Search for posts by CupCake
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 ... 52 | » | Last
Search found 514 matches:
Re: ORPG] How we need that security!
from CupCake on 04/14/2019 01:35 PMJames:
Ik haalde mijn schouders op om haar woorden. Echter werd dat "beloond" met een grimas en dat mijn goede hand naar de pijnlijke schouder schoot. 'Ahh, I shouldn't have done that', mompelde ik van de pijn en probeerde iets van een grijns op mijn gezicht te laten verschijnen, zodat Florence zich niet teveel zorgen hoefde te maken en zou denken dat het niets was. Waarschijnlijk, zeker met haar als ervaringsdeskundige zou het niet lukken, maargoed... voor je eigen gevoel had je het dan toch geprobeerd. 'I can't do much for my recovery right now. Not shrugging my shoulders and taking some rest. But I'm not made for that. I'm not that type of person', zei ik tegen haar. Ik was het liefst altijd bezig, nou ja... ontspanning moest er ook zijn, maar verplicht niks of niet veel doen en beperkt zijn stond me nog het minste aan van alles. Gekluisterd zijn aan bed, volledig afhankelijk van anderen. Het is maar een schouder.... Met een beetje geluk zou ik al snel naar huis kunnen met de nodige hulp daar. Als ik alleen al maar rond kon lopen en van de bedrust af zou zijn...
Ik had Florence nog een poosje met mijn blik gevolgd toen ze koffie maakte en het uitzicht vanuit het raam bekeek. Voor zover ik het vanuit het bed kon zien, was het niet veel bijzonders. Toen besloot ik toch maar om op de knop te drukken waardoor het personeel van het ziekenhuis eraan kwam waarna ik ze vertelde dat wanneer het kon de dokter langs kon komen.
ReplyRe: ORPG] Tous pour un, un pour tous.
from CupCake on 04/14/2019 01:25 PMXavier:
Ik keek naar haar en glimlachte toen de pijn uit haar gezichtsuitdrukking leek te gaan door haar glimlach. Als een schooljongen knikte ik braaf toen ze zei dat ze er tweemaal daags naar zou kijken tot we in Parijs aan zouden komen. Eenmaal daar zou ik er een arts naar moeten laten kijken. Dat zou wel het meest verstandige zijn. Vragend kantelde ik mijn hoofd toen haar blik weer serieus werd. 'You're right and I will let you know when something's changed', zei ik tegen haar. Al vreesde ik dat ik waarschijnlijk in eerste instantie zou proberen door te bijten tot we Parijs bereikt hadden. Tenzij het niet anders ging of het écht de verkeerde kant op zou gaan. 'You should do that too... we have to keep an eye out for eachother and please visit a physician back in Paris. I don't want to loose you or being longer in pain then necessary.', zei ik tegen haar. Ik had er al moeite mee om dit te accepteren. Dat ze gewond was geraakt terwijl ik ergens anders druk bezig was. Niet dat ik echt anders had kunnen doen, maar toch... Ze was zo goed als mijn verloofde en ik zou alles voor haar doen om haar leed te besparen. 'Shall I get us something to drink? You should take some rest now.', stelde ik aan haar voor. Hoe meer we onszelf nu de rust gunden, hoe beter we ons zouden voelen op korte termijn en hopelijk Parijs konden bereiken om verder te herstellen en te achterhalen waarom Queen Anne Camille op korte termijn voor nodig had.
Re: ORPG] How we need that security!
from CupCake on 03/04/2019 08:26 PMJames:
Doordat ik naar Florence was gaan staren, was het me in eerste instantie niet opgevallen dat ze weer wakker werd totdat ze op keek. Mijn eerste reactie was om mijn hoofd te draaien en daarmee mijn blik af te wenden. Misschien was dat ook wel niet zo'n slimme reactie geweest. Nu zou ze juist kunnen vermoeden dat ik naar haar had gekeken. Aan de andere kant... veel viel er niet te bekijken vanuit het bed in een kale ruimte. We zouden ermee moeten leven. En wie weet hoe lang zij wel niet naar mij had gekeken terwijl ik niet bij was of sliep? Toen ik weer naar keek, zag ik dat ze haar ogen had neergeslagen. 'You needed it', zei ik zachtjes. 'I kept everybody out the room so you could have some sleep.', zei ik vergezeld met een vriendelijke glimlach. 'Do you feel better now?', informeerde ik. 'I can ask for a second bed in the room? If only it is a guest bed? I can't imagine that chair's very comfortable.', zei ik en grinnikte zachtjes. Het bewees nog maar eens hoe hard ze haar slaap nodig had gehad. 'I'm happy that you took your rest.', besloot ik uiteindelijk. Ondanks dat ik haar nog niet zo lang kende, voelde het veel vertrouwder om haar in de buurt te hebben dan om hier alleen te zijn. Hoe snel iets toch normaal werd... 'And uh... Florence? Are you okay that I'll ring the bell so that the nurses and doctors can come in? Or do you want some more rest? Or refresh yourself first? I actually mean... it's just an arm. I can wait. I can wait if that's better for you.', zei ik tegen haar. Het was misschien lelijk geweest en mogelijk zelfs een belediging dat ik het personeel had weggestuurd, maar ik had teveel met Florence meegeleefd. We hadden in hetzelfde schuitje gezeten en ik had het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om haar rust te verstoren met waarschijnlijk het zoveelste zinloze gesprek. Veel nieuws over de status van mijn arm/schouder zouden we toch niet kunnen krijgen.
Re: ORPG] Tous pour un, un pour tous.
from CupCake on 03/04/2019 08:14 PMXavier:
Ik glimlachte toen Camille de fles ook aan haar lippen zette. Stom van me, natuurlijk had het haar ook kunnen helpen. Waarom had ik er toen niet aan gedacht? Ik zuchtte even en schudde licht mijn hoofd. Lekker bezig, Xavier. Nog voordat ik het door had, was de fles alweer neergezet en was ze aan het werk gegaan. Hierdoor kwam het geprik en de pijn van de wond toch wat onverwacht waardoor ik een kreun niet in kon houden. 'Sorry', mompelde ik. Nu met je kop erbij blijven... Ik richtte mijn blik op haar handen en volgde wat haar vingers deden. Ze was er behendig in. Haar voorstel was om de wond te hechten. Ergens verbaasde ik mezelf er niet over dat het beter voor de wond zou zijn, maar ik was te koppig geweest om mezelf aan het idee te laten wennen of om er zelf mee op de proppen te komen. Was het toch een gevalletje van je eigen eer hooghouden? Je overgeven aan de goede zorgen van een vrouw? 'Please do what you think is best. I'll be fine.', verzekerde ik haar toen ze haar verontschuldigingen aanbood voor ze zou starten met het hechten. Ik wilde haar niet in de weg zitten. Ze deed zo haar best, ze was zelf ook al gewond en ik? Ik was veel te koppig geweest. Hoe had ik het überhaupt kunnen bedenken dat ik deze wond voor haar wel had kunnen verbergen? Vroeg of laat zou ze er toch achter gekomen zijn. Het hechten zelf was geen pretje geweest, je kon je bijna inbeelden dat je het varken aan het spit was bij de slager of de huid van een koe of hert bij de leerlooier die genaaid werd. 'It looks great.', zei ik tegen haar toen ze klaar was. Ik zou niet bij haar kunsten in de buurt kunnen komen als ik hetzelfde zou hebben geprobeerd. Niet bij mezelf, niet bij een ander. 'It feels better and it looks like the wound has stopped bleeding.', zei ik met een glimlach en boog me naar haar toe om haar een kus op de wang te geven. De huid rondom de wond stond strak en dat zou voorlopig nog wel zo blijven, maar het zat in elk geval bij elkaar en had een kans om te helen.
Re: ORPG] Tous pour un, un pour tous.
from CupCake on 03/03/2019 05:02 PMXavier:
De eerste keren dat ik haar wonden schoonmaakte, merkte ik dat ze hard in mijn hand kneep. Hoe langer ik bezig was, hoe meer dat afnam. Dat was ook het moment geweest dat ik mijn hand terugtrok en zo wat preciezer kon werken met twee handen en daarna een verband aan te leggen. Daarna leek ze zich al snel zo goed te voelen dat het mijn beurt was om in de rol van patiënt te kruipen. Ik had me tegen de bar aangezet, mijn been gestrekt voor haar en mijn rug tegen de bar. Het was geen fles pure alcohol geweest, maar drank waar alcohol in zat. Zolang het maar alcohol bevatte, zou het goed zijn voor de wond. Echter pikte ik de fles eerst van haar terwijl ze mijn broek verder scheurde en zette de flessenhals aan mijn lippen om gulzig een paar grote slokken te nemen. Ik wilde mezelf niet laten kennen en ik wist dat het de pijn wat zou verdoven. Ik wist best dat ik de waarheid een beetje verdraaid had, zodat Camille zich niet zo druk zou maken. Met adequate verzorging en eventueel het blijven afknellen, zou de rit naar Parijs goed moeten komen. Eenmaal daar zou ik het been wat rust kunnen geven. Rust die ook Camille zou moeten pakken. Ik moest niet vergeten om daarvoor te pleiten bij Anne. Advies geven, mij best. Maar haar de hele dag volgen? Ik wist niet of dat zo'n goed idee was zolang de wond nog redelijk vers was. Ik zette de fles weer bij Camille neer en schonk haar een knipoog. 'It's okay', zei ik tegen haar. 'Just do it', moedigde ik haar aan terwijl ik merkte dat de wond weer licht begon te bloeden toen ze de riem losmaakte.
Re: ORPG] How we need that security!
from CupCake on 03/03/2019 03:55 PMJames:
Ik keek naar haar en knikte. Het was logisch dat ze dat aan het doen was. Dat had ik zelf ook nog kunnen bedenken. Ze was altijd in mijn buurt geweest en meestal had ze op wacht gestaan. Ze had het onmogelijk eerder kunnen doen. Omdat ze aan gaf dat ik haar niet kon helpen, besloot ik zelf maar verder te gaan met het voorbereiden van allerlei vergaderingen, het doorlezen en opstellen van documenten etc. Met één hand ging het minder vlot dan anders, maar het was prettig dat ik iets anders aan mijn hoofd had en "gewoon" kon werken.
Op den duur hield het achtergrond geratel op en keek ik op. Ik moest glimlachen toen ik zag wat er was gebeurd. Florence had de laptop opzij gelegd en lag in de stoel te slapen. Ook toen er artsen en verpleegkundigen langs wilden komen om te kijken hoe het met me was, schudde ik mijn hoofd. Ik weigerde om haar nu gestoord te laten worden. 'Come back later', mimede ik met mijn lippen en wuifde ze weg met mijn goede hand in de hoop dat ze het zouden begrijpen. Florence had eruit gezien alsof ze het goed kon gebruiken en daarvoor kon ik echt wel wat langer wachten op zorgen of een volgend vragenvuur wat ongetwijfeld op me afgevuurd zou worden. Ik vermoedde ook dat de politie vandaag nog langs zou komen voor een verhoor mits ik door de artsen fit genoeg verklaard zou worden. Waarschijnlijk zou Florence al het een en ander doorgegeven of beantwoord hebben, maar ik was niet fatsoenlijk aanspreekbaar geweest na de aanslag. Misschien was het ook wel goed om een statement te schrijven en om dat via de Home office naar buiten te laten brengen. Een simpel en kort bericht waarin kort uitgelegd zou worden over mijn schouder, dat het goed zou gaan en ik hopelijk snel naar huis kon en alles weer op kon pakken. Dat was het enige waar ik zeker van was: ik zou me niet zo snel laten kennen. No way.
En zo gezegd, zo gedaan. Het statement was opgesteld en doorgestuurd voor goedkeuring waarna ik de laptop op het nachtkastje zette en deze aan de kant schoof. Ik had niet verwacht dat het mentaal intensief bezig zijn nu zo vermoeiend zou zijn. Hierdoor bestudeerde ik de kamer die ik al snel kende. Vervolgens was het een kleine moeite om alle plafondplaten te tellen, te weten in welke er een barst zaten en hoeveel kastjes er waren. Echter waren ziekenhuiskamers maar saai en bleef mijn blik uiteindelijk toch hangen bij Florence. Ze was een aparte verschijning. Blanke huid, donker haar en fel blauwe ogen. Het was een bijzondere vrouw. Uit het leger met niet de meest gemakkelijke tijd achter de rug, een fel karakter... al bleef daar als ze sliep weinig van over. Bij deze gedachte kon ik het niet laten om toch even te grinniken waarbij ik hoopte dat ze niet wakker zou worden van me terwijl ik al zo mijn best had gedaan om iedereen op afstand te houden.
Re: ORPG] Tous pour un, un pour tous.
from CupCake on 03/03/2019 03:39 PMXavier:
Ik liep achter haar aan en liet ook mijn ogen weer door de ruimte glijden. Het was een puinhoop. Maar een puinhoop was nog te redden. Ik keek weer naar Camille en de plek waar haar jurk rode bloedvlekken achter had gelaten toen ze zich wilde omdraaien en aan de bar vastgreep. De kleur leek wat uit haar gezicht te trekken en dat was het moment dat ik direct naar haar toe ging en haar tegen me aan trok. 'Please lay down for me so I can take care of your wounds', zei ik tegen haar en pakte met een van mijn armen haar vast, zodat ze niet om zou vallen en haakte met de andere haar vingers los van de bar. Voorzichtig legde ik haar op de grond neer terwijl ik mijn gewonde been strekte om deze niet extra te belasten voor ik bij haar kwam zitten op mijn knieën. 'Jodium or some alcohol and bandages, please', commandeerde ik de eigenaar. Het was niet bars, maar je kon nu eenmaal niet alles tegelijk. Ondertussen zorgde ik ervoor dat de stoffen niet meer in de weg zaten en keek nogmaals naar haar wonden. Misschien zouden ze wel gehecht moeten worden, maar ik was geen arts. Ik kon de eerste noodhulp toepassen, zoals me dat in het slagveld bijgebracht was en voor de rest waren altijd de artsen geweest. Ik stond er ook niet op te wachten om met een doodnormale naald en draad aan de gang te moeten. Ik probeerde liever de wonden goed schoon te maken en te stelpen, misschien wat kruiden of een mengsel ervan dat de pijn zou verlichten en het helen zou moeten versnellen. Goed afbinden zou al veel uit kunnen maken, goed verbinden. Mocht het mogelijk zijn dat we morgen zouden rijden wilde ik eigenlijk twee dingen. Zo snel mogelijk in Parijs zijn en haar na laten kijken door een dokter, maar tegelijkertijd had de wond rust nodig. De eigenaar kwam aan met wat alcohol en het "verband" dat Camille zelf eerder die dag al voorbereid had. 'This is going to hurt a little.', waarschuwde ik haar voor ik met mijn ene hand de hare vastpakte en met de andere hand bij de randen van de wonden begon te deppen tot ik uiteindelijk bij de wonden zelf kwam en ook deze ontsmette waarna ik ze verbond. 'This must be enough for now. Maybe I can get some herbs for the healing on the way.', zei ik tegen haar.
Re: ORPG] How we need that security!
from CupCake on 03/03/2019 02:56 PMJames:
Ik knikte toen ze zei dat ze de laptop ging regelen en dat ik me nu eerst maar eens op mijn ontbijt moest focussen. Het was vreselijk onhandig dat één arm zo goed als onbruikbaar was. Zelfs al had ik tegen Florence' advies in willen gaan, het was niet mogelijk. Het had me een poosje gekost om een manier te vinden waardoor het gemakkelijk zou gaan en was daarom nog steeds aan het ontbijten toen ze terug kwam met de laptop. Enkel bij het woordje "sir" schoten mijn ogen even op van het bord. Dat was een van de dingen waar ik maar slecht aan kon wennen. Als je eenmaal een positie had was alles "sir". Ik besloot er niks over te zeggen en ook haar haar rust te gunnen. Hoewel ik merkte dat ze zelf ook een laptop had meegenomen. Misschien was het haar manier? Ik had me weer op mijn ontbijt gericht en nadat ik dat gedaan had liet ik me eerst weer even in het kussen zakken met gesloten ogen om alles te overdenken. Er was de afgelopen dagen veel gebeurd. De aanwezigheid van Florence, de aanslag in Chelsea, het vreemde gedoe waardoor ik mijn huis niet meer in mocht en gedwongen was om bij Florence te overnachten en nu dit. Waarom kwam alles zo kort op elkaar? Was het een poging om me te breken? Maar dan kenden ze mij nog niet... Ik en mijn familie vechten al ons hele leven en ik ging me niet op de kop laten zitten door dit soort dingen.
Met mijn voeten wist ik enige grip te krijgen op de laptoptas om deze dichterbij te schuiven, zodat ik deze kon pakken en de laptop eruit halen. 'What are you doing?', vroeg ik met oprechte interesse aan Florence. 'Is it something I can help you with?', informeerde ik. Ik had altijd genoeg taken te doen en vaak wist je niet waar je moest beginnen. Zeker omdat veel afspraken geannuleerd zouden zijn, was ik nu wat vrijer om mijn tijd in te delen. Niemand wist immers wanneer ik het ziekenhuis kon verlaten en weer volledig terug zou zijn. Hoewel... ik hoopte eigenlijk dat ik snel weer aan de gang kon.
Re: ORPG] Tous pour un, un pour tous.
from CupCake on 03/03/2019 02:32 PMXavier:
Het sierde Camille dat ze per se naar beneden wilde om te kijken of iedereen in orde was. Ik volgde haar met mijn ogen toen ze de kamer doorliep. Klaar om een stap naar voren te zetten, mocht ze haar evenwicht verliezen. Echter was het niet nodig en was ze de deur al door voordat ik het door had. 'And I'll look to yours.', zei ik tegen haar. 'Mine can wait. It started bleeding all over again and the belt is stopping it. It's bearable.', verzekerde ik haar terwijl ik me omdraaide om haar achterna te komen op de trap. Aan die woorden was niks gelogen. Het was wel degelijk draaglijk op deze manier en ik maakte me veel meer zorgen over haar. Mede doordat ze meerdere verwondingen had en ik niet verwachtte dat ze vaak wonden had gehad. Ik had me er op de een of andere manier altijd doorheen kunnen slaan en ik was bang dat als ik er niet voor zorgde dat ze voldoende rust zou nemen, dat het er niet beter op zou worden.
Re: ORPG] How we need that security!
from CupCake on 03/02/2019 07:22 PMJames:
'Two days', herhaalde ik kreunend toen Florence zei dat er een kans was dat ik naar huis kon gaan als ik me hier twee dagen wist te gedragen. 'Two more days, normally that's nothing, but here it seems a lot, a long time', zei ik met een gefronsd voorhoofd. Het leek maar door te gaan. Het advies bleef komen, dat was fijn, maar eigenlijk totaal niet wat ik wilde horen. 'I hate it already, I'm starving', mopperde ik vanuit het bed. 'But thanks for the laptop', zei ik tegen haar. 'And for your advice. Even when I hoped you to tell other things. I believe you know best.', zei ik tegen haar. Het was lastig voor mij om dat toe te geven en ik kon haar advies blijven vervloeken. Echter vreesde ik dat ik snel genoeg gestrafd zou worden als ik toch tegen haar advies in ging. Ze zei het niet voor niets. Ik leunde wat naar rechts toe om het nachtkastje wat verder naar mezelf toe te trekken en het ontbijt te bekijken. Echter schoten mijn ogen naar haar toe toen ze voor haar doen te snel antwoord gaf. 'I don't believe you', zei ik kalm. 'If you don't take your rest and care of yourself, I will dismiss you for the rest of the day and maybe a few after that', zei ik tegen haar. Het leek me dat ze iemand was die zichzelf uit zou buiten voor iemand anders. Of net hoe het haar uit kwam. In elk geval onzelfzuchtig. Dat kon een goede eigenschap zijn, mits iemand daar niet te ver in door ging. Ik vreesde daarvoor. 'I'll leave the decision to you. Take some rest or I'll send you home myself.', zei ik egen haar toen ze nogmaals benadrukte dat ze in orde was. Dat maakte het alleen maar verdachter. 'And no, I don't need anything else. If you can fix that somebody can bring me my laptop, that's enough.', zei ik tegen haar. 'It has been a tough day, I guess for you more than anyone else. I mean... I have a whole gap in my mind and from the operation. You don't.... Please go home, take some sleep, take care of yourself and return when you're feeling good again', zei ik tegen haar. 'I'll take care somebody else will take the watch from you. It's really all right. Don't feel guilty.', zei ik tegen haar.