Latest posts

Re: SHORPG | True love can't die.

Ietwat opgelucht haal ik adem zodra ik zijn rustige reactie hoor, maar kan aan zijn lichaamstaal dat het meer met hem doet dan hij toe wil geven. Ik heb geen idee of hij met me wil praten of dat hij meer zou hebben aan zijn parabatai, maar ik ben er nu. De zware houten deur sluit ik, waarna ik besluit om op de stoel naast zijn bed te gaan zitten. "At the end of the day you have to be proud of who you are and stand behind the choices that you have made." zeg ik dan zacht, waarna ik overeind kom en naar zijn kast toeloop, om hier vervolgens twee glazen whisky in te schenken. "Clary can have all the feelings in the world and love you forever, but if you don't feel the same way, you can't change that. And there's nothing wrong with listening to your own feelings. Some people call it selfish, choosing yourself. I call it wisdom, it's the best thing you can do. And at the end of the day she probably knows you like no one else, and needs to look at the way she's treating you." zeg ik rustig, waarna ik hem een glas aangeef. "I know you're not really the talking type, neither am I. I like to drown my feelings and refuse to acknowledge them. But do know, that I'm a great listener." Mijn hand laat ik kort op zijn schouder rusten, waarna ik voorover buig en een kus op zijn lippen druk.
"Listen. I know what you and Clary had. And I don't know what it is that we have. But I'm fine with the fact if you don't want to put a label on it. Since being in the citadel, you're the first person I'd like to call my friend. And this is me being vulnerable, so shut it." grijns ik als ik de ondeugende blik in zijn ogen zie. Ik weet dat hij dit tegen me gaat gebruiken, maar soms is kwetsbaar zijn niet erg. Door de jaren heen heb ik genoeg momenten gehad dat ik me zwak voelde, zowel fysiek als mentaal. Maar kijkend naar mijn leven is het ook niet raar dat ik op een moment genoeg had van alles. "I guess feeling all these things are part of us being human and you need to cut yourself some slack. You've defended Max today and I don't even question if you were willing to die for him, I know love when I see it." glimlach ik en leg mijn hand op zijn bovenbeen neer. "Max came to thank me earlier. For protecting him. And it took me back to an earlier fight with hellhounds." Mijn glas zet ik neer op zijn nachtkastje, waarna ik mijn litteken tevoorschijn haal. "It's been years since I got this scar, Valentine's hellhounds left me at the steps of the citadel, but not before making sure I saw the hellhounds ripping a part my brother." De vingertoppen van Jace volgen het litteken, iets wat voor een rilling over mijn lijf zorgt. "There are days that I wish it was me that died." fluister ik dan zacht, waarna ik hem aankijk. "But I'm glad that I didn't. It made me love life even more. It made me want to live my life to the fullest. Celebrating the life that I have. And that's why we're going to a pub, right now. It's been years." zeg ik grijnzend, waarna ik het glas in een keer achterover gooi. "Meet me at the door of the institute in 15 minutes." zeg ik dan rustig, waarna ik heupwiegend naar Izzy haar slaapkamer loop en aanklop. "I need some help. I really don't have an outfit appropriate for a pub.." grinnik ik zacht, waarna ze me naar binnen wenkt. Binnen de kortste keren heeft ze mijn haren gekruld en ben ik gehuld in een zwart jurkje. Ik ben subtiel opgemaakt, maar heb knalrode lippenstift op. Het laatste wat ik doe is mijn voeten in een paar hakken schuiven, Izzy een kus op haar wang drukken als bedankje om vervolgens richting de deur te lopen. Zodra mijn ogen die van Jace ontmoeten verschijnt er een grijns rond mijn lippen, maar voel de ogen van andere schaduwjagers op me branden. "Hi." zeg ik dan ook ademloos, waarna ik glimlach. "Ready?"

Kort kijk ik naar de prachtige verschijning, iets wat niemand zou kunnen ontkennen. Genevieve heeft iets onschuldigs over zich, maar aan de andere kant laat de blik in haar ogen je anders vermoeden. Iets wat haar gedrag in de afgelopen tijd dat ik haar heb leren kennen heeft bevestigd. Ze kan alles behalve stil zitten en luisteren. "I'm glad to hear that you're doing okay, I hope to see you up and running again soon." zeg ik met een glimlach en kan het niet laten om op haar gezicht te letten. Iets in me zegt me dat ze iets meer pijn heeft dan ze toe wil geven. "You are welcome to stay for as long as you want. I can imagine you don't want to be around Luke for the rest of your life." grinnik ik zachtjes. Ik denk dat iedereen wel een vaderfiguur zoals Luke in zijn leven heeft gehad, of een moeder die die rol aanneemt. Toen wij jong waren wist mijn moeder alles, elke stap die we maakten, maar nu? Nu zie ik haar niet meer zo veel als ik zou willen. 
Een deel van me vindt het vreemd dat ik het als prettig ervaar om bij Genevieve te zijn. Meestal vind ik vrouwen veel te ingwikkeld en trek ik naar mannen toe, maar sinds mijn laatste liefde ben ik iets afstandelijker. Ik wil weer leren hoe het is om een eigen persoon te zijn. Ik wil weer leren hoe ik was voor Magnus en me daarbij volledig focussen op de nieuwe functie die ik draag. Nog nooit is het zo belangrijk geweest om me te focussen, kijkend naar de opkomst van demonen in de mundanewereld. Maar het lijkt alsof Genevieve op dit moment een afleiding voor me is. Een afleiding omdat ik van mezelf rust moet nemen en in hetzelfde schuitje met haar zit. Maar stiekem hoop ik dat we elkaar blijven zien nadat we beide hersteld zijn. Ze heeft een frisse kijk op de wereld, is recht door zee en zeker niet op haar mondje gevallen, iets wat verfrissend is. In de functie die ik bekleedt zijn alle antwoorden over het algemeen genomen politiekcorrect, iets wat logisch is, maar soms erg frustrerend. En waar mijn parabatai en zusje goede gesprekspartners zijn, weet ik ondertussen hun standpunten en gedachtegangen.
"If you'd rather be alone, you do need to tell me Gen. I like your company, but I don't know if it's mutual." zeg ik dan rustig, beseffend dat zij er misschien helemaal niet op deze manier over denkt. Waarom twijfel ik daarover? Daarnet heb ik nog gezegd dat ze eerlijk en recht door zee is, maar toch wil ik me niet aan haar opdringen. 
Kort kijk ik op zodra onze arts de zaal op komt, om vervolgens aan de kant te schuiven. "I just need to check her progress. I will come check you later in the evening Alec, if that's okay with you." Instemmend knik ik dan, terwijl ik toekijk hoe hij met een klein hamertje op haar been begint te tikken. 

Re: O] The irony of choking on a lifesaver

Jemma
Het is niet dat het tussen Adam en mij nooit goed is gegaan. We mochten elkaar eigenlijk altijd gewoon wel, er was nooit iets slechts of iets goeds tussen ons. We gingen met elkaar om op een neutrale manier. Nooit waren we echt de traditionele broer en zus, omdat we simpelweg die band niet hadden. Het was echter mijn stiefmoeder, zijn moeder, die mij het leven zuur maakte. Adam zag dat en deed daar vrijwel niets aan, tenminste niet wat zij kon zien. Op de momenten dat zij weg was, niet keek of simpelweg mij negeerde, was het anders. Hij liet me dan wat vriendelijkheid zien waarvan ik niet voor mogelijk had gehouden dat het bestond in hun DNA. Maar toch, toen ik het huis uit was gezet, was het anders geworden. Inmiddels hadden we eigenlijk geen contact meer. Het was hetzelfde met mijn vader, die nog steeds volledigonder de invloed stond van haar. Het deed pijn,ikw idle het niet toegeven maar nog steeds deed het pijn. Ik was mijn familie twee keer kwijt geraakt, de eerste keer toen mijn moeder overleed en de tweede keer toen ik werd afgesneden van wat ik eerst dacht dat mijn nieuwe familie was. 
Met mijn ellebogen leunend op mijn bovenbenen, zit ik al een tijdje op het bankje. Het is er nog niet van gekomen om daadwerkelijk te bellen, hoewel ik al die tijd mijn telefoon nog in mijn hand heb. Telkens wanneer het schermpje op zwart dreigt te gaan, raak ik het scherm verderlicht aan, zodat ik elke keer weer geconfronteerd wordt met de naam die groot in beeld staat. Adam. Het kippenvel staat op mijn blote onderarmen, maar ik voel het amper. 'Hi.' reageer ik en tegelijkertijd druk ik het vergrendelknopje op mijn telefoon in als Jack naast me komt zitten. Er zijn wel duizend dingen die ik wil zeggen. Ik wil zeggen dat ik het koud heb, ik wil vertellen over Adam, ik wil hem vragen wat hij komt doen, ik wil hem bedanken en nog veel meer. In plaats daarvan kijk ik met een kleine, ietwat sombere glimlach naar hem op. 'Sure, why wouldn't it be?' vraag ik en pak het blikje van hem aan. Even kijk ik ernaar, waarna ik het naast me neerzet op het bankje. Misschien later. Alcohol gaat de situatie nu niet veel beter maken. 'How are you?' vraag ik luchtig, in een poging de aandacht weg te drijven van mij. 'Excited for the show tonight?' vraag ik, een beetje opgelucht nu ik een beter gespreksonderwerp heb gevonden dan onze geestelijke gesteldheid. 'You must be glad you have another opportunity to broaden your bra collection. Let me know if you catch a 32B, I could take it off your hands.' zeg ik en zowaar schiet er een oprecht glimlachje over mijn gezicht bij de gedachte aan Jack die alle bh's zorgvuldig doorneemt om te zien of er een 32B bij zit. 

they might have stolen the heart from inside you, but this does not define you

Re: SHORPG | True love can't die.

Genevieve zag Luke in sommige opzichten als een vaderfiguur. Hij had haar opgevangen toen ze een ondersteuningspersoon het hardst nodig had en hij was er altijd wanneer het mis met haar ging. Het was net alsof hij er gewoon op wachtte dat zij het weer zou verpesten, zodat hij haar op haar fouten kon wijzen en haar soms zelfs kon straffen. Hij zorgde er uiteindelijk altijd voor dat het weer goed met haar kwam, maar niet nadat ze haar problemen had moeten aanpakken. Het had de shadowhunters waarschijnlijk veel moeite gekost om hem uit het instituut te krijgen, omdat hij hen niet zou vertrouwen met de jonge, bruinharige weerwolf. Het liefst volgde hij haar acties dag en nacht, zodat hij er zeker van was dat het niet fout ging. Toch hield hij van haar, dat wist Genevieve ook wel, en ze waardeerde zijn liefde ook wel, maar in haar ogen was ze een jonge zelfstandige vrouw die ook haar eigen keuzes moest maken en die niet altijd een waakhond wilde hebben – letterlijk.
Ondertussen was het al wat later in de avond en Genevieve had net haar televisie uitgezet, omdat het haar begon te vervelen. Op dit moment was ze nog de enige in de ziekenboeg omdat de twee shadowhunters de gordijnen hadden afgeschermd, dus er was niet eens meer iemand om mee te praten, als ze dat al deden omdat ze het raar vonden dat er een downworlder lag in de ziekenboeg van het instituut. Ze had haar armen over elkaar gevouwen en probeerde haar voet een beetje op te trekken, iets wat voor pijnscheuten door haar hele lichaam zorgde. Wel, dat was dus geen goed idee geweest. Ze moest haar best doen om niet met haar ogen te rollen en wilde zich net een beetje op haar zij gaan rollen, toen ze Alec de ziekenboeg binnen zag komen lopen. Automatisch ging ze wat rechterop zitten en werden haar ogen wijder, omdat ze hem het idee wilde geven dat het echt al beter met haar ging en dat ze bijna weer een gezonde weerwolf was. ''Hi, Alec.'' Zei ze direct met een voorzichtige glimlach rondom haar mondhoeken. ''It's okay. I'm just really into this helping thing, I guess.'' Haar schouders haalde ze even op. Natuurlijk maakte ze zich zorgen om mundanes, vooral omdat nog niet heel lang geleden, zij dat nog was. Een niets wetende mundane, een simpele rebelse tiener die dacht dat alles in de verdere toekomst wel goed zou komen. Als vijftienjarig meisje had zij echt nooit verwacht dat zij hier nu zou liggen. ''I'm feeling okay, thanks for asking. My muscles still feel sore, but it's getting better.'' Beantwoordde ze zijn vraag. Ze zei maar niet dat haar gezicht nog steeds betrok van de pijn als ze haar been iets te snel omdraaide of als ze deze optrok, omdat ze niet wilde dat hij dacht dat ze zwak was, of wat dan ook. Zwakte was namelijk niet iets wat zij toonde. Dat had ze nooit gedaan en zou ze ook nooit doen.

Elk moment dat hij met Jennifer deelde, leek wel een magisch moment. Ze waren zo vol lust, vol hartstocht, iets wat hij echt had gemist in zijn relatie met Clary. Met Jennifer leek alles zoveel normaler als met Clary. Hoewel Jennifer geen makkelijk persoon was, vond hij het makkelijker om in haar buurt te zijn. Clary had zoveel dingen die haar haar hele leven zouden achtervolgen, zoals de dood van haar moeder, Valentine die haar vader was en die haar wilde 'hebben' als zijn dochter, haar speciale gave die ervoor zorgde dat ze de shadowhunter was die ze nu was. Ze hadden zoveel doorstaan en daarom was het lastig voor Jace om ook zomaar afscheid van haar te moeten nemen, maar ze waren een tijdje geleden al uit elkaar gegaan. Het leek nu gewoon lastiger omdat er een andere jongedame in zijn leven was, iets wat Clary maar niet leek te kunnen accepteren.
''Speaking of the devil.'' Mompelde hij toen hij de hakjes van haar laarsjes hoorde. Felrode haren verschenen in de deuropening. ''Is it true, Jace?'' mompelde ze. ''What is?'' probeerde hij zichzelf van de domme te houden. Hij kwam loom overeind en keek haar eventjes aan. ''Don't act as if you don't know what I'm talking about.'' Snauwde ze meteen. ''I saw you two in the shower today. Hell, I even heard you two. You weren't exactly being quiet.'' Riep ze uit. Haar armen gooide ze in de lucht als teken van onmacht. ''Is this really it, Jace? Are we really over? Are you really choosing that crazy Iron Sister over me?'' Jace knipperde een paar keer met zijn ogen en hij keek haar ongelovig aan. ''You were wátching us? You're disgusting, Clary. You're like a crazy stalker.'' – ''Why are you ignoring everything else I'm saying?'' mompelde Clary. ''Okay, fine. We're over and we have been for a while now. This, us, is done.'' Maakte hij haar voor de laatste keer duidelijk, toch wel op een ietwat harde manier. Hij wilde nog sorry zeggen, maar ze rolde al met haar ogen en stormde de kamer uit. Hij kreeg niet eens meer de kans om nog maar iets te zeggen.
Jace liep naar zijn bed toe en liet zuchtend zijn lichaam hierop zakken. Hij ondersteunde zijn hoofd met zijn handen en ademde diep in en uit. Hij wist niet hoe, maar hij wist het altijd wel weer te verpesten. Het laatste wat hij wilde was dat Clary en hij elkaar zouden haten in het instituut, maar toch had hij het voor elkaar gekregen. Waarom had hij het haar niet gewoon op een normale manier duidelijk kunnen maken? De stem van Jennifer doorbrak zijn gedachten. Hij keek op en haalde kort zijn schouders op. ''I guess I'm okay.'' Mompelde hij. Hij was niet iemand die veel over zijn gevoelens sprak, puur omdat hij anderen niet met zijn problemen op wilde zadelen. ''It seems as if my only talent is screwing things up and that sucks.'' Gaf hij uiteindelijk maar eerlijk toe.

i'm a good girl with a lot of bad habits

Re: ORPG| Traveling is like flirting with life.

De jongedame had de volle hoop dat hij haar niet af zou wijzen, want dat zou haar zelfvertrouwen toch wel ietwat omlaag halen. Ze was immers nog nooit afgewezen, maar Scott was ietwat voorzichtig naar haar toe geweest. Hij had haar duidelijk willen maken dat ze echt te dronken was om dit soort dingen te doen, maar zij vond van niet. Wat was er nu mis met wat plezier maken en genieten van de avond? Dit deed ze zo vaak, dus wat was het probleem? Gelukkig voor haar en haar lust drukte de knappe man in wiens armen ze lag zijn lippen terug en al gauw kusten ze elkaar vol passie. Hun lichamen werden dichter tegen elkaar gedrukt door zijn bewegingen en Idelle kon het niet laten om te genieten van deze toch wel verhitte zoenpartij. Het zorgde ervoor dat ze meer wilde, véél meer van een jongen die ze eigenlijk altijd als een vriend had beschouwd. Zijn lippen verlieten de hare voor een seconde en nu gleden ze naar haar hals. Een genietend geluid verliet haar mond. Het was een zwakke plek voor haar, puur omdat ze zo genoot van de lust. ''That's good.'' zei ze zacht toen ze hem hoorde. ''Because I want you. And I know you want me.'' Fluisterde ze toen ze haar lippen naar zijn oor had gebracht. Kort beet ze in zijn oorlel, totdat zijn handen naar haar borsten gleden voor enkele secondes. Algauw hadden hun lippen elkaar alweer gevonden en ze kuste hem even voordat ze hem achterover drukte op het bed en met beide benen aan één kant van zijn heupen ging zitten. ''Don't tell me you don't want this, Scott, because I know you do. We both do.'' Zei ze uitdagend. Terwijl ze haar ene hand op zijn borstkas plaatste, plaatste ze haar andere hand in zijn nek en boog ze voorover, waarna haar lippen de zijne weer opzochten. Uit automatisme opende ze haar mond en vroeg ze hem om toestemming.



De bubbels voegden toch nog wat extra's toe aan het moment. Een jacuzzi was absoluut geen minne plek om seks te hebben, dat kon Manuel iedereen zo nageven. Het zat prima en je werd omringd door warmte, waardoor het moment alleen nog maar sexyer en lustiger werd. Hem hoorde je niet klagen. Hij wilde bijna een pruillip trekken toen Nadia stopte met hem te kussen. ''Oh gosh, I miss those pretty lips already.'' Grijnsde hij toen hij zelf ook een flink aantal slokken van zijn glas champagne nam – niet dat hij daar niet al genoeg van had. Het was niet zo alsof er nog niet genoeg alcohol rijkelijk door zijn bloed vloeide, maar alcohol maakte de hele ervaring toch wel anders. Hij drukte een paar kusjes in haar hals wanneer hij zijn ene hand kort over haar borsten liet glijden, om hier vervolgens in te knijpen. Hij kon intens veel genieten van haar lichaam, want hij had zeker niets te klagen, wat betreft alles sowieso. Ze had prachtige rondingen en ze had ook nog eens een prachtig innerlijk. Manuel was soms wel een beetje jaloers wat betrof dat, want hij wist dat er genoeg mannen waren die haar wilden en zelfs vrouwen die stonden te springen om haar aandacht, maar uiteindelijk lieten ze elkaar – en vooral hij haar – wel merken dat ze van elkaar waren. Manuel was nu eenmaal erg dominant en hield ervan om anderen te laten zien dat het zijn lieftallige vriendin was. ''Oh princess, you know exactly what you're doing to me.'' Merkte hij lachend op. Hoe kon hij niet opgewonden raken met zo'n pracht vrouw naast en op hem? Hij pakte haar billen beet toen ze deze bewoog en kneep hier hard in, waarna hij er eenmaal hard op sloeg. ''Jeez, you naughty girl. You know exactly how to get me crazy, don't you?''

i'm a good girl with a lot of bad habits

Re: O] The irony of choking on a lifesaver

THE RETURN OF THE JACK ~

While he sits, having a cold one with the boys, he notices that jemma doesn't look at ease outside. something about her brother she possibly failed to mention to them. They'd collectively been happy that she offered, her brother sounded like he'd fit into the team plus they really needed an extra guy for behind the scenes stuff. Yet something doesn't feel right. He chugs down the remains of his beer and grabs two new ones as he heads out, immediately regretting that he didn't stop to get a jacket first, too lazy to go back in. "Hey—" he sits down next to her, offering her one of the cans he brought along. "—everything okay?".

Pulling his hood over his head he opens his own can, a sip taken. His eyes are focused on his hands, some glances thrown at her, side eyes, but not wanting her to feel like he's staring at her and not wanting to come across like he was pushy.

Re: O] It's no longer all about faith, trust and pixie dust. It's about mercy.

Noa
Opnieuw wordt mijn mond droog en moet ik vechten tegen de tranen. Hij klinkt kalm, zo ontzettend kalm. Het snijdt dieper dan welk wapen ooit zou kunnen en ik weet niet goed wat ik ermee aan moet. Ik weet niet wat ik met mezelf aan moet, met de situatie, of met hem. Ik wil bij hem blijven, nu en voor altijd. Het probleem is echter dat we in Neverland zitten. De naam van dit land, deze wereld, staat lijnrecht tegenover wat ik wil. Ik wil een voor altijd, maar het lijkt niet te mogen. Mijn vader, een steek trekt door mijn hart. Ik moet hem terug zien. Daarna zal ik er alles aan doen om Kane weer te zien. Het maakt me niet uit of ik zelf een raket moet uitvinden om hier terug te komen, het zal voor altijd en eeuwig bovenaan mijn lijstje staan. Met zijn hand die mijn vingers vinden en zich ermee verstrengelen, voel ik opnieuw de tranen in mijn ogen branden. Opnieuw laat ik ze de vrije loop. Een loop die alsmaar harder gaat, helemaal tijdens zijn liefdesverklaring.
Het warme water omringt me, net zoals Kane's warme lichaam achter me, maar voor alsnog is het niet genoeg. Meer. Dichterbij. Plots valt alle schaamte, alle gedachten en stemmetjes van me af en draai ik me in het bad naar hem om. Op mijn dubbelgevouwen benen zit ik tussen zijn benen en ik kijk naar hem. Zijn ogen zijn gesloten. Ik breng een hand omhoog en leg die tegen zijn wang. De tranen zijn gestopt, want tranen horen niet bij dit volmaakte moment. 'Kane...' zeg ik zacht en ik buig me langzaam wat voorover, om de afstand tussen onze gezichten te verminderen. Mijn duim strijkt zacht over zijn wang en mijn borst verkrampt een beetje bij alle gedachten die door mijn hoofd razen. 'Ik hou van jou.' prevel ik terug, waarna ik mijn lippen zacht langs die van hem laat strijken. De tijd van een arm voor mijn borst slaan, is voorbij. Er is nog zoveel meer wat ik van hem heb geleerd. Al is het alleen maar dat ik me niet hoef te schamen voor wie ik ben, op welke manier dan ook. 'Ik hou van jou.' mompel ik opnieuw en druk dit keer wat dringender mijn lippen op die van hem. De hand die ik op zijn wang had rusten, zakt langzaam af. Ik volg met mijn vingertopjes zijn huid. Langs zijn kaak, langs zijn hals, tot op zijn borst, waarna ik mijn hand terug omhoog breng om die in het holletje waar zijn nek en schouder elkaar ontmoeten te leggen. Er zijn zoveel dingen die ik wil zeggen, die ik wil eisen. Ik zou het niet erg vinden als hij me hier zou houden, me zou opsluiten en me elke seconde van elke dag zou laten vergeten dat ik van plan was om terug te gaan. Maar ik krijg de woorden niet over mijn lippen. Ik kan het niet. Dus zeg ik maar de woorden die ik wel kan zeggen. 'Ik hou van jou.'  

they might have stolen the heart from inside you, but this does not define you

Re: ORPG] How we need that security!

James:
Ik haalde mijn schouders op om haar woorden. Echter werd dat "beloond" met een grimas en dat mijn goede hand naar de pijnlijke schouder schoot. 'Ahh, I shouldn't have done that', mompelde ik van de pijn en probeerde iets van een grijns op mijn gezicht te laten verschijnen, zodat Florence zich niet teveel zorgen hoefde te maken en zou denken dat het niets was. Waarschijnlijk, zeker met haar als ervaringsdeskundige zou het niet lukken, maargoed... voor je eigen gevoel had je het dan toch geprobeerd. 'I can't do much for my recovery right now. Not shrugging my shoulders and taking some rest. But I'm not made for that. I'm not that type of person', zei ik tegen haar. Ik was het liefst altijd bezig, nou ja... ontspanning moest er ook zijn, maar verplicht niks of niet veel doen en beperkt zijn stond me nog het minste aan van alles. Gekluisterd zijn aan bed, volledig afhankelijk van anderen. Het is maar een schouder.... Met een beetje geluk zou ik al snel naar huis kunnen met de nodige hulp daar. Als ik alleen al maar rond kon lopen en van de bedrust af zou zijn... 
Ik had Florence nog een poosje met mijn blik gevolgd toen ze koffie maakte en het uitzicht vanuit het raam bekeek. Voor zover ik het vanuit het bed kon zien, was het niet veel bijzonders. Toen besloot ik toch maar om op de knop te drukken waardoor het personeel van het ziekenhuis eraan kwam waarna ik ze vertelde dat wanneer het kon de dokter langs kon komen.

Re: ORPG] Tous pour un, un pour tous.

Xavier:
Ik keek naar haar en glimlachte toen de pijn uit haar gezichtsuitdrukking leek te gaan door haar glimlach. Als een schooljongen knikte ik braaf toen ze zei dat ze er tweemaal daags naar zou kijken tot we in Parijs aan zouden komen. Eenmaal daar zou ik er een arts naar moeten laten kijken. Dat zou wel het meest verstandige zijn. Vragend kantelde ik mijn hoofd toen haar blik weer serieus werd. 'You're right and I will let you know when something's changed', zei ik tegen haar. Al vreesde ik dat ik waarschijnlijk in eerste instantie zou proberen door te bijten tot we Parijs bereikt hadden. Tenzij het niet anders ging of het écht de verkeerde kant op zou gaan. 'You should do that too... we have to keep an eye out for eachother and please visit a physician back in Paris. I don't want to loose you or being longer in pain then necessary.', zei ik tegen haar. Ik had er al moeite mee om dit te accepteren. Dat ze gewond was geraakt terwijl ik ergens anders druk bezig was. Niet dat ik echt anders had kunnen doen, maar toch... Ze was zo goed als mijn verloofde en ik zou alles voor haar doen om haar leed te besparen. 'Shall I get us something to drink? You should take some rest now.', stelde ik aan haar voor. Hoe meer we onszelf nu de rust gunden, hoe beter we ons zouden voelen op korte termijn en hopelijk Parijs konden bereiken om verder te herstellen en te achterhalen waarom Queen Anne Camille op korte termijn voor nodig had.

Re: ORPG] How we need that security!

Florence
Ik keek op toen James begon te praten. Echter na zijn woorden dat hij iedereen uit de kamer had gehouden zodat ik kon slapen, sloeg ik mijn ogen weer neer. 'Thank you. You shouldn't have.' bedankte ik hem op zachte toon. Dat had hij helemaal niet hoeven doen. Al helemaal niet omdat hij gewoonweg zorg nodig had. Ik kon me niet herinneren dat iemand ooit zoiets voor me had gedaan, al was het dan klein, waardoor ik ook niet zo goed wist hoe ik er verder op moest reageren. Ik was gewend aan mensen die voornamelijk aan zichzelf dachten en had altijd gewerkt op een plek waar iemands persoonlijke welzijn niet het allerbelangrijkste was geweest. Het was eerder iets waar je zelf, op de achtergrond, verantwoordelijk voor was. 'Yes, I'm fine.' beantwoordde ik zijn vraag waarna ik een hand door mijn haar haalde en opstond om een kop koffie te zetten. Ik was diep genoeg in slaap geweest om een beetje bij te tanken, maar niet lang genoeg om me echt weer fris en helder te voelen dus een kop koffie was geen luxe. 'No, really I'm fine. Another bed isn't necessary. The chair's fine.' schudde ik mijn hoofd terwijl ik twee zakjes oplos-espresso in een mok deed en daar water uit de waterkoker op goot. Vervolgens gooide ik er nog wat suikerklontjes in en nam een slok. Het was zeker niet de lekkerste kop koffie die ik ooit op had, maar voor het doel - namelijk me helpen weer wakker te worden en vooral te blijven - voldeed het meer dan prima. Opnieuw wist ik niet goed hoe ik moest reageren op zijn woorden, dat hij blij was dat ik toch rust had genomen. Het was iets wat per ongeluk was gebeurd en waar ik amper controle over har gehad, maar alsnog wist ik niet goed wat te doen met zijn woorden. 'Oh, yes, please. Honestly, you should've let them in in the first place. I am quite alright and besides... You shouldn't concern yourself with my wellbeing. You should focus on your recovery.' knikte ik op het moment dat hij vroeg of het oké was om nu dan wel de doktoren terug te roepen. Ik probeerde hem op die manier toch een beetje weg te duwen omdat ik niet wist wat ik moest doen met zijn medeleven en vriendelijkheid. Met de kop koffie in mijn hand liep ik naar het raam en keek een tijdje naar buiten terwijl ik mijn nek en schouders wat bewoog in een poging ze wat minder stijf te maken. Ik kon werkelijk op ieder oppervlak slapen, maar dat nam niet weg dat mijn lichaam het altijd met me eens was, vooral als ik te lang in een onnatuurlijke positie had gezeten of gelegen. Dat was nu ook het geval, maar tegelijkertijd gaf het me de tijd om de omgeving van het ziekenhuis wat te observeren. James' kamer lag behoorlijk afgezonderd van de rest van het ziekenhuis, leek het wel, en het raam keek uit op de binnenplaats waar wat groen en bomen te zien waren. Ik had al snel alles geobserveerd en keerde weer terug naar de stoel waar ik mijn laptop weer op mijn schoot nam. Misschien was het maar beter om wat naar de achtergrond te verdwijnen terwijl de doktoren James onderzochten. Sowieso wilde ik hen niet in de weg lopen, maar ik wilde zijn privacy ook niet schenden. Ik zat hem wat dat betreft al wel genoeg op de lip. De kamer helemaal verlaten deed ik echter niet. Ik wilde toch wel graag enig overzicht bewaren en daarnaast wilde ik ook op de hoogte blijven. 

Re: ORPG] Tous pour un, un pour tous.

Camille
Ik had kort opgekeken toen ik de kreun uit Xavier's mond hoorde komen, maar had me daarna weer snel op mijn taak gericht. Hoe sneller het klaar zou zijn, hoe sneller ik hem geen pijn meer hoefde te doen. Ik glimlachte zwak op zijn opmerking over hoe het eruit zag. De glimlach werd alleen maar breder toen hij mijn wang kuste. 'I will take a look at it twice a day until we are in Paris. Then you should really let a physician look at it.' zei ik tegen hem waarna ik hem met een serieuze blik op mijn gezicht aankeek. 'And you really should tell me if it hurts or itches or anything you notice, okay? If this gets infected... It could do serious damage.' gaf ik hem daarna de opdracht. Ik kende hem goed genoeg om te weten dat hij zich altijd groot probeerde te houden, maar als dit fout zou gaan, zou dat hele grote gevolgen kunnen hebben. Vooral voor iemand in zijn positie was het niet behulpzaam als hij, in het ergste geval, zijn been kwijt zou raken. Ik kwam, enigszins onhandig, overeind om mijn handen schoon te maken waarna ik om me heen keek. Een aantal mensen waren al bezig om stoelen en tafels recht te zitten en de viezigheid op te vegen. Normaal gesproken zou ik ze hebben geholpen, maar het leek me nu beter van niet. Ik was nu niet in staat om tafels op te tillen en sowieso stond mijn hoofd er niet echt naar. Xavier had dan wel de man uit de taverne getild, maar dat nam nog niet weg dat mijn gedachten naar hem afgleden. In mijn hoofd kon ik nog altijd geen connecties maken tussen alles wat we hadden meegemaakt. Had de man ons al de hele reis gevolgd? Waarom had hij niet eerder ingegrepen? Er waren genoeg onbewaakte momenten geweest waarop hij ons veel makkelijker aan had kunnen vallen. Ik zuchtte licht en pakte de fles drank van de grond waarna ik nog een grote slok nam.