Search for posts by ValVelocity

Re: O] The irony of choking on a lifesaver

THE RETURN OF THE JACK ~

While he sits, having a cold one with the boys, he notices that jemma doesn't look at ease outside. something about her brother she possibly failed to mention to them. They'd collectively been happy that she offered, her brother sounded like he'd fit into the team plus they really needed an extra guy for behind the scenes stuff. Yet something doesn't feel right. He chugs down the remains of his beer and grabs two new ones as he heads out, immediately regretting that he didn't stop to get a jacket first, too lazy to go back in. "Hey—" he sits down next to her, offering her one of the cans he brought along. "—everything okay?".

Pulling his hood over his head he opens his own can, a sip taken. His eyes are focused on his hands, some glances thrown at her, side eyes, but not wanting her to feel like he's staring at her and not wanting to come across like he was pushy.

Re: O] The irony of choking on a lifesaver

Guess who's Jack, Jack again ~


"Bi-weekly? We'll see about that." Hij grijnst "Depends on how long it takes you to turn into as much a pig as we are."

Als ze opstaat volg ik haar naar de bunks, het idee van nog mee opruimen maakt me moe, maar het idee van nog een avond op de bank brengt een veel naarder gevoel in me naar boven, al eindigde dat wel fijn. Verrassend genoeg blijkt de bunk al te zijn opgeruimd als we aankomen, Zack heeft alle spullen die er in lagen verplaatst naar de laatste lege bunk en het bed in nu vrij voor Jemma. "Well glad to see that's already all done." Zeg ik lachend, ik ga er niet aan toevoegen dat ik al moe genoeg was van de vloer, zou niet veel nuttigs toevoegen aan het gesprek lijkt me zo. "Guess we're like bunkies now, with you sleeping above me." Zeg ik grappend, ik draai me om en loop weer richting de bank, nu dat de bunks toch klaar zijn is er geen reden om in de krappe ruimte te blijven staan, praten kan ook ergens waar de claustrofobie grens minder hoog ligt.

Ze waren nu bijna bij hun laatste locatie op deze tour, ondanks het feit dat ze hierna gelijk verder gingen op een volgende tour was de laatste stop altijd een beetje speciaal. En deze keer zouden ze mooie foto's hebben om het zich altijd te kunnen herinneren.

Re: O] The irony of choking on a lifesaver

Jackerella~
Als Jemma eindelijk uit de bunk komt probeer ik normaal te doen, het is de bedoeling dat iedereen denkt dat alles gewoon het zelfde is als gisteren, niks aan de hand Jack. Dan begint Jemma over het schoonmaken, god damn it Jemma. "For the record I did not give her this idea, I'm not to blame." Ik werp Jemma een speelse blik toe, payback will be a bitch. Ondanks dat ik meer tegenspraak van de anderen had verwacht gaat iedereen heel braaf aan de schoonmaak. Nadat Allen uit zijn persoonlijke kast wat normaal eten voor Jemma heeft getoverd loop ik met de bezem tussen mijn benen naar haar toe "Gotta give you probs for gettting them, us, all to work. Not for the throwing me under the bus part." Ik grijns "Low blow.".
Na een paar uur begint de bus al aardig schoon te worden, er hangt een redelijk aangename citroen geur in de lucht van de schoonmaakmiddelen die we konden vinden en met toch een beetje trots kan ik zeggen dat de grond nog maar nauwelijks plakkerig is. "Jem come check this!" ik draai me gelijk terug en wrijf met mijn hand over de vloer van ons huiskamerige deel van de beus "Would almost say you could eat from the floor right now." Bijna, zou het nog steeds niet van harte aanraden. Toch vind ik het niet slecht gedaan, de bus is in tijden niet zo schoon geweest, al vraag ik me af hoe lang het zo blijft en hoe lang het duurt tot Jemma net zo wordt als wij, life on the road changes your.... values. "So.." ik gooi mijn vaatdoek in de emmer met sop en plof naast Jemma neer "How're we doing boss, you satisfied?" Ik por Jemma in haar zij, het was zeker geen slecht idee, niet mijn favoriete bezigheid tijdens een vrije dag maar dat terzijde.
Plotseling verschijnt Allen van achteruit de bus "We're halfway to our next show and with that this tour is almost over. For the next tour we're thinking about setting up some structural meet&greet things. Meeting fans outside after is all fun but the crowds are getting bigger and I think it wouldn't be a bad idea, that's from a manager's point of view ofcourse." Hij kijkt de ruimte rond waar undertussen Alex, Zack en Rian ook hun aandacht op Allen hebben gericht "Give it a tought boys, we'll get back to this later." Hij kijkt snel de bus rond en knikt dan tevreden naar Jemma "Nice work." Daarna draait hij zich om en verdwijnt weer naar de achterkamer. Plots realizeer ik me dat we nog steeds geen bunk voor Jemma hebben opgeruimd "Now that I'm basically done with this here" zeg ik naar de ruimte gebarend "How about we check up with Zack to clean that bunk out for you?"

Re: O] The irony of choking on a lifesaver

The Jack~
Zachtjes grinnik ik "Secretly that's all I called you for, to help us clean this bus." Gisteren had ik dit nooit gezegd, wil toch niet naar over komen, maar ik heb het gevoel dat Jemma en ik op dezelfde golflengte zitten, vooral qua humor. Als ze zich weer ontspant voel ik haar hoofd weer tegen mijn arm rusten gevolgd door haar gehele lichaam nog wat dichter tegen me aan wat een warme sensatie langs mijn ruggengraat laat lopen. Ik weet dat ze moe is, steeds na het praten word haar adem regelmatig en voel ik haar een beetje inzakken en toch blijf ik praten, hopend dat dit moment voor altijd kan blijven duren. "I don't need a dictionary to know my man-boobs are totally manly, but seeing you cry would help my self-esteem." Ik glimlach en kijk even op haar neer, ze heeft haar ogen nu gesloten en ziet er zo vredig uit, de vraag of ik niet gewoon mijn muil moet houden wordt een steeds grotere interne strijd, ik weet hoe kut jetlags zijn en ik wil ook niet de oorzaak zijn dat ze langer last heeft van deze jetlag dan nodig. Ik rust mijn hoofd nu zachtjes op het hare en ga zelf ook wat regelmatiger ademhalen. Ik begin te merken dat de afgelopen nacht mij ook niet al te goed heeft gedaan, het om 5 uur wakker worden en de halve fles Jack die ik naar achter heb gegooid eisen nu hun tol. Maar net voordat ik compleet wegzak voel ik Jemma's hand volledig de mijne vast pakken. Ik ben weer klaar wakker maar blijf stil zitten, nu met de grootste glimlach op mijn gezicht.

We liggen een tijdje zo, heel vredig, buiten. Niemand die ons stoort, alleen Jemma en ik. Aan de stand van de zon te zien gok ik dat het nu rond 10 uur 's ochtends is, deze informatie heb ik alleen omdat ik genoeg dronken nachten heb gehad waar ik rond deze tijd nog niet eens geslapen had. Het zal nog wel even duren voordat de jongens wakker worden maar onze chauffeur en manager zullen over niet al te lang wel weer willen gaan rijden. Zachtjes til ik mijn hoofd om en kijk achter me, ik zie nog geen beweging in de bus, geen rede om dit perfecte moment te verstoren. Ze zullen vast alle bunks nog wel checken voordat ze wegrijden en zo ver zijn we niet bij de bus vandaan. Mijn hand is nog steeds verstrengeld met die van Jemma, mijn hand is een paar uur geleden al verkrampt maar ik zag geen reden om los te laten, iets in me is bang dat deze nacht een eenmalig dingetje was. Een plots geluid wekt me uit mijn gedachte "Barakat is that you?" ik draai mijn hoofd naar de bus en zie Allen in de deur opening staan "Yeah, are we taking off again?" Hij kijkt me lichtelijk verbaasd aan maar lijkt zich snel te herpakken "That was the idea yeah, we only seem to have lost the girl." Ik draai mijn hoofd terug naar Jemma en glimlach en mompel in mezelf "I know exactly where she is.".

Zo voorzichtig mogelijk neem ik Jemma in mijn armen, ze geeft geen kick. Ze ligt zo lief en vredig te slapen dat ik het niet over mijn hart zou kunnen verkrijgen haar wakker te maken. "I'll take her back inside." Zeg ik tegen Allen op een zachte toon, hard genoeg voor hem om me te horen, maar zacht genoeg om Jemma niet wakker te maken. Een beetje klungelig draag ik Jemma, de deken en haar camera mee terug de bus in waar ik haar recht naar mijn bunk draag, voorzichtig duw ik haar zo dicht mogelijk naar de muur toe en leg dan mijn deken over haar heen. "Thanks for everything."fluister ik voordat ik haar achterlaat en terug keer naar onze voorkamer.

Re: O] No one could ever mean half as much to me as you do now

Zackster~

Het duurt te lang voor de telefoon opgenomen wordt, te lang wat mij betreft. Ik heb het niet graag dat mensen me lang laten wachten. Net voordat de telefoon zichzelf zou hebben opgehangen, en ik de telefoon geïrriteerd op mijn bureau wilde gooien wordt er opgenomen, haar stem klinkt casual, veel minder gespannen dan toen ze tegenover me zat. "Miss Sullivan, this is Zack speaking." Oke misschien niet mijn beste keus om me zo aan te kondigen, too little too late. Als ik haar de naam Diego hoor noemen schieten mijn wenkbrauwen ongewild omhoog. Ze heeft gewoon een leven, ofcourse. Ik wrijf even met mijn hand over mijn gezicht voor ik verder ga "I'm calling for that drink. Oh and the shoot of course. If you were still interested and not too busy with other things." Ik laat even een stilte hangen, geef haar even een momentje "My assistant cleared my schedule for the day after tomorrow, you can take it or leave it." Ik krabbel wat op een papiertje terwijl ik lichtelijk gespannen wacht op antwoord.
Ergens in mijn achterhoofd blijf ik een stemmetje horen, you're not reading the situation correctly, this is all-in your head. Hoewel ik het niet graag zou toegeven ben ik bang dat dat stemmetje wel eens gelijk zou kunnen hebben. Ik ga er nu van uit dat Maddy ook maar enige interesse in mij heeft buiten het interview gedeelte terwijl ik niets van haar weet. Ik vind mezelf zeker goed met body language maar ik zou het best mis kunnen hebben, het zou niet de eerste keer zijn.
Het is een moeilijk wereldje waar ik in zit, de buissness wereld. Je bent nauwelijks thuis en kan je maar weinig vrije tijd veroorloven. Als je alles zo serieus neemt als ik. Tijd voor de liefde, heb ik niet, in iedergeval niet als prioriteit. Ik moet mijn pleziertjes en emotionele verlossingen halen bij tijdelijke oplossingen halen, iedereen heeft needs. Ik hoop me toch ooit te kunnen settelen, iemand te vinden die het met me uit kan houden en waarbij ik al mijn zorgen kwijt kan.... En ook wat van de frustraties. Madison lijkt iemand die nog te vormen is maar wel iets van de essentiele spice bevat, ze lijkt perfect. Het is gewoon hopen dat hij niet eerst een Diego uit de weg hoeft te ruimen.

Re: O] No one could ever mean half as much to me as you do now

The one who will see you now~

Met meer zelfvertrouwen dan ik had zien aankomen verlaat Madison mijn kantoor, ik kijk haar na tot ze compleet uit het zicht is verdwenen. Wat me niet eerder was opgevallen was dat Madison naast een opmerkelijke personaliteit ook nog eens een killer body heeft, met een grijns op mijn gezicht geplakt bestudeer ik het kaartje dat ik nu in mijn handen heb Madison Rae Sullivan een naam die heerlijk over de tong rolt. Zorgvuldig laat ik het kaartje in mijn portemonnee zakken die ik uit mijn jaszak heb gevist, daar kijk ik later nog wel een keer naar. De rest van de dag staat vol gepland met meetings en andere business dingen maar tijdens all of that kan ik Madison maar niet uit mijn hoofd krijgen "Is everything alright?" ik kijk op uit mijn gedachten en zie mijn assistente met een bezorgde blik naar me kijken "You seem distracted." Ik wuif haar weg "I'm fine, nothing for you to worry about did you need me for anything?" ze komt naar mijn bureau met wat papierwerk dat ondertekend moet worden, ik lees het snel door en zet overal een krabbel onder. Nadat ze mijn kantoor heeft verlaten probeer ik voor mijn laatste paar uurtjes nog wat werk gedaan te krijgen, het kan toch niet zo zijn dat ik door een of andere interviewer zo van mijn stuk wordt gebracht?
Als de klok eindelijk 7pm aanslaat sta ik op en pak ik mijn spullen, de baas zijnde kan ik natuurlijk gaan wanneer ik wil maar ik wil voor mijn werknemers een professioneel voorbeeld zijn. Met mijn handen strak om het stuur van mijn auto doe ik mijn best mezelf in te houden Madison niet te bellen, ik zou hier veel kalmer mee om moeten kunnen gaan, ik ben geen verdomde middelbare scholier met een te hoog testosteron gehalte. Ik focus mijn gedachte op de weg, auto's tellen, nummer borden lezen, alles om m gefocust te houden op iets anders tot ik thuis kom.

Drie dagen later kom 's avonds in de supermarkt Maddy's kaartje tegen, het is niet dat ik was vergeten te bellen, ik moest vooral even mijn gedachten op een rijtje krijgen en ze moest even terug op haar plaats gezet worden, alhoewel ik haar attitude wel kan waarderen.
Als ik de volgende ochtend op kantoor aankom besluit ik haar te bellen, ik hoop dat het niet ongelegen komt, ik heb graag dat mensen gewoon opnemen als ik bel.

Re: O] The irony of choking on a lifesaver

Jackerino~
Het fijne van Jemma is dat ze precies lijkt te weten wanner het tijd is om met humor rond te gaan gooien, ondanks de beladen sfeer gooit ze er af en toe een grapje tussendoor wat er gelijk voor zorgt dat ik weer wat op pep. Na weer een momentje van stiltje gaat ze dan toch rechtop zitten waarna ze tegen me aan onder de deken komt, ik sluit de deken als een soort coconnetje om ons heen met mijn armen als de structuur om hem dicht te houden. De lichaamswarmte van twee zorgt er gelijk voor dat het onder de deken een stuk warmer wordt wat fijn is, we hebben geen bus nodig, pff. Met een geamuseerde blik kijk ik op haar nee "Well for you that'll depend on whether you survive with us long enough, the bus right now, pretty clean for our doing." Dat is een leugen, hoop ik. Je zou toch zeggen dat de vloer waar ik vanochtend op belande zijn diepte punt van viezigheid wel heeft bereikt nu. "Anyway, Cali is on the planning sometime next year if this tour goes well, or at least I believe I heard someone say that." Ik let nooit zo goed op als mensen praten over de business kant van het touren, ik ga waar de band gaat no questions asked. Plots voel ik haar hand casually op mijn been rusten, mijn adem stokt voor een moment, dit hoeft niets te betekenen, er is immers niet per se veel ruimte onder de deken om je ledenmaten te houden. De verleiding mijn hand even op de hare te leggen is zo groot, ik bal mijn hand zachtjes in een vuist en laat hem weer op mijn andere been zakken, misschien toch niet. "I think I've established my masculinity pretty well while wearing bras on stage every night, a total manly man thing." Een subtiele glimlach speelt op mijn gezicht "No but yeah what you said, times get tough and I honestly am happy that we now have this shared embarrassing moment of me almost crying." De subtiele glimlach evalueert nu naar een volle grijns die ik haar toewerp. Het wordt weer stil maar fijn stil. Haar hoofd leunt nu volledig tegen mijn schouder aan en ik veplaats mijn arm iets omhoog om die wat comfortabeler om haar schouders te laten rusten. De wind is minder hard gaan waaien en de zon begint nu langzaam op te komen. Toen ik vannacht van de bank viel had ik geen idee dat we zo zouden eindigen, hier, maar je hoort mij zeker niet klagen. Na nog een moment over wegen en het vragen van een second opinion aan de kant van mijn brein die deze zaken meestal regelt leg ik toch mijn hand zachtjes op die van Jemma.

Re: O] The irony of choking on a lifesaver

Sad boy Jack~
Het was misschien het feit dat ik niet had verwacht dat ik zoveel zou oversharen of het feit dat Jemma met haar warme zachte handen proberen me uit de spiral te trekken waarvan ze niet wist dat hij al begonnen was maar ik kreeg geen adem meer. Overprikkeld. Het moment dat de deur opengaat voel ik mijn longen vol zuigen met verse lucht, de koude nachtlucht die me in mijn gezicht slaat is een welkome afleiding van alles. Het tankstation waar de tourbus geparkeerd staat heeft een bankje niet te ver bij de bus vandaan midden op een niet al te goed bijgehouden grasveldje. Ik ga op het bankje zitten en trek mijn knieën tegen mijn borst aan, het voelt net alsof ik weer de 10 jarige Jack ben die alleen in zijn kamer zit, huilend niet van pijn of verdriet maar van frustratie. Vooral op die leeftijd had ik het heel moeilijk met dit alles, het leven. Hij had al niet veel vrienden om mee te beginnen maar het feit dat zij niet snapte wat er in Jack's hoofd omspeelde hielp zijn sociale leven niet. Gelukkig leerde hij op de middelbare Alex kennen met wie het gelijk klikte, je wenst het niemand toe, anxiety stoornissen en depressie maar het was fijn dat Jack eindelijk iemand had gevonden die hem begreep, iemand wiens leven ook even flink kut was.
Achter me hoor ik nu de stem van Jemma, ze ik me naar buiten gevolgd. Als ik niet tranen aan het terug houden was had ik geglimlacht. Ik krijg een deken, mijn deken, tegen me aan gegooid en neem hem gretig aan. Ik had me niet gerealiseerd hoe verdomde koud ik het eigenlijk had in mijn t-shirt. "Thanks Jem." Zeg ik zachtjes terwijl er toch een kleine glimlach om mijn mond begint te spelen. Zonder nog veel te zeggen gaat ze op het bankje liggen en richt zich op de sterrenhemel boven ons, haar hoofd raakt net zachtjes mijn bovenbeen aan, het is een onbedoelde aanraking die meer betekend dan ze zich ooit zou kunnen realiseren. Ik weet dat er iemand bij me is, ik weet dat ik niet alleen ben. Verdomme, ik ben niet meer de zielige 10 jarige alleen in mijn kamer. "Thanks." De woorden komen fluisterend uit me, ik weet dat ik niet meer hoef te fluisteren maar het voelt fijner, closer. "You're one of the good ones Jemma, I'm sorry that one day in you had to see me at my lowest." Ik duw mijn kaken op elkaar, ik wil niks meer zeggen en ik wil nog zo veel zeggen tegelijk "It's cold out tho, we're not in damn Cali here." Ik duw met mijn been zachtjes tegen haar hoofd om haar volle aandacht te trekken, sla mijn deken aan een kant open en strek uitnodigend mijn arm uit "If you insist on staying with the sad at least accept my invitation to do so with a little more warmth.".

Re: O] No one could ever mean half as much to me as you do now

Mr.Merrick~
Steeds als het lijkt alsof ik haar om m'n vinger heb weten te winden maakt ze een comeback. Zo ontzettend sterk. Haar voorstel laat een grijns op mijn gezicht verschijnen "So we are on the same page after all." I loop van de kast terug naar her bureau en laat mijn ogen weer op haar rusten "I do prefer to have the upper hand in things, but a Merrick never says no to drinks, and I guess an exclusive photoshoot would be a fair exchange." Ik laat mijn ogen haar lichaam verkennen, niet zo zeer figuur of uiterlijk maar meer uitstraling en houding. Zo fascineren, haar worden zo sterk maar haar lichaamstaal barely holding on. "Just out of curiosity, the drink we'll be having will be private right? Not another interview?" Ik trek mijn wenkbrauw op en ga weer zitten. We weten allebei dat de recorder nog aan staat en dat ik hem maar al te graag uit wil. Op dat ding staan nu niet alleen dingen die mijn persoonlijke leven veel meer in het daglicht zou kunnen zetten dan waar ik comfortable mee ben maar ook kom ik heel onprofessioneel over naar de mensen waar ik mee werk en de mensen waar ik zaken mee doe. Na een moment van stilte begint mijn smartwatch te trillen, ze zullen ook nooit stoppen met me storen, ik klik het gesprek weg en richt me weer vol op Maddy. "Knowing that I'll see you again soon I'm afraid I'll have to ask you to leave now." Ik kijk verontschuldigend naar mijn smartwatch "Buissness is calling." Ik sta op en loop naar Madison toe om haar een hand te geven "It's been a pleassure."

Re: O] The irony of choking on a lifesaver

Jackyl~
"Someone who says no to Jack's D, not sure if you're even welcome in my bus anymore." Ik grijns, ik kon het niet laten een klein grapje terug te gooien "I am usually more smooth with the people but as you see I hang around guys a lot and the only girls I really see these days are the underaged fans. My socializing skills might have gotten a bit rusty.".
Als ze haar hoofd weg draait weet ik dat het moment voorbij is, misschien was er helemaal geen moment om mee te beginnen. Een ingehouden zucht ontsnapt uit mijn longen, voornamelijk van opluchting denk ik. Als Jemma vraagt naar mijn verleden wrijf ik even in mijn ogen, om tijd te stallen en om het verhaal dat ik wil vertellen op een rijtje te krijgen. Ik weet dat het dom was te verwachten dat ik geen tegen vraag zou krijgen. Misschien was het meer dat ik niet eens had verwacht dat ze antwoord zou geven op mijn vraag. "Well, at home everything was always good." Begin ik, aarzelend. Het is geen leugen, mijn gezin is wat veel mensen a perfectly typical American familie zouden noemen, mijn problemen zitten diep van binnen. "To be perfectly honesy with you, I never really talk about this stuff with the guys, I mean Alex knows all about it but it's not something I enjoy bringing up." Ik laat een nerveus lachje horen, met Alex kan ik alles bespreken omdat hij met problemen zit die heel erg hetzelfde zijn als de mijne, inner demons, anxiety en hier en daar wat depressie die om de hoek komt kijken. "I... haven't been doing too well. Like mentally." Ik kijk haar niet meer aan, ik wil geen medelijden zien, ik wil mijn pijn niet laten zien "Inner demons isn't doing my brain justice at the moment. I'm a mess." Ik pak de fles Jack weer op en neem een grote slok, als ik hier doorheen wil komen moet ik misschien toch wat extra hulp aannemen. "Lately it's been going better again but I just feel a lingering presence on my shoulders at all times, like it's waiting to attack me." I push my hands against my face. "Great I probably sound like I'm mentally insane now. Just forget what I said it's the booze talking anyway." Damage control, more than ever zou ik willen dat Jemma wel mee had gedronken, ik ben het niet gewend mezelf bloot te leggen, niet op deze manier. Ik sta op, mijn deken op de bank achterlatend en strompel met mijn fles Jack naar de deur, gelukkig staat de bus stil op een parkeerplaats, in sommige steden vind de chauffeur het niet fijn om 's nachts te rijden, ik open de deur en verlaat de bus.