de pijn in mijn lichaam. Door de adrenaline van eerder had ik het waarschijnlijk niet echt opgemerkt, maar nu dat echt wel uit begon te werken, merkte ik het wel degelijk. Xavier's vraag om alcohol en verband kreeg ik dan ook amper mee, al keek ik wel op toen hij tegen mij opmerkte dat het pijn zou doen. Ik knikte kort om aan te geven dat ik het begreep en zette me schrap. De eerste paar keer dat Xavier de wonden schoondepte deden vreselijk veel pijn waardoor ik voor mijn gevoel zijn hand fijnkneep, maar al snel nam de pijn af en voelde ik het bijna niet meer. 'Thank you.' glimlachte ik zwak waarna ik me voorzichtig wat omhoogdrukte. Dat voelde al een stuk prettiger dan daarvoor. Vooral het verband leek meer stevigheid te geven. 'Let me see your leg.' zei ik toen ik eenmaal weer rechtop zat en het kleine beetje duizeligheid dat ik gevoeld had weer verdwenen was. Ik pakte een schoon stuk verband en de fles alcohol waarna ik de riem voorzichtig losmaakte van zijn been en zijn broek rondom de wond verder kapotscheurde.
Re: ORPG] How we need that security!
from CupCake on 03/03/2019 03:55 PMJames:
Ik keek naar haar en knikte. Het was logisch dat ze dat aan het doen was. Dat had ik zelf ook nog kunnen bedenken. Ze was altijd in mijn buurt geweest en meestal had ze op wacht gestaan. Ze had het onmogelijk eerder kunnen doen. Omdat ze aan gaf dat ik haar niet kon helpen, besloot ik zelf maar verder te gaan met het voorbereiden van allerlei vergaderingen, het doorlezen en opstellen van documenten etc. Met één hand ging het minder vlot dan anders, maar het was prettig dat ik iets anders aan mijn hoofd had en "gewoon" kon werken.
Op den duur hield het achtergrond geratel op en keek ik op. Ik moest glimlachen toen ik zag wat er was gebeurd. Florence had de laptop opzij gelegd en lag in de stoel te slapen. Ook toen er artsen en verpleegkundigen langs wilden komen om te kijken hoe het met me was, schudde ik mijn hoofd. Ik weigerde om haar nu gestoord te laten worden. 'Come back later', mimede ik met mijn lippen en wuifde ze weg met mijn goede hand in de hoop dat ze het zouden begrijpen. Florence had eruit gezien alsof ze het goed kon gebruiken en daarvoor kon ik echt wel wat langer wachten op zorgen of een volgend vragenvuur wat ongetwijfeld op me afgevuurd zou worden. Ik vermoedde ook dat de politie vandaag nog langs zou komen voor een verhoor mits ik door de artsen fit genoeg verklaard zou worden. Waarschijnlijk zou Florence al het een en ander doorgegeven of beantwoord hebben, maar ik was niet fatsoenlijk aanspreekbaar geweest na de aanslag. Misschien was het ook wel goed om een statement te schrijven en om dat via de Home office naar buiten te laten brengen. Een simpel en kort bericht waarin kort uitgelegd zou worden over mijn schouder, dat het goed zou gaan en ik hopelijk snel naar huis kon en alles weer op kon pakken. Dat was het enige waar ik zeker van was: ik zou me niet zo snel laten kennen. No way.
En zo gezegd, zo gedaan. Het statement was opgesteld en doorgestuurd voor goedkeuring waarna ik de laptop op het nachtkastje zette en deze aan de kant schoof. Ik had niet verwacht dat het mentaal intensief bezig zijn nu zo vermoeiend zou zijn. Hierdoor bestudeerde ik de kamer die ik al snel kende. Vervolgens was het een kleine moeite om alle plafondplaten te tellen, te weten in welke er een barst zaten en hoeveel kastjes er waren. Echter waren ziekenhuiskamers maar saai en bleef mijn blik uiteindelijk toch hangen bij Florence. Ze was een aparte verschijning. Blanke huid, donker haar en fel blauwe ogen. Het was een bijzondere vrouw. Uit het leger met niet de meest gemakkelijke tijd achter de rug, een fel karakter... al bleef daar als ze sliep weinig van over. Bij deze gedachte kon ik het niet laten om toch even te grinniken waarbij ik hoopte dat ze niet wakker zou worden van me terwijl ik al zo mijn best had gedaan om iedereen op afstand te houden.
Re: ORPG] Tous pour un, un pour tous.
from CupCake on 03/03/2019 03:39 PMXavier:
Ik liep achter haar aan en liet ook mijn ogen weer door de ruimte glijden. Het was een puinhoop. Maar een puinhoop was nog te redden. Ik keek weer naar Camille en de plek waar haar jurk rode bloedvlekken achter had gelaten toen ze zich wilde omdraaien en aan de bar vastgreep. De kleur leek wat uit haar gezicht te trekken en dat was het moment dat ik direct naar haar toe ging en haar tegen me aan trok. 'Please lay down for me so I can take care of your wounds', zei ik tegen haar en pakte met een van mijn armen haar vast, zodat ze niet om zou vallen en haakte met de andere haar vingers los van de bar. Voorzichtig legde ik haar op de grond neer terwijl ik mijn gewonde been strekte om deze niet extra te belasten voor ik bij haar kwam zitten op mijn knieën. 'Jodium or some alcohol and bandages, please', commandeerde ik de eigenaar. Het was niet bars, maar je kon nu eenmaal niet alles tegelijk. Ondertussen zorgde ik ervoor dat de stoffen niet meer in de weg zaten en keek nogmaals naar haar wonden. Misschien zouden ze wel gehecht moeten worden, maar ik was geen arts. Ik kon de eerste noodhulp toepassen, zoals me dat in het slagveld bijgebracht was en voor de rest waren altijd de artsen geweest. Ik stond er ook niet op te wachten om met een doodnormale naald en draad aan de gang te moeten. Ik probeerde liever de wonden goed schoon te maken en te stelpen, misschien wat kruiden of een mengsel ervan dat de pijn zou verlichten en het helen zou moeten versnellen. Goed afbinden zou al veel uit kunnen maken, goed verbinden. Mocht het mogelijk zijn dat we morgen zouden rijden wilde ik eigenlijk twee dingen. Zo snel mogelijk in Parijs zijn en haar na laten kijken door een dokter, maar tegelijkertijd had de wond rust nodig. De eigenaar kwam aan met wat alcohol en het "verband" dat Camille zelf eerder die dag al voorbereid had. 'This is going to hurt a little.', waarschuwde ik haar voor ik met mijn ene hand de hare vastpakte en met de andere hand bij de randen van de wonden begon te deppen tot ik uiteindelijk bij de wonden zelf kwam en ook deze ontsmette waarna ik ze verbond. 'This must be enough for now. Maybe I can get some herbs for the healing on the way.', zei ik tegen haar.
Re: ORPG] How we need that security!
from PoppyRedx on 03/03/2019 03:38 PMFlorence
Ik had mijn laptop opgestart en ging vrijwel meteen helemaal op in het scherm. Als ik eenmaal een taak had, kon ik me daar helemaal op focussen en bestond er helemaal niets meer om me heen. Het duurde dan ook even voor ik me besefte dat James gesproken had en me een vraag had gesteld. Traag keek ik op van mijn scherm waarna ik het scherm van mijn laptop was verder dichtklapte. 'Background checks. I haven't had the time before.' beantwoordde ik zijn vraag eerlijk, maar heel veel meer kon ik er niet over vertellen. Hoe meer hij wist, hoe groter de schietschijf op zijn rug. 'No, I'll be fine. Thanks for the offer, though.' schudde ik mijn hoofd op de vraag of hij kon helpen. Nee, dat leek me geen goed idee. Ik zei daarom ook maar niet dat Emily ook op mijn lijstje stond om te checken. Het was de bedoeling dat ik zo objectief mogelijk informatie zou winnen en daarvoor moest ik eigenlijk even alles vergeten wat hij me ooit over haar verteld had. Mijn blik gleed weer terug naar de laptop en nadat ik het scherm weer goed open had geklapt, ging ik binnen no-time weer volledig op in mijn werk. Mijn vingers bewogen razendsnel over de toetsen terwijl ik op ieder systeem dat ik kende en waar ik toegang toe had probeerde informatie te winnen over Emily, maar ook over James zelf, de agent die verdwenen was, zijn PA en nog wat meer mensen zoals de beveiliging van de Home Office of andere medewerkers waar hij vaak mee in contact stond. Echter merkte ik na een tijdje dat ik hoofdpijn begon te krijgen van het scherm dus sloeg ik alle gevonden informatie op meerdere manieren op en sloot de laptop af waarna ik deze op het kastje naast me zette en kort mijn ogen sloot. Ik had er totaal niet opgerekend en het was ook absoluut mijn bedoeling niet, maar binnen enkele seconden was ik in de stoel in slaap gevallen.
Re: ORPG] Tous pour un, un pour tous.
from PoppyRedx on 03/03/2019 03:19 PMCamille
Ik begon te trap af te lopen en beet op mijn lip toen ik de ravage beneden zag. Gelukkig was het vooral materiële schade. De ramen waren kapot, tafels en stoelen hadden afgebroken poten. Ik wierp een blik over mijn schouder, naar Xavier, voor ik richting de schuilkelder liep, want het leek erop dat de aanwezigen zich daar nog altijd verzameld hadden. 'Thank you.' bedankte ik de eigenaar van de taverne. Hij zou wel weten waarvoor. Het bleef een feit dat ik mijn post had verlaten en het aan hem over had gelaten. Gelukkig waren de kinderen en vrouwen ongeschonden gebleven waardoor die na een kort praatje ook weer gerustgesteld waren. Ik wilde met naar Xavier omdraaien, maar mijn onderlichaam wilde niet helemaal meewerken waardoor alleen mijn torso draaide en dat veroorzaakte vreselijke pijn. Ik greep me dan ook aan de bar vast en beet op mijn lip om een schreeuw van pijn binnen te houden. Het was mijn bedoeling geweest Xavier te vertellen dat ik eerst naar zijn been zou kijken omdat ik me ook wel redde en de Koning en Koningin het me waarschijnlijk niet in dank af zouden nemen als ze gehandicapte Captain of the Musketeers terug zouden krijgen. Echter leek dit een teken dat hij eerst naar mij zou moeten kijken en niet andersom. 'I'm okay.' wuifde ik de taverne-eigenaar weg toen de pijn weer een beetje weg trok.