ORPG] How we need that security!

27, female

Re: ORPG] How we need that security!

from PoppyRedx on 03/01/2019 09:09 PM

Florence
Ik glimlachte zwak door zijn woorden. Het was allemaal enorm herkenbaar, met het verschil dat ik niet geaccepteerd had dat ik me niet meer zo vrij kon bewegen en af en toe ook "per ongeluk" een infuus of iets dergelijks eruit had gehaald of alsnog uit bed was gekomen. Ik schudde even mijn hoofd toen ik er weer aan dacht. Wat was ik toch vreselijk onverantwoordelijk bezig geweest! Inmiddels wist ik wel beter, een beetje dan, en was ik nu in de positie om James te vertellen hoe hij er het beste mee om kon gaan. 'The more you accept the situation as it is now, the sooner you will be able to go home. Trust me. Keep quiet and calm for two more days and you'll be able to go home without any trouble.' vertelde ik hem terwijl ik naar het kleine keukentje liep en opnieuw de waterkoker aanzette zodat ik een kop thee voor hem kon maken. Toen ik dat gedaan had nam ik de mok en het ontbijt dat eerder al gebracht was meer naar zijn bed waar ik het op het nachtkastje zetten. 'I'll get you a laptop, but first you need to eat breakfast. Eat slowly, though. You might get awfully nauseous otherwise.' beloofde ik hem terwijl ik hem de kop thee aanreikte. Ik keek op van het dienblad dat ik wat beter op het nachtkastje schoof toen hij aan mij vroeg of ik wel goed voor mezelf zorgde. 'I am perfectly alright.' reageerde ik, mogelijk iets te snel om het als de waarheid over te laten komen, waardoor ik mijn ogen neersloeg en om het bed heen liep naar de stoel waar ik eerder had gezeten. 'Believe me, I am fine. I always am.' vervolgde ik terwijl ik me in de stoel terug liet zakken. Het was nog altijd een complete leugen, maar dat maakte niet uit. Hij zou andere dingen aan zijn hoofd moeten hebben, zich bezig moeten houden met zijn eigen herstel. Ik redde me wel. Ik sloeg me altijd overal doorheen en als dat me niet lukte, deed ik wel alsof tot ik alleen kon zijn en mezelf toestemming kon geven om in te storten. 'Is there anything else you need? I'll call the Home Office for you alptop, but do you wish anything else?' veranderde ik het onderwerp dan ook weer handig van mij naar hemzelf. Ik zou het Ministerie ook vragen naar een update over zijn ouders en wanneer zij aan zouden komen en of er inmiddels al meer bekend was over de dader. Misschien moest ik hen maar vragen om ook mijn eigen laptop te brengen, want dan kon ik in ieder geval nog wat nuttigs doen en wél mijn werk uitvoeren. Dat was me de avond ervoor niet gelukt en nu zaten we in het ziekenhuis als resultaat. Ik moest voorkomen dat het opnieuw zou gebeuren en ik zou ook alles in mijn macht doen om daar zeker van te zijn.

26, female

Re: ORPG] How we need that security!

from CupCake on 03/02/2019 07:22 PM

James:
'Two days', herhaalde ik kreunend toen Florence zei dat er een kans was dat ik naar huis kon gaan als ik me hier twee dagen wist te gedragen. 'Two more days, normally that's nothing, but here it seems a lot, a long time', zei ik met een gefronsd voorhoofd. Het leek maar door te gaan. Het advies bleef komen, dat was fijn, maar eigenlijk totaal niet wat ik wilde horen. 'I hate it already, I'm starving', mopperde ik vanuit het bed. 'But thanks for the laptop', zei ik tegen haar. 'And for your advice. Even when I hoped you to tell other things. I believe you know best.', zei ik tegen haar. Het was lastig voor mij om dat toe te geven en ik kon haar advies blijven vervloeken. Echter vreesde ik dat ik snel genoeg gestrafd zou worden als ik toch tegen haar advies in ging. Ze zei het niet voor niets. Ik leunde wat naar rechts toe om het nachtkastje wat verder naar mezelf toe te trekken en het ontbijt te bekijken. Echter schoten mijn ogen naar haar toe toen ze voor haar doen te snel antwoord gaf. 'I don't believe you', zei ik kalm. 'If you don't take your rest and care of yourself, I will dismiss you for the rest of the day and maybe a few after that', zei ik tegen haar. Het leek me dat ze iemand was die zichzelf uit zou buiten voor iemand anders. Of net hoe het haar uit kwam. In elk geval onzelfzuchtig. Dat kon een goede eigenschap zijn, mits iemand daar niet te ver in door ging. Ik vreesde daarvoor. 'I'll leave the decision to you. Take some rest or I'll send you home myself.', zei ik egen haar toen ze nogmaals benadrukte dat ze in orde was. Dat maakte het alleen maar verdachter. 'And no, I don't need anything else. If you can fix that somebody can bring me my laptop, that's enough.', zei ik tegen haar. 'It has been a tough day, I guess for you more than anyone else. I mean... I have a whole gap in my mind and from the operation. You don't.... Please go home, take some sleep, take care of yourself and return when you're feeling good again', zei ik tegen haar. 'I'll take care somebody else will take the watch from you. It's really all right. Don't feel guilty.', zei ik tegen haar.

27, female

Re: ORPG] How we need that security!

from PoppyRedx on 03/03/2019 12:29 PM

Florence
Ik had even kort gelachen om James' gemopper. Ook dat hoorde bij een ziekenhuisopname. Iedere dag dat je er was, voelde als een teveel. Ik zat net terug in mij stoel toen hij simpelweg zei dat hij me niet geloofde. Je kon veel over James zeggen, maar hij was altijd eerlijk en recht voor z'n raap. Het was wel fijn om geen veroordelende ondertoon in zijn stem te horen. Het was slechts een kalme constatering en geen verwijt. Mijn ogen werden echter een tikje groter toen hij opmerkte dat hij me naar huis zou sturen als ik zelf geen rust zou nemen. Nee, het laatste waar ik nu zin in had was in m'n eentje naar huis moeten. Daarvoor was er teveel gebeurd de afgelopen dagen. Dan zou ik alleen maar na gaan denken en was ik bang dat er weer een paniekaanval de kop op zou steken. Ik was echter ook niet van plan om hem fel tegen te gaan spreken zoals ik normaal misschien zou doen. Dat zou zijn woorden alleen maar bevestigen en hem nog meer reden geven om me weg te sturen. 'I will go and arrange that laptop for you. Please eat your breakfast.' reageerde ik dan ook wat tam voor ik opstond uit de stoel en met mijn telefoon de gang op verdween. Daar belde ik met de Home Office en regelde dat iemand James' werkspullen zou halen en daarnaast langs mijn huis zou rijden om mijn laptop te halen. Mentaal maakte ik een notitie om de reservesleutel te verplaatsen, want het laatste wat ik wilde was die iedereen zomaar binnen zou kunnen komen met de sleutel die nu achter het huisnummer-bordje gestoken zat. Ik besloot kort naar buiten te gaan om wat frisse lucht binnen te krijgen en me hopelijk ook weer wat helderder te kunnen voelen. Ik zat nu ver over mijn vermoeidheidsgrens heen en dat kon twee kanten opgaan: of ik zou nog een dag of twee op deze manier door kunnen gaan of ik kon ieder moment instoren. Op dit moment hield ik liever die eerste optie voor me. Onderweg naar binnen herinnerde ik me weer dat ik nog niet om een update over James' ouders had gevraagd dus belde ik opnieuw naar de Home Office. Ze hadden nog geprobeerd contact te krijgen, maar dat was nog niet gelukt. Er was wel een vlucht geboekt voor de volgende dag, maar ze moesten nog bevestiging krijgen van de Edwards' of ze ook daadwerkelijk op die vlucht zouden zitten. Al snel werd James' laptoptas gebracht en ook mijn rugzak met mijn spullen erin. 'Thanks.' bedankte ik de medewerker voor ik met alle spullen weer naar James' kamer liep. 'Here is your laptop, sir.' zei ik zonder erbij na te denken waarna ik de laptoptas aan zijn voeteneinde zette, zodat hij eerst rustig zijn ontbijt op kon eten. Daarna installeerde ik me in de stoel met mijn laptop op schoot. Er was nog een hele lijst met dingen die ik wilde onderzoeken en nu James zich toch niet vrij kon bewegen, was dit wel een goed moment om ermee aan de slag te gaan, ondanks dat hij wilde dat ik rust nam. Rust kwam later wel. Als de schutter gepakt was en we wisten waar de verdwenen agent was, want ook dat knaagde nog altijd vreselijk aan me. Waar hield de man zich schuil? Waarom was hij ineens van zijn post verdwenen? Was er iets met hem gebeurd of was hij zelf vertrokken? Ik kon er maar geen logica in vinden en dat vond ik vreselijk.

26, female

Re: ORPG] How we need that security!

from CupCake on 03/03/2019 02:56 PM

James:
Ik knikte toen ze zei dat ze de laptop ging regelen en dat ik me nu eerst maar eens op mijn ontbijt moest focussen. Het was vreselijk onhandig dat één arm zo goed als onbruikbaar was. Zelfs al had ik tegen Florence' advies in willen gaan, het was niet mogelijk. Het had me een poosje gekost om een manier te vinden waardoor het gemakkelijk zou gaan en was daarom nog steeds aan het ontbijten toen ze terug kwam met de laptop. Enkel bij het woordje "sir" schoten mijn ogen even op van het bord. Dat was een van de dingen waar ik maar slecht aan kon wennen. Als je eenmaal een positie had was alles "sir". Ik besloot er niks over te zeggen en ook haar haar rust te gunnen. Hoewel ik merkte dat ze zelf ook een laptop had meegenomen. Misschien was het haar manier? Ik had me weer op mijn ontbijt gericht en nadat ik dat gedaan had liet ik me eerst weer even in het kussen zakken met gesloten ogen om alles te overdenken. Er was de afgelopen dagen veel gebeurd. De aanwezigheid van Florence, de aanslag in Chelsea, het vreemde gedoe waardoor ik mijn huis niet meer in mocht en gedwongen was om bij Florence te overnachten en nu dit. Waarom kwam alles zo kort op elkaar? Was het een poging om me te breken? Maar dan kenden ze mij nog niet... Ik en mijn familie vechten al ons hele leven en ik ging me niet op de kop laten zitten door dit soort dingen.
Met mijn voeten wist ik enige grip te krijgen op de laptoptas om deze dichterbij te schuiven, zodat ik deze kon pakken en de laptop eruit halen. 'What are you doing?', vroeg ik met oprechte interesse aan Florence. 'Is it something I can help you with?', informeerde ik. Ik had altijd genoeg taken te doen en vaak wist je niet waar je moest beginnen. Zeker omdat veel afspraken geannuleerd zouden zijn, was ik nu wat vrijer om mijn tijd in te delen. Niemand wist immers wanneer ik het ziekenhuis kon verlaten en weer volledig terug zou zijn. Hoewel... ik hoopte eigenlijk dat ik snel weer aan de gang kon.

27, female

Re: ORPG] How we need that security!

from PoppyRedx on 03/03/2019 03:38 PM

Florence
Ik had mijn laptop opgestart en ging vrijwel meteen helemaal op in het scherm. Als ik eenmaal een taak had, kon ik me daar helemaal op focussen en bestond er helemaal niets meer om me heen. Het duurde dan ook even voor ik me besefte dat James gesproken had en me een vraag had gesteld. Traag keek ik op van mijn scherm waarna ik het scherm van mijn laptop was verder dichtklapte. 'Background checks. I haven't had the time before.' beantwoordde ik zijn vraag eerlijk, maar heel veel meer kon ik er niet over vertellen. Hoe meer hij wist, hoe groter de schietschijf op zijn rug. 'No, I'll be fine. Thanks for the offer, though.' schudde ik mijn hoofd op de vraag of hij kon helpen. Nee, dat leek me geen goed idee. Ik zei daarom ook maar niet dat Emily ook op mijn lijstje stond om te checken. Het was de bedoeling dat ik zo objectief mogelijk informatie zou winnen en daarvoor moest ik eigenlijk even alles vergeten wat hij me ooit over haar verteld had. Mijn blik gleed weer terug naar de laptop en nadat ik het scherm weer goed open had geklapt, ging ik binnen no-time weer volledig op in mijn werk. Mijn vingers bewogen razendsnel over de toetsen terwijl ik op ieder systeem dat ik kende en waar ik toegang toe had probeerde informatie te winnen over Emily, maar ook over James zelf, de agent die verdwenen was, zijn PA en nog wat meer mensen zoals de beveiliging van de Home Office of andere medewerkers waar hij vaak mee in contact stond. Echter merkte ik na een tijdje dat ik hoofdpijn begon te krijgen van het scherm dus sloeg ik alle gevonden informatie op meerdere manieren op en sloot de laptop af waarna ik deze op het kastje naast me zette en kort mijn ogen sloot. Ik had er totaal niet opgerekend en het was ook absoluut mijn bedoeling niet, maar binnen enkele seconden was ik in de stoel in slaap gevallen.

26, female

Re: ORPG] How we need that security!

from CupCake on 03/03/2019 03:55 PM

James:
Ik keek naar haar en knikte. Het was logisch dat ze dat aan het doen was. Dat had ik zelf ook nog kunnen bedenken. Ze was altijd in mijn buurt geweest en meestal had ze op wacht gestaan. Ze had het onmogelijk eerder kunnen doen. Omdat ze aan gaf dat ik haar niet kon helpen, besloot ik zelf maar verder te gaan met het voorbereiden van allerlei vergaderingen, het doorlezen en opstellen van documenten etc. Met één hand ging het minder vlot dan anders, maar het was prettig dat ik iets anders aan mijn hoofd had en "gewoon" kon werken.
Op den duur hield het achtergrond geratel op en keek ik op. Ik moest glimlachen toen ik zag wat er was gebeurd. Florence had de laptop opzij gelegd en lag in de stoel te slapen. Ook toen er artsen en verpleegkundigen langs wilden komen om te kijken hoe het met me was, schudde ik mijn hoofd. Ik weigerde om haar nu gestoord te laten worden. 'Come back later', mimede ik met mijn lippen en wuifde ze weg met mijn goede hand in de hoop dat ze het zouden begrijpen. Florence had eruit gezien alsof ze het goed kon gebruiken en daarvoor kon ik echt wel wat langer wachten op zorgen of een volgend vragenvuur wat ongetwijfeld op me afgevuurd zou worden. Ik vermoedde ook dat de politie vandaag nog langs zou komen voor een verhoor mits ik door de artsen fit genoeg verklaard zou worden. Waarschijnlijk zou Florence al het een en ander doorgegeven of beantwoord hebben, maar ik was niet fatsoenlijk aanspreekbaar geweest na de aanslag. Misschien was het ook wel goed om een statement te schrijven en om dat via de Home office naar buiten te laten brengen. Een simpel en kort bericht waarin kort uitgelegd zou worden over mijn schouder, dat het goed zou gaan en ik hopelijk snel naar huis kon en alles weer op kon pakken. Dat was het enige waar ik zeker van was: ik zou me niet zo snel laten kennen. No way.
En zo gezegd, zo gedaan. Het statement was opgesteld en doorgestuurd voor goedkeuring waarna ik de laptop op het nachtkastje zette en deze aan de kant schoof. Ik had niet verwacht dat het mentaal intensief bezig zijn nu zo vermoeiend zou zijn. Hierdoor bestudeerde ik de kamer die ik al snel kende. Vervolgens was het een kleine moeite om alle plafondplaten te tellen, te weten in welke er een barst zaten en hoeveel kastjes er waren. Echter waren ziekenhuiskamers maar saai en bleef mijn blik uiteindelijk toch hangen bij Florence. Ze was een aparte verschijning. Blanke huid, donker haar en fel blauwe ogen. Het was een bijzondere vrouw. Uit het leger met niet de meest gemakkelijke tijd achter de rug, een fel karakter... al bleef daar als ze sliep weinig van over. Bij deze gedachte kon ik het niet laten om toch even te grinniken waarbij ik hoopte dat ze niet wakker zou worden van me terwijl ik al zo mijn best had gedaan om iedereen op afstand te houden.

27, female

Re: ORPG] How we need that security!

from PoppyRedx on 03/03/2019 05:12 PM

Florence
Mijn lichaam leek de kans om te slapen met alle ledematen aan te grijpen en geen enkel geluid in de kamer kon me wekken. Mijn hoofd was opzij gegleden, leunend op mijn eigen schouder en met mijn achterhoofd tegen de rugleuning van de stoel. Een arm was om mijn buik heen geslagen en de ander hing losjes over de armleuning van de stoel. Het was niets voor mij om zomaar in slaap te vallen en al helemaal niet op een plek die ik maar amper kende dus dat gaf wel aan hoe hard ik aan de rust toe was. Het was ook mijn eigen schuld. Ik had mezelf geen rust meer gegund sinds ik terug was gekomen uit Irak. Het was niet zo dat dat pas begonnen was toen ik voor de Home Office was begonnen. Nee, eerder het tegenovergestelde. Het had er altijd al uitgezeten, maar sinds ik terug was uit Irak was het pas echt uit de hand gelopen. Uit woede over wat me overkomen was en door de onmacht die ik erdoor ervaren had, had ik mijn hele leven op mijn werk gestort. Alle uren van de dag besteedde ik aan mijn werk bij de Counter-Terrorism Taskforce of de research die ik daarna thuis deed of sporten. Ik had er alles aan gedaan om mentaal en fysiek fit te blijven in de hoop dat iemand het op zou merken en me terug zou sturen, me weer een plek in het leger zou gunnen. Dat was echter niet gebeurd waardoor ik alleen maar gefrustreerder was geraakt op het moment dat ik een baan als James' bodyguard had gekregen. Mijn jarenlange ervaring en harde werken was gewoon volledig genegeerd. Nu zat ik echter op het punt vanaf waar het niet meer zo verder kon. Ik merkte het aan alles. Mijn lichaam herstelde niet meer zo snel van intensieve workouts als eerst, mijn concentratie en oplettendheid was niet meer zo goed als hij ooit was geweest en ik voelde me gewoonweg niet meer zo krachtig als ik me jaren geleden had gevoeld. Toen had ik altijd het idee gehad dat er niets was wat me van de kaart kon brengen, dat ik altijd alles kon overwinnen, maar mijn reactie op het zien van Isaac had dat als een kaartenhuis in elkaar laten vallen. Natuurlijk hield ik me nog steeds groot en deed ik alsof er niets aan de hand was, maar ik kon mezelf er gewoon niet meer zo goed van overtuigen.
Na een behoorlijke tijd begon ik langzaam wakker te worden. Mijn blik viel op de linoleum vloer waardoor het even duurde voor ik me besefte waar ik was. In mijn appartement lag een houten vloer en op kantoor lag tapijt dus waar was ik? Echter werd ik me op dat moment bewust van een regelmatig gepiep waardoor ik opkeek en alle ziekenhuisapparatuur zag staan. Oh ja. Ik wist het weer. Ik ging weer wat rechter in mijn stoel zitten en realiseerde me toen pas dat James in het ziekenhuisbed lag. Ik sloeg mijn ogen neer. Ik wist niet wat ik erger vond: het feit dat ik geslapen had tijdens het werk of dat zijn woorden bewezen had en dus ook toegegeven had dat ik rust nodig had.

26, female

Re: ORPG] How we need that security!

from CupCake on 03/04/2019 08:26 PM

James:
Doordat ik naar Florence was gaan staren, was het me in eerste instantie niet opgevallen dat ze weer wakker werd totdat ze op keek. Mijn eerste reactie was om mijn hoofd te draaien en daarmee mijn blik af te wenden. Misschien was dat ook wel niet zo'n slimme reactie geweest. Nu zou ze juist kunnen vermoeden dat ik naar haar had gekeken. Aan de andere kant... veel viel er niet te bekijken vanuit het bed in een kale ruimte. We zouden ermee moeten leven. En wie weet hoe lang zij wel niet naar mij had gekeken terwijl ik niet bij was of sliep? Toen ik weer naar keek, zag ik dat ze haar ogen had neergeslagen. 'You needed it', zei ik zachtjes. 'I kept everybody out the room so you could have some sleep.', zei ik vergezeld met een vriendelijke glimlach. 'Do you feel better now?', informeerde ik. 'I can ask for a second bed in the room? If only it is a guest bed? I can't imagine that chair's very comfortable.', zei ik en grinnikte zachtjes. Het bewees nog maar eens hoe hard ze haar slaap nodig had gehad. 'I'm happy that you took your rest.', besloot ik uiteindelijk. Ondanks dat ik haar nog niet zo lang kende, voelde het veel vertrouwder om haar in de buurt te hebben dan om hier alleen te zijn. Hoe snel iets toch normaal werd... 'And uh... Florence? Are you okay that I'll ring the bell so that the nurses and doctors can come in? Or do you want some more rest? Or refresh yourself first? I actually mean... it's just an arm. I can wait. I can wait if that's better for you.', zei ik tegen haar. Het was misschien lelijk geweest en mogelijk zelfs een belediging dat ik het personeel had weggestuurd, maar ik had teveel met Florence meegeleefd. We hadden in hetzelfde schuitje gezeten en ik had het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om haar rust te verstoren met waarschijnlijk het zoveelste zinloze gesprek. Veel nieuws over de status van mijn arm/schouder zouden we toch niet kunnen krijgen.

27, female

Re: ORPG] How we need that security!

from PoppyRedx on 03/04/2019 10:22 PM

Florence
Ik keek op toen James begon te praten. Echter na zijn woorden dat hij iedereen uit de kamer had gehouden zodat ik kon slapen, sloeg ik mijn ogen weer neer. 'Thank you. You shouldn't have.' bedankte ik hem op zachte toon. Dat had hij helemaal niet hoeven doen. Al helemaal niet omdat hij gewoonweg zorg nodig had. Ik kon me niet herinneren dat iemand ooit zoiets voor me had gedaan, al was het dan klein, waardoor ik ook niet zo goed wist hoe ik er verder op moest reageren. Ik was gewend aan mensen die voornamelijk aan zichzelf dachten en had altijd gewerkt op een plek waar iemands persoonlijke welzijn niet het allerbelangrijkste was geweest. Het was eerder iets waar je zelf, op de achtergrond, verantwoordelijk voor was. 'Yes, I'm fine.' beantwoordde ik zijn vraag waarna ik een hand door mijn haar haalde en opstond om een kop koffie te zetten. Ik was diep genoeg in slaap geweest om een beetje bij te tanken, maar niet lang genoeg om me echt weer fris en helder te voelen dus een kop koffie was geen luxe. 'No, really I'm fine. Another bed isn't necessary. The chair's fine.' schudde ik mijn hoofd terwijl ik twee zakjes oplos-espresso in een mok deed en daar water uit de waterkoker op goot. Vervolgens gooide ik er nog wat suikerklontjes in en nam een slok. Het was zeker niet de lekkerste kop koffie die ik ooit op had, maar voor het doel - namelijk me helpen weer wakker te worden en vooral te blijven - voldeed het meer dan prima. Opnieuw wist ik niet goed hoe ik moest reageren op zijn woorden, dat hij blij was dat ik toch rust had genomen. Het was iets wat per ongeluk was gebeurd en waar ik amper controle over har gehad, maar alsnog wist ik niet goed wat te doen met zijn woorden. 'Oh, yes, please. Honestly, you should've let them in in the first place. I am quite alright and besides... You shouldn't concern yourself with my wellbeing. You should focus on your recovery.' knikte ik op het moment dat hij vroeg of het oké was om nu dan wel de doktoren terug te roepen. Ik probeerde hem op die manier toch een beetje weg te duwen omdat ik niet wist wat ik moest doen met zijn medeleven en vriendelijkheid. Met de kop koffie in mijn hand liep ik naar het raam en keek een tijdje naar buiten terwijl ik mijn nek en schouders wat bewoog in een poging ze wat minder stijf te maken. Ik kon werkelijk op ieder oppervlak slapen, maar dat nam niet weg dat mijn lichaam het altijd met me eens was, vooral als ik te lang in een onnatuurlijke positie had gezeten of gelegen. Dat was nu ook het geval, maar tegelijkertijd gaf het me de tijd om de omgeving van het ziekenhuis wat te observeren. James' kamer lag behoorlijk afgezonderd van de rest van het ziekenhuis, leek het wel, en het raam keek uit op de binnenplaats waar wat groen en bomen te zien waren. Ik had al snel alles geobserveerd en keerde weer terug naar de stoel waar ik mijn laptop weer op mijn schoot nam. Misschien was het maar beter om wat naar de achtergrond te verdwijnen terwijl de doktoren James onderzochten. Sowieso wilde ik hen niet in de weg lopen, maar ik wilde zijn privacy ook niet schenden. Ik zat hem wat dat betreft al wel genoeg op de lip. De kamer helemaal verlaten deed ik echter niet. Ik wilde toch wel graag enig overzicht bewaren en daarnaast wilde ik ook op de hoogte blijven.

26, female