Search for posts by PoppyRedx
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 ... 45 | » | Last
Search found 441 matches:
Re: ORPG] How we need that security!
from PoppyRedx on 03/04/2019 10:22 PMFlorence
Ik keek op toen James begon te praten. Echter na zijn woorden dat hij iedereen uit de kamer had gehouden zodat ik kon slapen, sloeg ik mijn ogen weer neer. 'Thank you. You shouldn't have.' bedankte ik hem op zachte toon. Dat had hij helemaal niet hoeven doen. Al helemaal niet omdat hij gewoonweg zorg nodig had. Ik kon me niet herinneren dat iemand ooit zoiets voor me had gedaan, al was het dan klein, waardoor ik ook niet zo goed wist hoe ik er verder op moest reageren. Ik was gewend aan mensen die voornamelijk aan zichzelf dachten en had altijd gewerkt op een plek waar iemands persoonlijke welzijn niet het allerbelangrijkste was geweest. Het was eerder iets waar je zelf, op de achtergrond, verantwoordelijk voor was. 'Yes, I'm fine.' beantwoordde ik zijn vraag waarna ik een hand door mijn haar haalde en opstond om een kop koffie te zetten. Ik was diep genoeg in slaap geweest om een beetje bij te tanken, maar niet lang genoeg om me echt weer fris en helder te voelen dus een kop koffie was geen luxe. 'No, really I'm fine. Another bed isn't necessary. The chair's fine.' schudde ik mijn hoofd terwijl ik twee zakjes oplos-espresso in een mok deed en daar water uit de waterkoker op goot. Vervolgens gooide ik er nog wat suikerklontjes in en nam een slok. Het was zeker niet de lekkerste kop koffie die ik ooit op had, maar voor het doel - namelijk me helpen weer wakker te worden en vooral te blijven - voldeed het meer dan prima. Opnieuw wist ik niet goed hoe ik moest reageren op zijn woorden, dat hij blij was dat ik toch rust had genomen. Het was iets wat per ongeluk was gebeurd en waar ik amper controle over har gehad, maar alsnog wist ik niet goed wat te doen met zijn woorden. 'Oh, yes, please. Honestly, you should've let them in in the first place. I am quite alright and besides... You shouldn't concern yourself with my wellbeing. You should focus on your recovery.' knikte ik op het moment dat hij vroeg of het oké was om nu dan wel de doktoren terug te roepen. Ik probeerde hem op die manier toch een beetje weg te duwen omdat ik niet wist wat ik moest doen met zijn medeleven en vriendelijkheid. Met de kop koffie in mijn hand liep ik naar het raam en keek een tijdje naar buiten terwijl ik mijn nek en schouders wat bewoog in een poging ze wat minder stijf te maken. Ik kon werkelijk op ieder oppervlak slapen, maar dat nam niet weg dat mijn lichaam het altijd met me eens was, vooral als ik te lang in een onnatuurlijke positie had gezeten of gelegen. Dat was nu ook het geval, maar tegelijkertijd gaf het me de tijd om de omgeving van het ziekenhuis wat te observeren. James' kamer lag behoorlijk afgezonderd van de rest van het ziekenhuis, leek het wel, en het raam keek uit op de binnenplaats waar wat groen en bomen te zien waren. Ik had al snel alles geobserveerd en keerde weer terug naar de stoel waar ik mijn laptop weer op mijn schoot nam. Misschien was het maar beter om wat naar de achtergrond te verdwijnen terwijl de doktoren James onderzochten. Sowieso wilde ik hen niet in de weg lopen, maar ik wilde zijn privacy ook niet schenden. Ik zat hem wat dat betreft al wel genoeg op de lip. De kamer helemaal verlaten deed ik echter niet. Ik wilde toch wel graag enig overzicht bewaren en daarnaast wilde ik ook op de hoogte blijven.
ReplyRe: ORPG] Tous pour un, un pour tous.
from PoppyRedx on 03/04/2019 09:27 PMCamille
Ik had kort opgekeken toen ik de kreun uit Xavier's mond hoorde komen, maar had me daarna weer snel op mijn taak gericht. Hoe sneller het klaar zou zijn, hoe sneller ik hem geen pijn meer hoefde te doen. Ik glimlachte zwak op zijn opmerking over hoe het eruit zag. De glimlach werd alleen maar breder toen hij mijn wang kuste. 'I will take a look at it twice a day until we are in Paris. Then you should really let a physician look at it.' zei ik tegen hem waarna ik hem met een serieuze blik op mijn gezicht aankeek. 'And you really should tell me if it hurts or itches or anything you notice, okay? If this gets infected... It could do serious damage.' gaf ik hem daarna de opdracht. Ik kende hem goed genoeg om te weten dat hij zich altijd groot probeerde te houden, maar als dit fout zou gaan, zou dat hele grote gevolgen kunnen hebben. Vooral voor iemand in zijn positie was het niet behulpzaam als hij, in het ergste geval, zijn been kwijt zou raken. Ik kwam, enigszins onhandig, overeind om mijn handen schoon te maken waarna ik om me heen keek. Een aantal mensen waren al bezig om stoelen en tafels recht te zitten en de viezigheid op te vegen. Normaal gesproken zou ik ze hebben geholpen, maar het leek me nu beter van niet. Ik was nu niet in staat om tafels op te tillen en sowieso stond mijn hoofd er niet echt naar. Xavier had dan wel de man uit de taverne getild, maar dat nam nog niet weg dat mijn gedachten naar hem afgleden. In mijn hoofd kon ik nog altijd geen connecties maken tussen alles wat we hadden meegemaakt. Had de man ons al de hele reis gevolgd? Waarom had hij niet eerder ingegrepen? Er waren genoeg onbewaakte momenten geweest waarop hij ons veel makkelijker aan had kunnen vallen. Ik zuchtte licht en pakte de fles drank van de grond waarna ik nog een grote slok nam.
Re: ORPG] Tous pour un, un pour tous.
from PoppyRedx on 03/03/2019 08:58 PMCamille
Ik had even opgekeken toen Xavier de fles alcohol van me wegpakte, maar al snel begreep ik waarom. Natuurlijk. Waarom had ik daar zelf niet aan gedacht? Misschien dat het bij mij ook had kunnen helpen. Echter waren mijn wonden al verbonden en deed het nu nagenoeg geen pijn meer. Ik nam de fles terug en zette de fles ook kort aan mijn lippen. Niet zozeer om te pijn te verdoven, maar eerder de rondzwevende gedachten in mijn hoofd. Ik knikte toen hij me aanmoedigde het maar gewoon te doen waardoor mijn blik weer naar de wond gleed. Al snel zag ik dat het wel degelijk erger was dan hij had doen overkomen. Normaal gesproken zou ik hem daarop aangesproken hebben of hem een afkeurende blik hebben gegeven, maar ik was ook niet bepaald forthcoming geweest over mijn wonden dus ik had geen recht hem daarop aan te spreken. Voorzichtig maakte ik eerst de huid rondom de huid schoon voor ik een heel klein beetje alcohol in de wond zelf schonk om het daarna zo zachtjes en teder als ik kon schoon te maken. Het laatste wat ik wilde was hem nog meer pijn doen. Ik bleef de wond schoon spoelen tot ik het idee had dat het echt helemaal schoon was voor ik even naar hem opkeek. 'I think it will be better stitched.' zei ik tegen hem, voor ik de taverne-eigenaar aansprak en vroeg of hij mijn koffer kon pakken boven. Daar zat altijd naald en garen in. Eindelijk een deel van mijn opvoeding die me enigszins nuttig liet voelen. Toen mijn spullen gebracht werden, had ik al snel een dunne naald gevonden en een fijn, maar stevig garen. De naald ontsmette ik meerdere keren in het vuur van een kaars en met alcohol voor ik de draad lichtjes nat maakte met de alcohol en deze door het oog stak. 'I'm sorry.' zei ik alvast om hem te waarschuwen voor eventuele pijn toen ik begon met het hechten van de wond. Het was gelukkig niet heel erg lastig omdat het een nette, open wond was, maar dat nam niet weg dat ik af en toe bijna verkeerd prikte. Iedere twee steken liet ik wat meer ruimte over zodat de wond ook een beetje kon luchten en eventuele bacteriën er ook uitgespoeld zouden kunnen worden. Het licht in de taverne, en al helemaal niet achter de bar, was niet al te best waardoor het me wel wat bemoeilijkt werd, maar al snel had ik de hele wond gehecht en kon ik er verband omheen doen. 'That should feel better.' zei ik tegen hem met een zwakke glimlach.
Re: ORPG] How we need that security!
from PoppyRedx on 03/03/2019 05:12 PMFlorence
Mijn lichaam leek de kans om te slapen met alle ledematen aan te grijpen en geen enkel geluid in de kamer kon me wekken. Mijn hoofd was opzij gegleden, leunend op mijn eigen schouder en met mijn achterhoofd tegen de rugleuning van de stoel. Een arm was om mijn buik heen geslagen en de ander hing losjes over de armleuning van de stoel. Het was niets voor mij om zomaar in slaap te vallen en al helemaal niet op een plek die ik maar amper kende dus dat gaf wel aan hoe hard ik aan de rust toe was. Het was ook mijn eigen schuld. Ik had mezelf geen rust meer gegund sinds ik terug was gekomen uit Irak. Het was niet zo dat dat pas begonnen was toen ik voor de Home Office was begonnen. Nee, eerder het tegenovergestelde. Het had er altijd al uitgezeten, maar sinds ik terug was uit Irak was het pas echt uit de hand gelopen. Uit woede over wat me overkomen was en door de onmacht die ik erdoor ervaren had, had ik mijn hele leven op mijn werk gestort. Alle uren van de dag besteedde ik aan mijn werk bij de Counter-Terrorism Taskforce of de research die ik daarna thuis deed of sporten. Ik had er alles aan gedaan om mentaal en fysiek fit te blijven in de hoop dat iemand het op zou merken en me terug zou sturen, me weer een plek in het leger zou gunnen. Dat was echter niet gebeurd waardoor ik alleen maar gefrustreerder was geraakt op het moment dat ik een baan als James' bodyguard had gekregen. Mijn jarenlange ervaring en harde werken was gewoon volledig genegeerd. Nu zat ik echter op het punt vanaf waar het niet meer zo verder kon. Ik merkte het aan alles. Mijn lichaam herstelde niet meer zo snel van intensieve workouts als eerst, mijn concentratie en oplettendheid was niet meer zo goed als hij ooit was geweest en ik voelde me gewoonweg niet meer zo krachtig als ik me jaren geleden had gevoeld. Toen had ik altijd het idee gehad dat er niets was wat me van de kaart kon brengen, dat ik altijd alles kon overwinnen, maar mijn reactie op het zien van Isaac had dat als een kaartenhuis in elkaar laten vallen. Natuurlijk hield ik me nog steeds groot en deed ik alsof er niets aan de hand was, maar ik kon mezelf er gewoon niet meer zo goed van overtuigen.
Na een behoorlijke tijd begon ik langzaam wakker te worden. Mijn blik viel op de linoleum vloer waardoor het even duurde voor ik me besefte waar ik was. In mijn appartement lag een houten vloer en op kantoor lag tapijt dus waar was ik? Echter werd ik me op dat moment bewust van een regelmatig gepiep waardoor ik opkeek en alle ziekenhuisapparatuur zag staan. Oh ja. Ik wist het weer. Ik ging weer wat rechter in mijn stoel zitten en realiseerde me toen pas dat James in het ziekenhuisbed lag. Ik sloeg mijn ogen neer. Ik wist niet wat ik erger vond: het feit dat ik geslapen had tijdens het werk of dat zijn woorden bewezen had en dus ook toegegeven had dat ik rust nodig had.
Re: ORPG] Tous pour un, un pour tous.
from PoppyRedx on 03/03/2019 04:47 PMCamille
Ik knikte langzaam op Xavier's woorden en liet me door hem op de grond leggen. Het was maar goed dat hij me vasthield, want anders was ik waarschijnlijk gevallen. Eenmaal op de grond, sloot ik mijn ogen en merkte ik pas echt de pijn in mijn lichaam. Door de adrenaline van eerder had ik het waarschijnlijk niet echt opgemerkt, maar nu dat echt wel uit begon te werken, merkte ik het wel degelijk. Xavier's vraag om alcohol en verband kreeg ik dan ook amper mee, al keek ik wel op toen hij tegen mij opmerkte dat het pijn zou doen. Ik knikte kort om aan te geven dat ik het begreep en zette me schrap. De eerste paar keer dat Xavier de wonden schoondepte deden vreselijk veel pijn waardoor ik voor mijn gevoel zijn hand fijnkneep, maar al snel nam de pijn af en voelde ik het bijna niet meer. 'Thank you.' glimlachte ik zwak waarna ik me voorzichtig wat omhoogdrukte. Dat voelde al een stuk prettiger dan daarvoor. Vooral het verband leek meer stevigheid te geven. 'Let me see your leg.' zei ik toen ik eenmaal weer rechtop zat en het kleine beetje duizeligheid dat ik gevoeld had weer verdwenen was. Ik pakte een schoon stuk verband en de fles alcohol waarna ik de riem voorzichtig losmaakte van zijn been en zijn broek rondom de wond verder kapotscheurde.
Re: ORPG] How we need that security!
from PoppyRedx on 03/03/2019 03:38 PMFlorence
Ik had mijn laptop opgestart en ging vrijwel meteen helemaal op in het scherm. Als ik eenmaal een taak had, kon ik me daar helemaal op focussen en bestond er helemaal niets meer om me heen. Het duurde dan ook even voor ik me besefte dat James gesproken had en me een vraag had gesteld. Traag keek ik op van mijn scherm waarna ik het scherm van mijn laptop was verder dichtklapte. 'Background checks. I haven't had the time before.' beantwoordde ik zijn vraag eerlijk, maar heel veel meer kon ik er niet over vertellen. Hoe meer hij wist, hoe groter de schietschijf op zijn rug. 'No, I'll be fine. Thanks for the offer, though.' schudde ik mijn hoofd op de vraag of hij kon helpen. Nee, dat leek me geen goed idee. Ik zei daarom ook maar niet dat Emily ook op mijn lijstje stond om te checken. Het was de bedoeling dat ik zo objectief mogelijk informatie zou winnen en daarvoor moest ik eigenlijk even alles vergeten wat hij me ooit over haar verteld had. Mijn blik gleed weer terug naar de laptop en nadat ik het scherm weer goed open had geklapt, ging ik binnen no-time weer volledig op in mijn werk. Mijn vingers bewogen razendsnel over de toetsen terwijl ik op ieder systeem dat ik kende en waar ik toegang toe had probeerde informatie te winnen over Emily, maar ook over James zelf, de agent die verdwenen was, zijn PA en nog wat meer mensen zoals de beveiliging van de Home Office of andere medewerkers waar hij vaak mee in contact stond. Echter merkte ik na een tijdje dat ik hoofdpijn begon te krijgen van het scherm dus sloeg ik alle gevonden informatie op meerdere manieren op en sloot de laptop af waarna ik deze op het kastje naast me zette en kort mijn ogen sloot. Ik had er totaal niet opgerekend en het was ook absoluut mijn bedoeling niet, maar binnen enkele seconden was ik in de stoel in slaap gevallen.
Re: ORPG] Tous pour un, un pour tous.
from PoppyRedx on 03/03/2019 03:19 PMCamille
Ik begon te trap af te lopen en beet op mijn lip toen ik de ravage beneden zag. Gelukkig was het vooral materiële schade. De ramen waren kapot, tafels en stoelen hadden afgebroken poten. Ik wierp een blik over mijn schouder, naar Xavier, voor ik richting de schuilkelder liep, want het leek erop dat de aanwezigen zich daar nog altijd verzameld hadden. 'Thank you.' bedankte ik de eigenaar van de taverne. Hij zou wel weten waarvoor. Het bleef een feit dat ik mijn post had verlaten en het aan hem over had gelaten. Gelukkig waren de kinderen en vrouwen ongeschonden gebleven waardoor die na een kort praatje ook weer gerustgesteld waren. Ik wilde met naar Xavier omdraaien, maar mijn onderlichaam wilde niet helemaal meewerken waardoor alleen mijn torso draaide en dat veroorzaakte vreselijke pijn. Ik greep me dan ook aan de bar vast en beet op mijn lip om een schreeuw van pijn binnen te houden. Het was mijn bedoeling geweest Xavier te vertellen dat ik eerst naar zijn been zou kijken omdat ik me ook wel redde en de Koning en Koningin het me waarschijnlijk niet in dank af zouden nemen als ze gehandicapte Captain of the Musketeers terug zouden krijgen. Echter leek dit een teken dat hij eerst naar mij zou moeten kijken en niet andersom. 'I'm okay.' wuifde ik de taverne-eigenaar weg toen de pijn weer een beetje weg trok.
Re: ORPG] How we need that security!
from PoppyRedx on 03/03/2019 12:29 PMFlorence
Ik had even kort gelachen om James' gemopper. Ook dat hoorde bij een ziekenhuisopname. Iedere dag dat je er was, voelde als een teveel. Ik zat net terug in mij stoel toen hij simpelweg zei dat hij me niet geloofde. Je kon veel over James zeggen, maar hij was altijd eerlijk en recht voor z'n raap. Het was wel fijn om geen veroordelende ondertoon in zijn stem te horen. Het was slechts een kalme constatering en geen verwijt. Mijn ogen werden echter een tikje groter toen hij opmerkte dat hij me naar huis zou sturen als ik zelf geen rust zou nemen. Nee, het laatste waar ik nu zin in had was in m'n eentje naar huis moeten. Daarvoor was er teveel gebeurd de afgelopen dagen. Dan zou ik alleen maar na gaan denken en was ik bang dat er weer een paniekaanval de kop op zou steken. Ik was echter ook niet van plan om hem fel tegen te gaan spreken zoals ik normaal misschien zou doen. Dat zou zijn woorden alleen maar bevestigen en hem nog meer reden geven om me weg te sturen. 'I will go and arrange that laptop for you. Please eat your breakfast.' reageerde ik dan ook wat tam voor ik opstond uit de stoel en met mijn telefoon de gang op verdween. Daar belde ik met de Home Office en regelde dat iemand James' werkspullen zou halen en daarnaast langs mijn huis zou rijden om mijn laptop te halen. Mentaal maakte ik een notitie om de reservesleutel te verplaatsen, want het laatste wat ik wilde was die iedereen zomaar binnen zou kunnen komen met de sleutel die nu achter het huisnummer-bordje gestoken zat. Ik besloot kort naar buiten te gaan om wat frisse lucht binnen te krijgen en me hopelijk ook weer wat helderder te kunnen voelen. Ik zat nu ver over mijn vermoeidheidsgrens heen en dat kon twee kanten opgaan: of ik zou nog een dag of twee op deze manier door kunnen gaan of ik kon ieder moment instoren. Op dit moment hield ik liever die eerste optie voor me. Onderweg naar binnen herinnerde ik me weer dat ik nog niet om een update over James' ouders had gevraagd dus belde ik opnieuw naar de Home Office. Ze hadden nog geprobeerd contact te krijgen, maar dat was nog niet gelukt. Er was wel een vlucht geboekt voor de volgende dag, maar ze moesten nog bevestiging krijgen van de Edwards' of ze ook daadwerkelijk op die vlucht zouden zitten. Al snel werd James' laptoptas gebracht en ook mijn rugzak met mijn spullen erin. 'Thanks.' bedankte ik de medewerker voor ik met alle spullen weer naar James' kamer liep. 'Here is your laptop, sir.' zei ik zonder erbij na te denken waarna ik de laptoptas aan zijn voeteneinde zette, zodat hij eerst rustig zijn ontbijt op kon eten. Daarna installeerde ik me in de stoel met mijn laptop op schoot. Er was nog een hele lijst met dingen die ik wilde onderzoeken en nu James zich toch niet vrij kon bewegen, was dit wel een goed moment om ermee aan de slag te gaan, ondanks dat hij wilde dat ik rust nam. Rust kwam later wel. Als de schutter gepakt was en we wisten waar de verdwenen agent was, want ook dat knaagde nog altijd vreselijk aan me. Waar hield de man zich schuil? Waarom was hij ineens van zijn post verdwenen? Was er iets met hem gebeurd of was hij zelf vertrokken? Ik kon er maar geen logica in vinden en dat vond ik vreselijk.
Re: ORPG] Tous pour un, un pour tous.
from PoppyRedx on 03/03/2019 12:05 PMCamille
Ik was blij om te horen dat Xavier het met me eens was, al merkte hij daarna al snel op dat we maar moesten kijken of we ons dan allebei goed genoeg voelden. Dat moest dan maar. Ik zou hier niet langer willen blijven dan nodig was. Het zou waarschijnlijk een eeuwigheid duren voor ik eindelijk had afgeschud wat er vandaag gebeurd was en hoe sneller we hier weg waren, hoe sneller dat proces zou beginnen. 'Thank you..' fluisterde ik zachtjes op het moment dat Xavier meteen opstond om de dode man uit onze kamer te halen. Even twijfelde of ik hem moest helpen, want ik kon zien dat het niet zo gemakkelijk als normaal ging, maar alleen het idee al om de man aan te moeten raken, maakte me vreselijk misselijk. Ik wendde daarom ook mijn blik af en hield me even vast aan de vensterbank terwijl ik probeerde diep in en uit te ademen. Na een tijdje verdween de misselijkheid en verscheen Xavier weer in de kamer. Ik draaide me naar hem om en zag direct de riem die hij rond zijn been had gebonden. Het was dus wel degelijk erger dan hij had laten merken. 'I will come down. I want to see if everyone is alright.' beantwoordde ik zijn vraag waarna ik wegliep van de plek waar ik gestaan had. Ik stapte over de bloederige plas heen waar de man eerder had gelegen en liep zo snel als ik kon de kamer uit. Misschien dat we die avond een andere kamer moesten nemen. Ik had zo'n naar voorgevoel dat ik anders maar weinig zou slapen. 'I'll take a look at your leg when we're downstairs.' zei ik tegen Xavier waarna ik de trap af begon te lopen.
Re: ORPG] How we need that security!
from PoppyRedx on 03/01/2019 09:09 PMFlorence
Ik glimlachte zwak door zijn woorden. Het was allemaal enorm herkenbaar, met het verschil dat ik niet geaccepteerd had dat ik me niet meer zo vrij kon bewegen en af en toe ook "per ongeluk" een infuus of iets dergelijks eruit had gehaald of alsnog uit bed was gekomen. Ik schudde even mijn hoofd toen ik er weer aan dacht. Wat was ik toch vreselijk onverantwoordelijk bezig geweest! Inmiddels wist ik wel beter, een beetje dan, en was ik nu in de positie om James te vertellen hoe hij er het beste mee om kon gaan. 'The more you accept the situation as it is now, the sooner you will be able to go home. Trust me. Keep quiet and calm for two more days and you'll be able to go home without any trouble.' vertelde ik hem terwijl ik naar het kleine keukentje liep en opnieuw de waterkoker aanzette zodat ik een kop thee voor hem kon maken. Toen ik dat gedaan had nam ik de mok en het ontbijt dat eerder al gebracht was meer naar zijn bed waar ik het op het nachtkastje zetten. 'I'll get you a laptop, but first you need to eat breakfast. Eat slowly, though. You might get awfully nauseous otherwise.' beloofde ik hem terwijl ik hem de kop thee aanreikte. Ik keek op van het dienblad dat ik wat beter op het nachtkastje schoof toen hij aan mij vroeg of ik wel goed voor mezelf zorgde. 'I am perfectly alright.' reageerde ik, mogelijk iets te snel om het als de waarheid over te laten komen, waardoor ik mijn ogen neersloeg en om het bed heen liep naar de stoel waar ik eerder had gezeten. 'Believe me, I am fine. I always am.' vervolgde ik terwijl ik me in de stoel terug liet zakken. Het was nog altijd een complete leugen, maar dat maakte niet uit. Hij zou andere dingen aan zijn hoofd moeten hebben, zich bezig moeten houden met zijn eigen herstel. Ik redde me wel. Ik sloeg me altijd overal doorheen en als dat me niet lukte, deed ik wel alsof tot ik alleen kon zijn en mezelf toestemming kon geven om in te storten. 'Is there anything else you need? I'll call the Home Office for you alptop, but do you wish anything else?' veranderde ik het onderwerp dan ook weer handig van mij naar hemzelf. Ik zou het Ministerie ook vragen naar een update over zijn ouders en wanneer zij aan zouden komen en of er inmiddels al meer bekend was over de dader. Misschien moest ik hen maar vragen om ook mijn eigen laptop te brengen, want dan kon ik in ieder geval nog wat nuttigs doen en wél mijn werk uitvoeren. Dat was me de avond ervoor niet gelukt en nu zaten we in het ziekenhuis als resultaat. Ik moest voorkomen dat het opnieuw zou gebeuren en ik zou ook alles in mijn macht doen om daar zeker van te zijn.