SHORPG | True love can't die.

Re: SHORPG | True love can't die.

Op de een of andere manier geeft de aanwezigheid van Jace me een soort rust. Zolang we elkaar niet uit het oog verliezen en Max kunnen beschermen moet dit helemaal goed komen. Nadat Max een van de hellhounds in zijn ogen steekt kan ik het niet laten om kort te glimlachen, het doet me goed om te weten dat hij leert om te luisteren en hulp te accepteren, zonder dat hij het koppig in zijn eentje probeert te doen. De hellhounds zetten enkele stappen naar achteren, waarna ik kort naar Jace kijk. "Valentine is planning to weaken the institute, he was talking about taking out the Lightwoods and you." fluister ik dan zacht. "One of the iron sisters is helping him, giving him information." Mijn ogen laat ik langs de hellhounds glijden, om kort een flits te zien. In een reflex duik ik voor Max, waardoor ik op de grond belandt met een hellhound op me. Zijn grote tanden zien er angstaanjagend uit vanaf dichtbij en het enige wat hem er van weerhoudt om mij te bijten is mijn serafijnen zwaard dat tussen ons in zit. De nodige kracht vergt het om hem op afstand te houden, maar het duurt niet lang voordat het beest verdwijnt. Mijn ademhaling probeer ik onder controle te krijgen, maar ben aangenaam verrast zodra ik zie dat het niet Jace is die me heeft geholpen, maar Max. "Well done Max, well done." grijns ik hem dan toe, maar spring weer overeind. Waar er net nog enkele hellhounds waren, zijn het er nu weer meer. "Max, listen to me. When I tell you to run, you run like hell and don't look back." fluister ik hem dan toe, waarna ik hem dicht achter me houdt. Het zou niet lang meer duren voordat een van ons vermoeid gaat raken, of we het willen of niet. Veel tijd om na te denken heb ik echter niet, want het duurt niet lang voordat het gevecht weer los barst. Geschreeuw en gejank aan de kant van de hellhounds, gekreun en zware ademhalingen vanaf onze kant. Een van de laatste hellhounds die ik neersteek weet mijn shirt kapot te trekken, waardoor ik alleen nog maar in mijn sportbeha sta. In eerste instantie probeer ik altijd eerst mijn littekens te verbergen, maar nu? Nu kan ik niet anders. "Jenny, are those?" hoor ik Max dan vragen en weet gelijk waar hij op doelt. De bijtafdruk van een hellhound. Een verhaal voor later, veel later. Dit gevecht duurt lang, te lang voor mijn gevoel. 
Midden in het gevecht begint de lucht dicht te trekken, waardoor het begint te regenen en de bliksem niet veel later komt. Alsof de hellhounds teruggeroepen worden beginnen ze allemaal afstand te nemen, waarna ze zich omkeren en net zo snel verdwijnen als ze gekomen zijn. Mijn arm sla ik om Max heen, waarna ik kort mijn blik naar Jace laat glijden en glimlach. "Not too bad for a Herondale." knipoog ik, waarna we naar de deuren van het instituut lopen. Zodra de deuren zich openen en we naar binnen zijn gelopen zie ik Max in de armen van Izzy vliegen, waarna ik kort naar Jace kijk. "You're bleeding. Come on, I'll take a look at it." glimlach ik dan, waarna ik met hem meeloop naar zijn slaapkamer. Is het slecht dat ik zelfs op dit moment alleen maar naar zijn lichaam wil kijken? Het shirt dat aan zijn bovenlichaam is vast gekleefd, ziet er zo verschrikkelijk aantrekkelijk uit. De deur draai ik op slot, waarna ik hem vraag zijn shirt uit te doen. "Thanks for having my back out there." Met de nodige concentratie teken ik een iratze op zijn borstkas, maar kan het niet laten om mijn hand over zijn borstkas te laten glijden. "Do you mind if I use yours?' vraag ik dan, maar loop dan al zijn badkamer in om de douche aan te zetten. Eenmaal uitgekleed stap ik eronder en besef me heel goed dat ik de deur van de badkamer niet op slot heb gedaan. 

Terwijl mijn ogen aan het beeld lijken te zijn geplakt, kan ik het niet helpen om mee te luisteren met het gesprek van Genevieve en Luke, waarna ik opkijk. "Jennifer came back from a mission, but went straight to Jace and later on Max. It seems that the hellhounds are set on injuring him. And that's all we know for now. The institute is in lockdown, the doors won't open unless the hellhounds are gone." Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om de woorden uit te spreken die ik denk. Verwonden? Nee. Hellhounds komen maar met een doel en dat is doden. Kijkend naar het beeld voel ik me even trots zodra Max Jace weet te redden en kijk kort naar Izzy die hetzelfde lijkt te voelen. "Come on little brother.' mompel ik zacht, maar hoor hoe iedereen hun adem inhoudt op het moment dat Jennifer zich voor Max werpt. "Yes, go on." mompel ik dan binnensmonds zodra hij ook haar weet te helpen. Op de een of andere manier doet Jennifer me verbazen. Als je haar familiegeschiedenis mag geloven vechten ze voor niemand behalve zichzelf, maar ze beschermt mijn kleine broertjes koste wat het kost. 
"Genevieve, you can't help. Not like this." hoor ik mezelf dan zeggen, zodra ik bij Luke en haar ben komen staan. "Listen, I do really appreciate it, but we've got two of our best shadowhunters out there. Hellhounds are deadly, for us and for downworlders. You're injured and I would tell this to anybody, werewolf or not. I don't put injured people out there." Het is niet dat ik Genevieve niet begrijp, want ik zou het liefste ook daar buiten staan om te vechten. Maar ik weet dat het niet verstandig is en dat ik Jace en Jennifer meer in de weg zou lopen dan dat ik ze zou helpen. "Alec! Come and watch this!" hoor ik Izzy dan zeggen, waarna ik naar haar toeloop. Geven ze nu echt op? "Open the doors!" "But Alec we don't know for sure if.." De schaduwjager die me tegen probeert te spreken kijk ik alleen maar aan, waarna hij naar de deuren rent. "After they're inside, lock this place down again." zeg ik dan en kijk toe hoe ze alle drie, met de nodige verwondingen naar binnen komen stappen. Door enkele schadduwjagers wordt geapplaudiseerd, maar het enige wat ik wil is ze bedanken en mijn kleine broertje in mijn armen sluiten. "You were amazing out there Max." complimenteer ik hem dan, trek hem tegen me aan en druk een kus op zijn haren, waarna ik kort naar Jace knik. Mijn parabatai hoef ik niets uit te leggen, maar Clary duidelijk wel, op het moment dat ze achter ze aan wil lopen. "Leave them alone." zijn de enige woorden die over mijn lippen rollen. 

Re: SHORPG | True love can't die.

De jongedame had ontzettend erg de neiging om gewoon een zeurderig stemmetje te gaan opzetten, om Luke duidelijk te maken dat ze prima mee kon helpen met de rest, maar de man leek er niets om te geven en keek haar waarschuwend aan. ''I just can't leave you alone, can I? Everywhere you go, you seem to cause trouble. You should go back with me to the Jade wolf, if you're so sure you don't need rest.'' Zei hij. Genevieve trok haar neus op en keek hem geïrriteerd aan. ''You know some of the other wolfs hate me for not thinking the clave will actually help us downworlders.'' Mompelde ze. Toen Alec hun richting op kwam lopen, was ze opgelucht omdat ze dacht dat hij haar zou gaan helpen, maar zijn woorden verstrekten Luke's punt alleen maar. ''Oh, come on.'' Gromde ze, terwijl ze haar been een stukje optrok zodat ze de pijn niet zo goed zou voelen. ''I hate this.'' Als er iets was waar ze niet tegen kon, was het wel dat deze verwonding haar hele leven leek te beperken. Een zuster kwam op haar afgelopen en keek haar streng aan. ''I can't believe you ran away. Again! You're one hell of a stubborn werewolf. Genevieve, isn't it?'' De zuster pakte haar arm beet en wist haar te ondersteunen. Genevieve knikte met een pijnlijk gezicht, maar verroerde nog geen vin. ''Come on, we need to get you back to your bed. I know it's terrible to not being able to do something when the institute is being attacked, but we all have no power over this. For example, Izzy would help if she thought it was going to make the situation any better, but it won't.'' De zuster trok haar zachtjes mee en Genevieve kon niet anders dan met de vrouwelijke shadowhunter meehuppelen, puur voor haar eigen bestwil. Luke zei nog iets tegen Alec, maar dit kon ze niet weerstaan, hoe graag ze ook wilde weten wat het was. Ze boog haar hoofd een beetje en zag in de verte de ziekenboeg alweer opdoemen. Dit was het langste dat ze in bed had gelegen, dat was een ding wat zeker was. Toen ze nog naar school ging, sliep ze het liefst alle dagen uit, maar helaas was dit niet altijd mogelijk. Toen ze nog naar school ging.. Het leek bijna onvoorstelbaar en toch was er een tijd geweest dat zij dit wel ging. Genevieve was geen slechte leerling geweest, maar ook geen goede. Gewoon een beetje een standaard tienermeisje – met een grote mond, dat wel, daar had ze regelmatig opmerkingen over gehad van zowel haar ouders als andere volwassenen en leraren. Ze had wel een vriendinnengroepje gehad, maar ze sprak nooit meer met hen. Dat had het weerwolf zijn allemaal veranderd. Voor hen was het net alsof ze ineens was verdwenen, maar eigenlijk hield ze zich gedeisd. Genevieve stuurde ook niet meer, puur omdat ze wist dat er toch niets van terecht zou komen. Ze zou als weerwolf zijnde niet nachtdiensten kunnen dragen en dus geen verpleegster kunnen zijn, zoals ze dit altijd had gewild. Bovendien was ze daar ook te egoïstisch voor, want ze rookte al een flink aantal jaar, ondanks dat het een slechte gewoonte was.
''Please, stay in your bed. Luke will come back for you later.'' Deelde de zuster met haar mee voordat Genevieve haar lichaam zuchtend het bed op had getild en chagrijnig voor zich uit keek. Ze snapte ook wel dat er geen enkele mogelijkheid was geweest dat zij het instituut uit was gekomen, maar dat betekende niet dat het gewoon klote voelde om niet te kunnen helpen, terwijl iedereen beneden mee aan het denken was. Zij lag hier verdorie maar een beetje niks te doen en daar was ze niet voor gemaakt.

De hellhounds waren vreselijk enge beesten. Ze waren veel groter en hierbij ook veel angstaanjagender als een mundane hond. Hoewel Jace daar niet veel van had gezien doordat hij zich niet altijd onder de mensen bevond, had hij wel verhalen over ze gehoord en ze op filmpjes en foto's gezien – en ze leken niets op deze demonen die nu voor hen stonden, klaar om hun in stukken te scheuren. Toen ze nog kennis bijkregen over demonen, was hen verteld dat de kaken van de hellhounds hun gevaarlijkste wapen waren: ze hadden een bek zo wijd als die van een haai en ze konden gemakkelijk zowel shadowhunters als downworlders in stukken scheuren. Ze konden ontzettend hard huilen, wat voor pijnlijke trommelvliezen en rillingen over je hele huid kon zorgen. Jace kon dus niet zeggen dat hij een fan was van de beesten, vooral niet nu ze de intentie hadden om het instituut en hierbij al helemaal de kleine Max aan te vallen.
Een gevoel van trots overspoelde zijn lichaam toen hij zag hoe de hellhound in stof oploste, omdat Max Jace de kans had gegeven hem neer te steken door hem blind te maken. Hoewel Max ontzettend koppig kon zijn, kon hij ook zeker wel luisteren, vooral in dit soort situaties. Het was duidelijk dat hij snel kon handelen in noodsituaties en had hierbij zichzelf wel degelijk bewezen. Helaas waren ze er nog niet, want er leken steeds meer hellhounds op hen af te komen. Jace begon zich af te vragen wie in hemelsnaam deze beesten had gestuurd, totdat Jennifer het aan hem uitlegde. Kort richtte hij zijn ogen op haar en onbewust beet hij best hard op zijn lip. ''That son of a bitch.'' Mompelde hij, zodat Max het niet kon horen. Dit was niet de eerste keer dat Valentine achter hem aan kwam, maar hij kon niet geloven dat hij nu Max ook naar beneden wilde halen. Hij wilde natuurlijk eerst de makkelijkste uitschakelen, zodat hij door kon naar de volgende en iedereen steeds zwakker werd. ''Too bad he won't succeed. We need to find out which iron sister is helping him.'' Zei hij nog, voordat hij zijn zwaard weer voor zich uit stak en zijn blik vestigde op één van de hellhounds, die gevaarlijk dichterbij kwam. Het beest haalde naar hem uit met zijn klauwen, maar Jace wist de poot te ontwijken en zijn voet in de buik van het beest te duwen. Deze wankelde even achteruit, wat hem de kans gaf om zijn serafijnen zwaard in zijn zij te steken. Het beest keek hem nog even ongelovig aan, voordat het in stof oplostte en een donkere afdruk achterliet op de grond van de binnentuin.
''Jenn.'' Schreeuwde Jace toen één van de hellhounds op haar terecht kwam, maar Max handelde snel en wist het beest neer te steken, waarna ook deze verdween. Jace haalde opgelucht adem, maar zag dat er toen nog méér hellhounds tevoorschijn kwamen. Het kon haast niet dat dit alleen het werk was van Valentine en een iron sister. Hadden zij echt zo veel macht over de demons? Zijn ogen gleden naar Jennifer toen één van de hellhounds haar shirt van haar lijf afrukte. Het eerste wat hem opviel was hoe goed ze eruit zag, maar toen zag hij pas de vele littekens die haar huid sierden. Wat had dit meisje allemaal doorstaan? Er waren er zoveel, maar eentje viel op dit moment op: een bijtafdruk van een hellhound. Was ze eerder met deze honden in een gevecht geraakt? Er gingen zoveel vragen door zijn hoofd, maar Jace wist dat dit niet het moment was om vragen te gaan stellen.
De hellhounds verdwenen bij de plotselinge verandering van het weer, waardoor de blonde jongeman op adem kon komen. Een trotse glimlach trok zijn mondhoeken op als hij dacht aan hoe dapper Max was geweest. ''You weren't so bad yourself, Nightblood.'' Knipoogde hij ook naar haar voordat hij het instituut binnenliep. Pas toen ze een opmerking maakte over bloed, keek hij naar zijn lichaam, om te constateren dat hij een flinke wond op had gelopen. ''It's nothing.'' Zei hij schouderophalend, alsof de wond niets was, maar hij werd al door haar meegetrokken. Toen ze het van hem vroeg, trok hij direct zijn shirt uit, wat maar al te erg aan zijn huid was blijven plakken. Het had hem het hele gevecht geïrriteerd. ''That's what we do. Us shadowhunters protect each other.'' Merkte Jace op, waarna hij vliegensvlug langs zijn lippen likte. Zijn ogen werden een stukje groter bij het horen van haar woorden en hoe ze vervolgens de badkamer inliep. De neiging om achter haar aan te lopen was zo groot, maar hij betwijfelde of het slim was. Toch liep hij achter haar aan en sloot hij de badkamerdeur achter zich. Al gauw verdwenen ook al zijn kleren op de grond en stapte hij de douche in. ''Do you mind if I join you?'' merkte hij grinnikend op, ondanks dat hij al onder de douche stond. De warme stralen zorgden voor een gelukkig gevoel door zijn lichaam, hier was hij echt aan toe.

i'm a good girl with a lot of bad habits

Re: SHORPG | True love can't die.

Enkele uren na het gevecht met de hellhounds lig ik in mijn bed, starend naar het plafond, om alle gebeurtenissen van vandaag te kunnen verwerken. Na het gevecht hebben Jace en ik samen gedoucht en voor de tweede keer sinds mijn verblijf seks gehad. Iets waar ik best een gewoonte van zou willen maken. De jongeman is prettig gezelschap, heeft gevoel voor humor en zijn uiterlijk is zeker geen doorn in het oog. Na jaren tijden opgesloten te hebben gezeten in de citadel is het zeker een verademing om weer bij andere schaduwjagers te zijn en tijd met ze door te kunnen brengen. Stiekem ben ik benieuwd hoe Clary zal reageren op het moment dat ze erachter komt dat ik seks met Jace heb gehad. Maar ach, niet mijn probleem. Ze mag dan een speciale gave hebben, net zoals Jace, maar in mijn ogen is dat het enige wat haar ook maar enigzins bijzonder maakt. Waar Jace zich als een echte schaduwjager weet te dragen en hij discipline uitstraalt, is Clary in mijn ogen iemand die mazzel heeft. 
Kort kijk ik op zodra ik geklop op mijn deur hoor, maar glimlach zodra ik zie dat Max mijn kamer binnen komt. "I wanted to say thank you. You didn't have to help me today, but you did." hoor ik hem dan zeggen, waarna ik glimlach. "I will always protect you Max, I know that you've got your family to look after you, but I won't let anybody hurt you." zeg ik dan zacht. Begin ik nu daadwerkelijk een zwakke plek te ontwikkelen voor deze jonge schaduwjager? Even ben ik van mijn stuk gebracht op het moment dat hij me een knuffel geeft, maar laat zich dan achterover vallen op mijn bed, iets wat ik even later ook doe. "That scar, you got it from a hellhound, didn't you?' hoor ik hem dan vragen, waarna ik mijn ogen sluit. Op het moment heb ik drie opties. Optie 1: ik vertel hem de waarheid, optie 2: ik vertel hem een deel of optie 3: ik zeg dat het hem niets aan gaat. Diep zucht ik, waarna ik ja antwoord. "Valentine killed my entire family because he didn't agree with us. I'm the last one standing, being a Nightblood. My brother Matthew and I, we were fighting hellhounds. That's how I got my scar. And lost my brother. Valentine made sure the hellhound didn't kill me, but left me at the steps of the citadel." "Alec told me your family wasn't the nicest." hoor ik Max dan zeggen, waardoor ik moet glimlachen. "Every family has its own way of living life. My family was honest, caring and would protect their own." zeg ik dan waarna ik rechtop ga zitten. "Just like yours will always protect you, Maxie." zeg ik dan rustig, waarna hij glimlacht. "I'm glad you're still here Jenny. En met die woorden staat hij op, om vervolgens mijn slaapkamer te verlaten. 
Na nog even op mijn bed te hebben gelegen sta ik op en besluit ik om nog iets te eten te pakken, evenals wat te drinken. De rust wordt echter ruw verstoord op het moment dat ik de stemmen van Jace en Clary hoor, die niet al te vriendelijk tegen elkaar spreken. Had ik dan toch zo straks een deur gehoord terwijl we onder de douche stonden? Een kleine grijns kan ik niet onderdrukken terwijl ik rustig van mijn thee drink, maar kijk op zodra Clary boos voorbij stormt. Even twijfel ik of ik naar Jace moet gaan, maar dan toch neem ik die stap. "Are you okay?' vraag ik dan ook rustig zodra ik op de deur heb geklopt en kijk hem aan met mijn bruine ogen. 

Nadat alle rust is terug gekeerd in het instituut heb ik mezelf weer in mijn bed laten zakken, wetende dat de spanning van vandaag zijn tol eist op mijn lichaam. Ik heb Luke zelf het instituut doen verlaten, hem ervan verzekerend dat Genevieve hier veilig is en er goed voor haar gezorgd wordt. Hij was het dan ook met me eens dat ze iemand nodig heeft die 24/7 op haar let en er voor zorgt dat ze haar bed niet verlaat, iets wat hij niet kan garanderen. Max kwam eerder nog bij me om zijn verhaal van die dag te doen en het gevecht vanuit zijn perspectief te vertellen, iets waaruit blijkt dat hij tegen Jace en Jennifer opkijkt, maar ook niet kan wachten om nog meer van ze te leren. Soms vind ik het jammer dat ik zelf zo druk ben met dingen betreffende het instituut dat ik amper tijd heb om met hem te trainen of hem dingen te leren, maar aan de andere kant weet ik dat het soms ook beter is om met iemand te trainen die niet jouw bloed deelt. Wat dat betreft mag ik van geluk spreken dat Jace mijn parabatai is. Trainen met hem is altijd een uitdaging en ik hoef niet te twijfelen of hij wel alles geeft wat hij heeft. We hebben beide onze eigen stijl van vechten en een verschillende voorkeur qua wapens, maar dat maakt allemaal niet uit. Zolang je jezelf en anderen maar kan beschermen. Eugebkuhj jab er viir akke schaduwjagers een plek worden gevonden, maar als je goed kan vechten, dat is het moment dat je zo veelzijdig ingezet kan worden. Zowel als iemand die op missies gaat, als een trainer en begeleider. 
Voordat ik ga slapen help ik mezelf weer overeind, om toch nog even langs Genevieve te gaan. Mocht ze slapen of alleen willen zijn, zou ik altijd weer weg kunnen gaan. Eenmaal in de ziekenzaal zie ik dat de twee schaduwjagers die er liggen zichzelf hebben afgeschermd doormiddel van een gordijn, waarna ik gelijk op Genevieve afloop. "Hey Gen, I just wanted to say that I completely know what went through your head, the whole wanting to help thing. I feel the same way, and I appreciate it. I don't think other downworlders would've reacted the way you did. But all things put a side, how do you feel? Are you regaining the strength in your muscles?' vraag ik dan belangstellend, hopend dat het daadwerkelijk zo is. 
In het verleden is er genoeg strijd geweest tussen schaduwjagers, demonen en downworlders. Maar persoonlijk ben ik van mening dat dit helemaal niet hoeft. Juist op het moment dat de downworlders en de schaduwjagers elkaar zouden helpen, zou het makkelijker zijn om de demonen onder controle te houden. Maar probeer downworlders, en een groot deel van de schaduwjagers, maar eens zo ver te krijgen dat ze de strijdbijl begraven. 

Re: SHORPG | True love can't die.

Genevieve zag Luke in sommige opzichten als een vaderfiguur. Hij had haar opgevangen toen ze een ondersteuningspersoon het hardst nodig had en hij was er altijd wanneer het mis met haar ging. Het was net alsof hij er gewoon op wachtte dat zij het weer zou verpesten, zodat hij haar op haar fouten kon wijzen en haar soms zelfs kon straffen. Hij zorgde er uiteindelijk altijd voor dat het weer goed met haar kwam, maar niet nadat ze haar problemen had moeten aanpakken. Het had de shadowhunters waarschijnlijk veel moeite gekost om hem uit het instituut te krijgen, omdat hij hen niet zou vertrouwen met de jonge, bruinharige weerwolf. Het liefst volgde hij haar acties dag en nacht, zodat hij er zeker van was dat het niet fout ging. Toch hield hij van haar, dat wist Genevieve ook wel, en ze waardeerde zijn liefde ook wel, maar in haar ogen was ze een jonge zelfstandige vrouw die ook haar eigen keuzes moest maken en die niet altijd een waakhond wilde hebben – letterlijk.
Ondertussen was het al wat later in de avond en Genevieve had net haar televisie uitgezet, omdat het haar begon te vervelen. Op dit moment was ze nog de enige in de ziekenboeg omdat de twee shadowhunters de gordijnen hadden afgeschermd, dus er was niet eens meer iemand om mee te praten, als ze dat al deden omdat ze het raar vonden dat er een downworlder lag in de ziekenboeg van het instituut. Ze had haar armen over elkaar gevouwen en probeerde haar voet een beetje op te trekken, iets wat voor pijnscheuten door haar hele lichaam zorgde. Wel, dat was dus geen goed idee geweest. Ze moest haar best doen om niet met haar ogen te rollen en wilde zich net een beetje op haar zij gaan rollen, toen ze Alec de ziekenboeg binnen zag komen lopen. Automatisch ging ze wat rechterop zitten en werden haar ogen wijder, omdat ze hem het idee wilde geven dat het echt al beter met haar ging en dat ze bijna weer een gezonde weerwolf was. ''Hi, Alec.'' Zei ze direct met een voorzichtige glimlach rondom haar mondhoeken. ''It's okay. I'm just really into this helping thing, I guess.'' Haar schouders haalde ze even op. Natuurlijk maakte ze zich zorgen om mundanes, vooral omdat nog niet heel lang geleden, zij dat nog was. Een niets wetende mundane, een simpele rebelse tiener die dacht dat alles in de verdere toekomst wel goed zou komen. Als vijftienjarig meisje had zij echt nooit verwacht dat zij hier nu zou liggen. ''I'm feeling okay, thanks for asking. My muscles still feel sore, but it's getting better.'' Beantwoordde ze zijn vraag. Ze zei maar niet dat haar gezicht nog steeds betrok van de pijn als ze haar been iets te snel omdraaide of als ze deze optrok, omdat ze niet wilde dat hij dacht dat ze zwak was, of wat dan ook. Zwakte was namelijk niet iets wat zij toonde. Dat had ze nooit gedaan en zou ze ook nooit doen.

Elk moment dat hij met Jennifer deelde, leek wel een magisch moment. Ze waren zo vol lust, vol hartstocht, iets wat hij echt had gemist in zijn relatie met Clary. Met Jennifer leek alles zoveel normaler als met Clary. Hoewel Jennifer geen makkelijk persoon was, vond hij het makkelijker om in haar buurt te zijn. Clary had zoveel dingen die haar haar hele leven zouden achtervolgen, zoals de dood van haar moeder, Valentine die haar vader was en die haar wilde 'hebben' als zijn dochter, haar speciale gave die ervoor zorgde dat ze de shadowhunter was die ze nu was. Ze hadden zoveel doorstaan en daarom was het lastig voor Jace om ook zomaar afscheid van haar te moeten nemen, maar ze waren een tijdje geleden al uit elkaar gegaan. Het leek nu gewoon lastiger omdat er een andere jongedame in zijn leven was, iets wat Clary maar niet leek te kunnen accepteren.
''Speaking of the devil.'' Mompelde hij toen hij de hakjes van haar laarsjes hoorde. Felrode haren verschenen in de deuropening. ''Is it true, Jace?'' mompelde ze. ''What is?'' probeerde hij zichzelf van de domme te houden. Hij kwam loom overeind en keek haar eventjes aan. ''Don't act as if you don't know what I'm talking about.'' Snauwde ze meteen. ''I saw you two in the shower today. Hell, I even heard you two. You weren't exactly being quiet.'' Riep ze uit. Haar armen gooide ze in de lucht als teken van onmacht. ''Is this really it, Jace? Are we really over? Are you really choosing that crazy Iron Sister over me?'' Jace knipperde een paar keer met zijn ogen en hij keek haar ongelovig aan. ''You were wátching us? You're disgusting, Clary. You're like a crazy stalker.'' – ''Why are you ignoring everything else I'm saying?'' mompelde Clary. ''Okay, fine. We're over and we have been for a while now. This, us, is done.'' Maakte hij haar voor de laatste keer duidelijk, toch wel op een ietwat harde manier. Hij wilde nog sorry zeggen, maar ze rolde al met haar ogen en stormde de kamer uit. Hij kreeg niet eens meer de kans om nog maar iets te zeggen.
Jace liep naar zijn bed toe en liet zuchtend zijn lichaam hierop zakken. Hij ondersteunde zijn hoofd met zijn handen en ademde diep in en uit. Hij wist niet hoe, maar hij wist het altijd wel weer te verpesten. Het laatste wat hij wilde was dat Clary en hij elkaar zouden haten in het instituut, maar toch had hij het voor elkaar gekregen. Waarom had hij het haar niet gewoon op een normale manier duidelijk kunnen maken? De stem van Jennifer doorbrak zijn gedachten. Hij keek op en haalde kort zijn schouders op. ''I guess I'm okay.'' Mompelde hij. Hij was niet iemand die veel over zijn gevoelens sprak, puur omdat hij anderen niet met zijn problemen op wilde zadelen. ''It seems as if my only talent is screwing things up and that sucks.'' Gaf hij uiteindelijk maar eerlijk toe.

i'm a good girl with a lot of bad habits

Re: SHORPG | True love can't die.

Ietwat opgelucht haal ik adem zodra ik zijn rustige reactie hoor, maar kan aan zijn lichaamstaal dat het meer met hem doet dan hij toe wil geven. Ik heb geen idee of hij met me wil praten of dat hij meer zou hebben aan zijn parabatai, maar ik ben er nu. De zware houten deur sluit ik, waarna ik besluit om op de stoel naast zijn bed te gaan zitten. "At the end of the day you have to be proud of who you are and stand behind the choices that you have made." zeg ik dan zacht, waarna ik overeind kom en naar zijn kast toeloop, om hier vervolgens twee glazen whisky in te schenken. "Clary can have all the feelings in the world and love you forever, but if you don't feel the same way, you can't change that. And there's nothing wrong with listening to your own feelings. Some people call it selfish, choosing yourself. I call it wisdom, it's the best thing you can do. And at the end of the day she probably knows you like no one else, and needs to look at the way she's treating you." zeg ik rustig, waarna ik hem een glas aangeef. "I know you're not really the talking type, neither am I. I like to drown my feelings and refuse to acknowledge them. But do know, that I'm a great listener." Mijn hand laat ik kort op zijn schouder rusten, waarna ik voorover buig en een kus op zijn lippen druk.
"Listen. I know what you and Clary had. And I don't know what it is that we have. But I'm fine with the fact if you don't want to put a label on it. Since being in the citadel, you're the first person I'd like to call my friend. And this is me being vulnerable, so shut it." grijns ik als ik de ondeugende blik in zijn ogen zie. Ik weet dat hij dit tegen me gaat gebruiken, maar soms is kwetsbaar zijn niet erg. Door de jaren heen heb ik genoeg momenten gehad dat ik me zwak voelde, zowel fysiek als mentaal. Maar kijkend naar mijn leven is het ook niet raar dat ik op een moment genoeg had van alles. "I guess feeling all these things are part of us being human and you need to cut yourself some slack. You've defended Max today and I don't even question if you were willing to die for him, I know love when I see it." glimlach ik en leg mijn hand op zijn bovenbeen neer. "Max came to thank me earlier. For protecting him. And it took me back to an earlier fight with hellhounds." Mijn glas zet ik neer op zijn nachtkastje, waarna ik mijn litteken tevoorschijn haal. "It's been years since I got this scar, Valentine's hellhounds left me at the steps of the citadel, but not before making sure I saw the hellhounds ripping a part my brother." De vingertoppen van Jace volgen het litteken, iets wat voor een rilling over mijn lijf zorgt. "There are days that I wish it was me that died." fluister ik dan zacht, waarna ik hem aankijk. "But I'm glad that I didn't. It made me love life even more. It made me want to live my life to the fullest. Celebrating the life that I have. And that's why we're going to a pub, right now. It's been years." zeg ik grijnzend, waarna ik het glas in een keer achterover gooi. "Meet me at the door of the institute in 15 minutes." zeg ik dan rustig, waarna ik heupwiegend naar Izzy haar slaapkamer loop en aanklop. "I need some help. I really don't have an outfit appropriate for a pub.." grinnik ik zacht, waarna ze me naar binnen wenkt. Binnen de kortste keren heeft ze mijn haren gekruld en ben ik gehuld in een zwart jurkje. Ik ben subtiel opgemaakt, maar heb knalrode lippenstift op. Het laatste wat ik doe is mijn voeten in een paar hakken schuiven, Izzy een kus op haar wang drukken als bedankje om vervolgens richting de deur te lopen. Zodra mijn ogen die van Jace ontmoeten verschijnt er een grijns rond mijn lippen, maar voel de ogen van andere schaduwjagers op me branden. "Hi." zeg ik dan ook ademloos, waarna ik glimlach. "Ready?"

Kort kijk ik naar de prachtige verschijning, iets wat niemand zou kunnen ontkennen. Genevieve heeft iets onschuldigs over zich, maar aan de andere kant laat de blik in haar ogen je anders vermoeden. Iets wat haar gedrag in de afgelopen tijd dat ik haar heb leren kennen heeft bevestigd. Ze kan alles behalve stil zitten en luisteren. "I'm glad to hear that you're doing okay, I hope to see you up and running again soon." zeg ik met een glimlach en kan het niet laten om op haar gezicht te letten. Iets in me zegt me dat ze iets meer pijn heeft dan ze toe wil geven. "You are welcome to stay for as long as you want. I can imagine you don't want to be around Luke for the rest of your life." grinnik ik zachtjes. Ik denk dat iedereen wel een vaderfiguur zoals Luke in zijn leven heeft gehad, of een moeder die die rol aanneemt. Toen wij jong waren wist mijn moeder alles, elke stap die we maakten, maar nu? Nu zie ik haar niet meer zo veel als ik zou willen. 
Een deel van me vindt het vreemd dat ik het als prettig ervaar om bij Genevieve te zijn. Meestal vind ik vrouwen veel te ingwikkeld en trek ik naar mannen toe, maar sinds mijn laatste liefde ben ik iets afstandelijker. Ik wil weer leren hoe het is om een eigen persoon te zijn. Ik wil weer leren hoe ik was voor Magnus en me daarbij volledig focussen op de nieuwe functie die ik draag. Nog nooit is het zo belangrijk geweest om me te focussen, kijkend naar de opkomst van demonen in de mundanewereld. Maar het lijkt alsof Genevieve op dit moment een afleiding voor me is. Een afleiding omdat ik van mezelf rust moet nemen en in hetzelfde schuitje met haar zit. Maar stiekem hoop ik dat we elkaar blijven zien nadat we beide hersteld zijn. Ze heeft een frisse kijk op de wereld, is recht door zee en zeker niet op haar mondje gevallen, iets wat verfrissend is. In de functie die ik bekleedt zijn alle antwoorden over het algemeen genomen politiekcorrect, iets wat logisch is, maar soms erg frustrerend. En waar mijn parabatai en zusje goede gesprekspartners zijn, weet ik ondertussen hun standpunten en gedachtegangen.
"If you'd rather be alone, you do need to tell me Gen. I like your company, but I don't know if it's mutual." zeg ik dan rustig, beseffend dat zij er misschien helemaal niet op deze manier over denkt. Waarom twijfel ik daarover? Daarnet heb ik nog gezegd dat ze eerlijk en recht door zee is, maar toch wil ik me niet aan haar opdringen. 
Kort kijk ik op zodra onze arts de zaal op komt, om vervolgens aan de kant te schuiven. "I just need to check her progress. I will come check you later in the evening Alec, if that's okay with you." Instemmend knik ik dan, terwijl ik toekijk hoe hij met een klein hamertje op haar been begint te tikken.