Search for posts by Sanne
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 ... 69 | » | Last
Search found 684 matches:
Re: O] The irony of choking on a lifesaver
from Sanne on 07/13/2019 04:43 PMJemma
Het is niet dat het tussen Adam en mij nooit goed is gegaan. We mochten elkaar eigenlijk altijd gewoon wel, er was nooit iets slechts of iets goeds tussen ons. We gingen met elkaar om op een neutrale manier. Nooit waren we echt de traditionele broer en zus, omdat we simpelweg die band niet hadden. Het was echter mijn stiefmoeder, zijn moeder, die mij het leven zuur maakte. Adam zag dat en deed daar vrijwel niets aan, tenminste niet wat zij kon zien. Op de momenten dat zij weg was, niet keek of simpelweg mij negeerde, was het anders. Hij liet me dan wat vriendelijkheid zien waarvan ik niet voor mogelijk had gehouden dat het bestond in hun DNA. Maar toch, toen ik het huis uit was gezet, was het anders geworden. Inmiddels hadden we eigenlijk geen contact meer. Het was hetzelfde met mijn vader, die nog steeds volledigonder de invloed stond van haar. Het deed pijn,ikw idle het niet toegeven maar nog steeds deed het pijn. Ik was mijn familie twee keer kwijt geraakt, de eerste keer toen mijn moeder overleed en de tweede keer toen ik werd afgesneden van wat ik eerst dacht dat mijn nieuwe familie was.
Met mijn ellebogen leunend op mijn bovenbenen, zit ik al een tijdje op het bankje. Het is er nog niet van gekomen om daadwerkelijk te bellen, hoewel ik al die tijd mijn telefoon nog in mijn hand heb. Telkens wanneer het schermpje op zwart dreigt te gaan, raak ik het scherm verderlicht aan, zodat ik elke keer weer geconfronteerd wordt met de naam die groot in beeld staat. Adam. Het kippenvel staat op mijn blote onderarmen, maar ik voel het amper. 'Hi.' reageer ik en tegelijkertijd druk ik het vergrendelknopje op mijn telefoon in als Jack naast me komt zitten. Er zijn wel duizend dingen die ik wil zeggen. Ik wil zeggen dat ik het koud heb, ik wil vertellen over Adam, ik wil hem vragen wat hij komt doen, ik wil hem bedanken en nog veel meer. In plaats daarvan kijk ik met een kleine, ietwat sombere glimlach naar hem op. 'Sure, why wouldn't it be?' vraag ik en pak het blikje van hem aan. Even kijk ik ernaar, waarna ik het naast me neerzet op het bankje. Misschien later. Alcohol gaat de situatie nu niet veel beter maken. 'How are you?' vraag ik luchtig, in een poging de aandacht weg te drijven van mij. 'Excited for the show tonight?' vraag ik, een beetje opgelucht nu ik een beter gespreksonderwerp heb gevonden dan onze geestelijke gesteldheid. 'You must be glad you have another opportunity to broaden your bra collection. Let me know if you catch a 32B, I could take it off your hands.' zeg ik en zowaar schiet er een oprecht glimlachje over mijn gezicht bij de gedachte aan Jack die alle bh's zorgvuldig doorneemt om te zien of er een 32B bij zit.
they might have stolen the heart from inside you, but this does not define you
ReplyRe: O] It's no longer all about faith, trust and pixie dust. It's about mercy.
from Sanne on 06/08/2019 06:51 PMNoa
Opnieuw wordt mijn mond droog en moet ik vechten tegen de tranen. Hij klinkt kalm, zo ontzettend kalm. Het snijdt dieper dan welk wapen ooit zou kunnen en ik weet niet goed wat ik ermee aan moet. Ik weet niet wat ik met mezelf aan moet, met de situatie, of met hem. Ik wil bij hem blijven, nu en voor altijd. Het probleem is echter dat we in Neverland zitten. De naam van dit land, deze wereld, staat lijnrecht tegenover wat ik wil. Ik wil een voor altijd, maar het lijkt niet te mogen. Mijn vader, een steek trekt door mijn hart. Ik moet hem terug zien. Daarna zal ik er alles aan doen om Kane weer te zien. Het maakt me niet uit of ik zelf een raket moet uitvinden om hier terug te komen, het zal voor altijd en eeuwig bovenaan mijn lijstje staan. Met zijn hand die mijn vingers vinden en zich ermee verstrengelen, voel ik opnieuw de tranen in mijn ogen branden. Opnieuw laat ik ze de vrije loop. Een loop die alsmaar harder gaat, helemaal tijdens zijn liefdesverklaring.
Het warme water omringt me, net zoals Kane's warme lichaam achter me, maar voor alsnog is het niet genoeg. Meer. Dichterbij. Plots valt alle schaamte, alle gedachten en stemmetjes van me af en draai ik me in het bad naar hem om. Op mijn dubbelgevouwen benen zit ik tussen zijn benen en ik kijk naar hem. Zijn ogen zijn gesloten. Ik breng een hand omhoog en leg die tegen zijn wang. De tranen zijn gestopt, want tranen horen niet bij dit volmaakte moment. 'Kane...' zeg ik zacht en ik buig me langzaam wat voorover, om de afstand tussen onze gezichten te verminderen. Mijn duim strijkt zacht over zijn wang en mijn borst verkrampt een beetje bij alle gedachten die door mijn hoofd razen. 'Ik hou van jou.' prevel ik terug, waarna ik mijn lippen zacht langs die van hem laat strijken. De tijd van een arm voor mijn borst slaan, is voorbij. Er is nog zoveel meer wat ik van hem heb geleerd. Al is het alleen maar dat ik me niet hoef te schamen voor wie ik ben, op welke manier dan ook. 'Ik hou van jou.' mompel ik opnieuw en druk dit keer wat dringender mijn lippen op die van hem. De hand die ik op zijn wang had rusten, zakt langzaam af. Ik volg met mijn vingertopjes zijn huid. Langs zijn kaak, langs zijn hals, tot op zijn borst, waarna ik mijn hand terug omhoog breng om die in het holletje waar zijn nek en schouder elkaar ontmoeten te leggen. Er zijn zoveel dingen die ik wil zeggen, die ik wil eisen. Ik zou het niet erg vinden als hij me hier zou houden, me zou opsluiten en me elke seconde van elke dag zou laten vergeten dat ik van plan was om terug te gaan. Maar ik krijg de woorden niet over mijn lippen. Ik kan het niet. Dus zeg ik maar de woorden die ik wel kan zeggen. 'Ik hou van jou.'
they might have stolen the heart from inside you, but this does not define you
O] In the very beginning they smiled at each other and they instantly forget. Forget how dangerous their love is.
from Sanne on 11/26/2018 01:21 PMAnother one
they might have stolen the heart from inside you, but this does not define you
Re: O] The irony of choking on a lifesaver
from Sanne on 10/03/2018 10:27 PMJemma
Schuddend met mijn hoofd kijk ik gespeeld teleurgesteld naar Jack. 'Oh but Jacky, princesses can't become pigs.' zeg ik dan, waarna er een grijns op mijn gezicht verschijnt en ik mijn tong plagend naar hem uitsteek. 'But I will help, with the bi-weekly thing. Since I will live here now too, I should pull my weight... Or at least clean my dirt.' zeg ik dan en trek mezelf op aan een stang, zodat ik mijn bunk gemakkelijk in kan schuiven. 'Easy peasy, thanks Zack!' zeg ik en trek mijn benen onder me in een kleermakerszit, waarbij ik naar Jack kijk. Grinnikend knik ik. 'Bunkies it is. You might as well pray I won't wet my bed...' zeg ik plagend en beweeg wat op en neer, wat resulteert in een zacht gebonk wat waarschijnlijk voor Jack goed te horen is als hij onder me ligt. 'Guess I won't be taking any fans home with me...' peins ik zacht, waarna ik opnieuw niet anders kan dan grijnzen. Deze hele ervaring is nu werkelijk al de beste van mijn leven. Jack en Zack verplaatsen zich naar de kleine woonkamer, wat mij de kans geeft mijn telefoon erbij te pakken. Ik herinner me dat ik de taak had gekregen om Adam te bellen vandaag, iets waar ik ontzettend tegen op kijk. Adam is een jaar ouder dan dat ik ben, maar heeft zijn hele studie nog thuis gewoond. Hij is altijd het oogappeltje geweest van mijn stiefmoeder, waarbij ze al haar negatieve haatgevoelens op mij richtte. Omdat mijn vader te bang was deze vrouw ook kwijt te raken, deed hij alles wat ze hem beveelde. Alles behalve mij uit huis zetten, voor ik een vast inkomen had. Dat was het enige wat ik hem te danken had, hoewel ik uiteindelijk alsnog veel te snel het huis uit was gezet. Het was schrapen geweest, elke maand weer, om de huur bij elkaar te krijgen. Uiteindelijk had ik mijn kunst op moeten geven en een slecht betaalde fotografie-baan aan moeten nemen bij Sears. Als het niet voor All Time Low was geweest, had ik nu mijn camera op Craigslist gezet en was ik gestopt, zo klaar dat ik ermee was.
Adam heb ik in geen maanden meer gesproken, ik weet via mijn vader dat hij is afgestudeerd en via Facebook dat hij in de band-scene zit. Ik voel dat de bus tot stilstand begint te komen, wat betekend dat de chauffeur een pauze wilt. Ik laat mezelf dan ook uit de bunk glijden, waarna ik naar de voorkamer loop en zie dat iedereen daar zit. Het is koud buiten, dus ik snap dat ze de bus verkiezen boven kou. 'I think I will call my steph-brother now...' zeg ik waarbij ik een gespeelde glimlach op mijn gezicht plak. Mijn blik blijft net een fractie van een seconde te lang bij Jack hangen, waarna ik de bus uit spurt. Opnieuw staan we op een grote parkeerplaats en ik been op een bankje af, waar ik ga zitten. Starend naar het schermpje in mijn handen, twijfel ik of ik het wel moet doen of niet.
they might have stolen the heart from inside you, but this does not define you
Re: O] Just because someone stumbles and loses their path, doesn't mean they're lost forever
from Sanne on 09/24/2018 12:14 AMDaisy
De rest van de middag is wel gespendeerd. Na een tijdje op een bankje te hebben gezeten en bij de schoenen waarvan ik dacht dat ze bij William paste de "oehs" en "aahs" heb gemaakt, had hij me getrakteert op een ijsje. Daarna had ik geen zin meer om nog winkels in te gaan voor kleren, dus waren we langzaam aan terug gegaan naar de auto. Toen we in waren gestapt en ik mijn gordel om had gedaan, volgde ik de bewegingen van William nauwkeurig. Opnieuw besefte ik me dat ik het nooit zou aandurven om auto te rijden. Dat liet ik wel aan William over. Ik had zo het idee dat hij het helemaal niet erg vond om voor me te zorgen. Tijdens de rit hangt er een ontspannen stilte waar ik van geniet. Terwijl ik uit het raam kijk naar de langsflitsende bomen en andere auto's, denk ik na. Nu weten William en ik dat we om elkaar geven, dat we op een andere manier dan vriendschap, weet ik niet zo goed wat de volgende stap is. We wonen al samen, maar wat zou er nog meer veranderen? Zou hij samen willen slapen? Hij weet best dat dat voor mij nog een eerste is die hij zal en mag wegnemen. Ik vraag me af of hij verwachtingen heeft. En zo ja in hoeverre ik daaraan kan voldoen.
Na een korte rit komen we weer thuis aan. Een gedachte die een glimlach op mijn gezicht brengt. Kort kijk ik naar William. Mijn thuis is nu bij hem, samen met Harry. Uit de achterbak pak ik de tas met hondenspeelgoed en loop samen met Will naar de voordeur. Voor hij echter de sleutel in het gat kan steken, ga ik voor de deur staan en kijk hem met een langzaam groeiende glimlach aan. 'Bedankt voor vandaag. Ik heb het heel leuk gehad.' zeg ik zacht en vraag me af of dit het moment is dat ik hem een kus moet geven. Na een miliseconde te hebben getwijfeld, stap ik opzij en kan hij de deur open doen. Het zal wennen zijn, deze nieuwe status tussen ons. Iets waar ik waarschijnlijk meer aan zal moeten wennen, omdat ik werkelijk geen idee heb van alle regels die erbij komen kijken. Althans, voor mij zullen het regels zijn, voor hem misschien vanzelfsprekende processen. Het is iets waar we beiden aan zullen moeten wennen, hoewel ik oprecht denk dat het voor hem gemakkelijker zal zijn. De deur opent zich en ik fluit om Harry's aandacht te trekken. 'Verrassing!' roep ik uit tegen de labrador en glimlach breed, terwijl ik de speeltjes tevoorschijn haal. We hebben bewust geen piepende dingen meegenomen, omdat we het gelukkig erover eens waren dat we daar gillend gek van zouden worden. Terwijl ik op mijn hurken zit te spelen met Harry, kijk ik glimlachend op naar Will.
they might have stolen the heart from inside you, but this does not define you
Re: O] It's no longer all about faith, trust and pixie dust. It's about mercy.
from Sanne on 09/23/2018 02:00 AMNoa
Om een of andere reden was ik nerveus, terwijl ik wist dat ik dat niet hoefde te zijn. Kane en ik hadden een paar dagen terug nog gezwommen, toen had ik niet veel meer aan gehad dan dit. Slechts wat bescherming over mijn private parts, maar toen hadden we zo met elkaar gespeeld en zoveel fysiek contact gehad dat ik net zo goed niets had kunnen dragen. Het is dus ook niet dat ik me schaam voor mijn lichaam, maar meer schaam voor mijn schaamte. Als Kane me niet lichamelijk aantrekkelijk had gevonden, denk ik niet dat we in eerste instantie in deze situatie terecht waren gekomen. Misschien uiteindelijk wel, aangezien onze mentale aantrekking een groot deel is van onze relatie, maar voor alsnog is fysieke aantrekking ook belangrijk.
Met Kane zijn compliment en zijn armen om me heen als hij achter me zit, voel ik dat ik iets meer kan ontspannen. Het warme water begint ons te omringen, het loopt hard het grote bad in. Hoewel ik mijn armen nog steeds rond mijn benen heb geslagen, houd ik mezelf wat minder krampachtig vast en leun ik langzaam aan naar achter, tegen Kane aan. Met zijn lippen tegen mijn schouder en zijn neus in mijn haren, voel ik de spanning steeds verder naar de achtergrond verdwijnen, alsof het water het van me af spoelt. Heel langzaam verschijnt er een glimlach op mijn gezicht en een heel ander soort kriebels beginnen te ontstaan als hij mijn oorlel kust. Het kriebelt en ik duw mijn schouder naar mijn oor, in een zwakke en speelse poging hem tegen te gaan, terwijl ik in feiten niets liever wil dan dat hij me aanraakt en liefkoost op die manier. Diep adem ik in en uit, waarbij ik me volledig tegen zijn borst aan laat leunen en mijn benen loslaat. Om een beetje houdvast te hebben, leg ik mijn handen onder water op zijn benen. Voor de tweede keer realiseer ik me pas echt dat we hier allebei naakt zijn. En ook voor de tweede keer verbaas ik me erover dat ik dat helemaal niet vervelend vind. Met mijn rechterhand kriebel ik zacht op zijn been en teken rondjes op zijn met water omringde huid.
Zacht lach ik en zie hoe het water meebeweegt met die beweging. 'Ik ben ook blij dat het gebeurd is. Ik dacht niet dat zoiets vreselijks me uiteindelijk zo gelukkig zou kunnen maken.' zeg ik op een kalme toon. In het warme water voel ik me werkelijk ontspannen en besef me dat ik al een paar dagen rondloop met knopen in mijn spieren, om het aankomende afscheid wat steeds dichterbij komt. 'Zolang je obsessie met mij maar groter is dan je obsessie met hem.' zeg ik plagend en knijp zacht en liefkozend in zijn been. Hoewel Kane en ik samen hebben geslapen, hebben gezoend en meer dan vaak lichamelijk contact hebben gehad, hebben we nog nooit zo'n intiem moment als dit gedeeld. Hoewel het helemaal compleet was geweest als ik hem nu ook kon aanraken en zijn lippen op die van mij kon voelen, in plaats van op mijn schouder. 'Ik mis je nu al, voor later.' zeg ik dan.
they might have stolen the heart from inside you, but this does not define you
Re: O] Just because someone stumbles and loses their path, doesn't mean they're lost forever
from Sanne on 08/18/2018 12:44 PMDaisy
'Ik denk dat ik het best fijn zou vinden om zelf wat kleding te hebben en niet alles van Georgie te lenen.' geef ik schorvoetend toe en kijk naar William op. ik weet dat hij het aanbood om de kleding te kopen, dus om te betalen. Dat weet hij zelf ook, maar ik weet niet of ik er nog wat van moet zeggen of ernaar moet vragen. Is het ondankbaar om zo'n aanbod af te slaan? Is het onbeschoft om te vragen of hij dat wel kan betalen? Mijn blik glijdt af naar de verschillende winkels. Het is zelfs nog maar de vraag of hij het daadwerkelijk aanbied, om van zoiets uit te gaan is minstens zo ondankbaar en onbeschoft. 'Georgie is nog verliefd op je, trouwens. Het is irritant.' voeg ik er ietwat nors aan toe, waarna ik opnieuw naar hem kijk. Mijn humeur verdwijnt als hij voorstelt om wat voor Harry te kopen. Glimlachend knik ik. 'Dat zou ik leuk vinden en hij ook, dat weet ik zeker.' zeg ik en mijn hart verkrampt wat bij het idee van Harry die speelgoed heeft. En een warme mand. Dat is alles wat ik hem ooit heb willen geven. Die hond betekend meer voor me dan wie dan ook en ik vraag me af of iemand dat ooit volledig zou kunnen begrijpen.
'Zullen we een keer naar de bioscoop? Oh en ik wil ook heel graag naar een trampoline park! En de dierentuin! Rolschaatsbaan, ijsschaatsbaan, ijswinkel, kinderboerderij, seaworld, pretpark!' som ik op, zonder rem. Er zijn zoveel dingen waarvan ik door de jaren heen advertenties heb gezien, mensen over heb horen praten. Kinderen met shirts van de verschillende van die instanties. Het maakte me jaloers, zorgde ervoor dat ik verlangde naar iets wat ik nooit heb gekend. Grijnzend kijk ik naar William op. 'Maar sportschoenen kopen staat absoluut bovenaan.' zeg ik en schuif mijn hand in zijn achterzak, zoals ik wel eens heb gezien in films. Met zijn arm over mijn schouder en mijn hand in zijn achterzak, kan het niet anders dan dat we samen zijn. En voor het eerst sinds heel, heel erg lang, voel ik me niet meer alleen.
'Zullen we een keer sushi eten? Of zelf maken? Je wilt echt niet weten hoe vaak ik mensen over sushi heb horen praten. Zelf snap ik het niet echt, ik bedoel het is rauwe vis met rijst, maar blijkbaar gaan mensen er echt heel erg goed op.' zeg ik, nee, ratel ik een beetje. Er zijn zoveel dingen die ik wil meemaken, die ik wil ervaren, proeven! Samen met Will voelt het voor het eerst echt alsof ik dat kan doen. Hij opent een nieuwe wereld voor me, eentje die ik tot op heden alleen vanachter een glazen raam heb kunnen zien. En stiekem kan ik niet wachten om het allemaal mee te maken, samen met hem.
they might have stolen the heart from inside you, but this does not define you
Re: O] Being underestimated is the biggest advantage, being loved is the greatest victory.
from Sanne on 08/18/2018 12:44 PMEmma
Lef is een eigenschap die ik mezelf niet zou geven. Ik ben iemand die liever de kat uit de boom kijkt en even afwacht, een plan van aanpak maakt en probeert mogelijke zwaktepunten van een tegenstander te ontdekken. Om vervolgens dat plan daadwerkelijk tot uitvoeren te laten komen, is vrijwel nooit gebeurd. Een paar uitzonderingen daar, waarbij ik bijvoorbeeld een duel moest voeren in een van mijn klassen. Als ik het plan dan daadwerkelijk liet uitkomen, blonk ik uit. Door mijn pragmatische en analytische vermogens, zit alles in mijn hoofd vaak perfect in elkaar. In uitwerking mist er slechts 1 ding: lef. Iets wat ik niet nodig heb, omdat ik in Ravenclaw zit. Tot op heden ben ik dankbaar dat de hoed niet heeft gezegd dat ik mijn lef verder moest ontwikkelen en me in Griffindor had gestopt. Ik weet dat hij erover nadacht, ik hoor de lijzige stem nog steeds in mijn hoofd soms.
Over het algemeen is dat wat de studenten van Ravenclaw missen, een goede dosis lef. Aan intelligentie ligt het niet, want slim zijn we en als we niet slim genoeg zijn, kunnen we met ons doorzettingsvermogen ertoe zetten om slimmer te worden door te studeren. In mijn ogen is Ravenclaw het meest geweldige huis dat er is. Het is niet alleen mijn huis, maar ook mijn thuis. Van ons groepje zou ik zeggen dat Caro de grootste mond heeft, wat dan ook de reden is dat zij reageert als een Durmstrang student vraagt of er 's avonds wat te doen is hier. Voor een kort moment was er een stilte gevallen. Hannah, Felix, Caro en ik hadden elkaar kort aangekeken, als een stille strijd om wie het woord zou nemen. En Caro had die klus op zich genomen. Als ik de jongens beter had gekend, was het geen probleem geweest, maar een verlegen stemmetje in mijn hoofd dwingt me eerst hen beter te leren kennen voordat ik zomaar hen uitnodig om een blik te werpen in mijn geliefde school. Een vlaag adrenaline zorgt ervoor dat ik het verlegen stemmetje de das om kan doen en ik kijk de jongens aan.
'De studenten hier brengen 's avonds hun tijd vooral door in hun eigen commonroom, de bibliotheek of bij training van Quidditch.' licht ik verder toe en ik voel Hannah's blik op mijn rug branden en ik geloof zelfs het geluid te horen van Felix' mond die openvalt. 'We mogen geen studenten die niet van ons huis zijn binnenlaten in onze commonroom, dus die tour wordt geschrapt. Verder kunnen we wel wat dingen laten zien.' gaat Caro verder, alsof ik niet zojuist een wonderbaarlijk moment heb gehad waarin ik zowaar durfde te praten tegen onbekenden. 'Felix hier zit graag in de bibliotheek, dus hij kan vast dat stukje op zich nemen. Hannah hier spendeert haar tijd graag bij de magische wezens aan de rand van het bos, maar het is te laat om daar heen te gaan. Emma kan de uilentoren laten zien en ik ben Caro, de algemene gids zo maar te zeggen.' zegt ze trots en ze kijkt de jongens beurtelings aan, alsof het nu hun moment is om meer uitleg te geven. 
they might have stolen the heart from inside you, but this does not define you
Re: O] It's no longer all about faith, trust and pixie dust. It's about mercy.
from Sanne on 07/25/2018 09:23 PMNoa
Met een glimlach kijk ik toe hoe Kane zijn toneelstukje opvoert en ik geniet er elk moment van. Ik herinner me nog dat ik hem toen ik hem voor het eerst zag prachtig vond. Maar, wel ruig. Misschien qua uiterlijk te ruig, iemand waar ik normaal gesproken niet op zou vallen. Dat maakt het alleen maar mooier, dat ik uiteindelijk ben gezwicht voor een combinatie van zijn innerlijk en uiterlijk. Want zowel van buiten als van binnen is hij een prachtig mens. Ik vraag me wel eens af of hij dat zelf weet, dat hij niet alleen mooi en knap is, maar dat hij zoveel in zijn mars heeft dat ik me er zelfs soms over verbaas. 'Jullie zijn gewoon een stel mietjes met een grote mond.' kaats ik terug en laat me van het bed afhelpen. Kane behandelt me zo zachtaardig dat ik de spanning nu al wat weg voel trekken uit mijn lichaam.
Plots bevinden we ons in een kamertje dat ik nooit eerder heb opgemerkt, ondanks dat ik hier al zo vaak heb geslapen en zoveel tijd heb doorgebracht. Verwonderd en verbaast kijk ik om me heen. In het midden van het kamertje, of was het een hut? Het systeem doet me denken aan thuis, een kraan waar warm water uitkomt, alleen is dit regenwater en is het verwarmd door de zon. Toch is het een herinnering aan hoe gemakkelijk sommige dingen waren in de wereld waarin ik ben opgegroeid. Het idee om me thuis wat meer te verdiepe in de materie van groene energie opwekken, vestigt zich in mijn hoofd, waar het een plekje krijgt en ik het veilig opsla voor later. Kane laat het bad vollopen en begint zich uit te kleden. Pas dan dringt het tot me door dat ik me ook zal moeten gaan uitkleden om het bad in te stappen. Nu is het niet dat ik me schaam, daar ben ik allang overheen. Het is ook niet dat ik preuts ben, althans niet heel erg... Maar om me ongegeneerd uit te kleden in zijn bijzijn, voelt ook gek. Diep haal ik adem en besluit dan toch mezelf uit te kleden. In mijn hoofd zing ik het volkslied, zodat ik mezelf afleid en er niet te veel bij nadenk.
Dat trucje stopt met werken als ik in mijn onderbroek sta en ik mijn armen voor mijn borst heb geslagen. Mijn borsten zijn klein en ik zie er meer uit als een klein jongetje met opvallende rondingen dan een jonge vrouw. Mijn wangen voelen rood, vooral als ik zie hoe Kane in vol ornaat en zonder zich van enig kwaad bewust het bad in stapt. 'Ik geloof dat ik me meer schaam voor mijn gevoel van schaamte dan dat ik me daadwerkelijk schaam.' mompel ik, verward door mezelf. Uiteindelijk laat ik mijn armen zakken, stap uit de onderbroek en stuif als een halve bezetene het water in, net op het moment dat Kane zijn hand behulpzaam uitsteekt. Met een schaapachtige lach kijk ik over mijn schouder, terwijl mijn benen opgetrokken tegen mijn borst aangeduwd zijn.
they might have stolen the heart from inside you, but this does not define you
Re: O] Just because someone stumbles and loses their path, doesn't mean they're lost forever
from Sanne on 07/16/2018 10:16 PMDaisy
Nauwlettend kijk ik William aan. Zijn reactie is heviger dan ik had verwacht. Emotioneler. De woorden kwamen er ook wel heel snel en gehaast uit, maar voornamelijk omdat ik eindelijk wist te benoemen wat het precies was wat ik wilde vragen. Misschien is het niet eerlijk dat ik het er zo uitgooide, maar zo'n moment va helderheid overkomt me niet vaak. Het feit dat ik me enigszins schuldig voel over dat ik Will nu zo hoog in zijn emoties zie, zegt me al dat ik meer om hem geef dan ik ooit om iemand anders heb gegeven. Daardoor slik ik ook even moeizaam en haal zachtjes diep adem, omdat ik werkelijk niet weet wat ik moet verwachten. Aan de ene kant kan ik het me niet voorstellen dat Will me zou willen alleen omdat ik de enige ben bij wie hij niet achtervolgt wordt door de gedachten in mijn hoofd. Maar toch is het iets wat ik moet weten. Waarom precies weet ik niet. Ik weet ook niet wat ik zou doen als hij me zou vertellen dat het enkel is omdat het lekker stil is als hij met mij is.
Het begin van Will zijn verhaal, zorgt ervoor dat mijn mond droog wordt. Het is een aanloop, dat begrijp ik, maar voor alsnog weet ik niet waarheen. Ik begrijp zijn situatie, ik heb medelijden voor hem, voor de manier waarop hij heeft moeten leven. Nee, niet medelijden, dat waardeer ik zelf ook niet, maar medeleven. De gekke, lieve, vriendelijke, behulpzame en knappe man tegenover me heeft het niet gemakkelijk gehad met zijn kracht. Ik ben blij dat hij iemand gevonden heeft waarbij hij niet constant geteisterd wordt door de gedachten, of ik het nou ben of niet, ik ben blij dat hij iemand heeft. Om mezelf een houding te geven en hem niet dood te staren, dwing ik mezelf een slokje water te nemen. Dat geeft me zo'n tien seconden totaal, net genoeg om mezelf te herpakken en voor te bereiden voor het ergste wat kan gebeuren in deze situatie. Ik ben bang, ondanks dat ik weet dat ik niets te vrezen heb van hem. Nu ik weet dat ik gevoelens heb voor hem, romantische gevoelens, ben ik bang om geraakt te worden door het fenomeen van een gebroken hart.
Als ik hem weer aankijk, hoor ik zijn woorden aan over verliefd zijn. Mijn hart stopt even met kloppen en ademloos kijk ik hem aan als hij begint te vertellen wat het precies is wat hem heeft laten vallen voor mij. De tranen springen in mijn ogen, iets waar ik minstens zo erg van schrik als van zijn woorden. Hij beschrijft een persoon waarin ik mezelf niet herken, althans niet in eerste instantie. Met zijn stem die zijn woorden uitspreekt, begin ik te beseffen dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is. Meisjes zoals Georgie zijn zo... Shallow. Er zit geen diepgang in, iets wat ik me niet kon veroorloven. Wanneer Will de laatste twee woorden haast achteloos uitspreekt, chuckle ik door mijn tranen heen en ben dit keer degene die de afstand tussen onze lippen overbrugt. 'Dat is meer dan genoeg.' reageer ik en druk mijn lippen zacht en ietwat twijfelend op die van hem, omdat ik nog steeds niet zeker ben of dit een juiste reactie is. Het is iets wat ik graag zou willen doen op dit moment, dus ik besluit op mijn intuitie af te gaan.
they might have stolen the heart from inside you, but this does not define you