Latest posts
First Page | « | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 ... 897 | » | Last
Search found 8963 matches:
Re: ORPG] How we need that security!
from CupCake on 03/03/2019 02:56 PMJames:
Ik knikte toen ze zei dat ze de laptop ging regelen en dat ik me nu eerst maar eens op mijn ontbijt moest focussen. Het was vreselijk onhandig dat één arm zo goed als onbruikbaar was. Zelfs al had ik tegen Florence' advies in willen gaan, het was niet mogelijk. Het had me een poosje gekost om een manier te vinden waardoor het gemakkelijk zou gaan en was daarom nog steeds aan het ontbijten toen ze terug kwam met de laptop. Enkel bij het woordje "sir" schoten mijn ogen even op van het bord. Dat was een van de dingen waar ik maar slecht aan kon wennen. Als je eenmaal een positie had was alles "sir". Ik besloot er niks over te zeggen en ook haar haar rust te gunnen. Hoewel ik merkte dat ze zelf ook een laptop had meegenomen. Misschien was het haar manier? Ik had me weer op mijn ontbijt gericht en nadat ik dat gedaan had liet ik me eerst weer even in het kussen zakken met gesloten ogen om alles te overdenken. Er was de afgelopen dagen veel gebeurd. De aanwezigheid van Florence, de aanslag in Chelsea, het vreemde gedoe waardoor ik mijn huis niet meer in mocht en gedwongen was om bij Florence te overnachten en nu dit. Waarom kwam alles zo kort op elkaar? Was het een poging om me te breken? Maar dan kenden ze mij nog niet... Ik en mijn familie vechten al ons hele leven en ik ging me niet op de kop laten zitten door dit soort dingen.
Met mijn voeten wist ik enige grip te krijgen op de laptoptas om deze dichterbij te schuiven, zodat ik deze kon pakken en de laptop eruit halen. 'What are you doing?', vroeg ik met oprechte interesse aan Florence. 'Is it something I can help you with?', informeerde ik. Ik had altijd genoeg taken te doen en vaak wist je niet waar je moest beginnen. Zeker omdat veel afspraken geannuleerd zouden zijn, was ik nu wat vrijer om mijn tijd in te delen. Niemand wist immers wanneer ik het ziekenhuis kon verlaten en weer volledig terug zou zijn. Hoewel... ik hoopte eigenlijk dat ik snel weer aan de gang kon.
ReplyRe: ORPG] Tous pour un, un pour tous.
from CupCake on 03/03/2019 02:32 PMXavier:
Het sierde Camille dat ze per se naar beneden wilde om te kijken of iedereen in orde was. Ik volgde haar met mijn ogen toen ze de kamer doorliep. Klaar om een stap naar voren te zetten, mocht ze haar evenwicht verliezen. Echter was het niet nodig en was ze de deur al door voordat ik het door had. 'And I'll look to yours.', zei ik tegen haar. 'Mine can wait. It started bleeding all over again and the belt is stopping it. It's bearable.', verzekerde ik haar terwijl ik me omdraaide om haar achterna te komen op de trap. Aan die woorden was niks gelogen. Het was wel degelijk draaglijk op deze manier en ik maakte me veel meer zorgen over haar. Mede doordat ze meerdere verwondingen had en ik niet verwachtte dat ze vaak wonden had gehad. Ik had me er op de een of andere manier altijd doorheen kunnen slaan en ik was bang dat als ik er niet voor zorgde dat ze voldoende rust zou nemen, dat het er niet beter op zou worden.
Re: ORPG] How we need that security!
from PoppyRedx on 03/03/2019 12:29 PMFlorence
Ik had even kort gelachen om James' gemopper. Ook dat hoorde bij een ziekenhuisopname. Iedere dag dat je er was, voelde als een teveel. Ik zat net terug in mij stoel toen hij simpelweg zei dat hij me niet geloofde. Je kon veel over James zeggen, maar hij was altijd eerlijk en recht voor z'n raap. Het was wel fijn om geen veroordelende ondertoon in zijn stem te horen. Het was slechts een kalme constatering en geen verwijt. Mijn ogen werden echter een tikje groter toen hij opmerkte dat hij me naar huis zou sturen als ik zelf geen rust zou nemen. Nee, het laatste waar ik nu zin in had was in m'n eentje naar huis moeten. Daarvoor was er teveel gebeurd de afgelopen dagen. Dan zou ik alleen maar na gaan denken en was ik bang dat er weer een paniekaanval de kop op zou steken. Ik was echter ook niet van plan om hem fel tegen te gaan spreken zoals ik normaal misschien zou doen. Dat zou zijn woorden alleen maar bevestigen en hem nog meer reden geven om me weg te sturen. 'I will go and arrange that laptop for you. Please eat your breakfast.' reageerde ik dan ook wat tam voor ik opstond uit de stoel en met mijn telefoon de gang op verdween. Daar belde ik met de Home Office en regelde dat iemand James' werkspullen zou halen en daarnaast langs mijn huis zou rijden om mijn laptop te halen. Mentaal maakte ik een notitie om de reservesleutel te verplaatsen, want het laatste wat ik wilde was die iedereen zomaar binnen zou kunnen komen met de sleutel die nu achter het huisnummer-bordje gestoken zat. Ik besloot kort naar buiten te gaan om wat frisse lucht binnen te krijgen en me hopelijk ook weer wat helderder te kunnen voelen. Ik zat nu ver over mijn vermoeidheidsgrens heen en dat kon twee kanten opgaan: of ik zou nog een dag of twee op deze manier door kunnen gaan of ik kon ieder moment instoren. Op dit moment hield ik liever die eerste optie voor me. Onderweg naar binnen herinnerde ik me weer dat ik nog niet om een update over James' ouders had gevraagd dus belde ik opnieuw naar de Home Office. Ze hadden nog geprobeerd contact te krijgen, maar dat was nog niet gelukt. Er was wel een vlucht geboekt voor de volgende dag, maar ze moesten nog bevestiging krijgen van de Edwards' of ze ook daadwerkelijk op die vlucht zouden zitten. Al snel werd James' laptoptas gebracht en ook mijn rugzak met mijn spullen erin. 'Thanks.' bedankte ik de medewerker voor ik met alle spullen weer naar James' kamer liep. 'Here is your laptop, sir.' zei ik zonder erbij na te denken waarna ik de laptoptas aan zijn voeteneinde zette, zodat hij eerst rustig zijn ontbijt op kon eten. Daarna installeerde ik me in de stoel met mijn laptop op schoot. Er was nog een hele lijst met dingen die ik wilde onderzoeken en nu James zich toch niet vrij kon bewegen, was dit wel een goed moment om ermee aan de slag te gaan, ondanks dat hij wilde dat ik rust nam. Rust kwam later wel. Als de schutter gepakt was en we wisten waar de verdwenen agent was, want ook dat knaagde nog altijd vreselijk aan me. Waar hield de man zich schuil? Waarom was hij ineens van zijn post verdwenen? Was er iets met hem gebeurd of was hij zelf vertrokken? Ik kon er maar geen logica in vinden en dat vond ik vreselijk.
Re: ORPG] Tous pour un, un pour tous.
from PoppyRedx on 03/03/2019 12:05 PMCamille
Ik was blij om te horen dat Xavier het met me eens was, al merkte hij daarna al snel op dat we maar moesten kijken of we ons dan allebei goed genoeg voelden. Dat moest dan maar. Ik zou hier niet langer willen blijven dan nodig was. Het zou waarschijnlijk een eeuwigheid duren voor ik eindelijk had afgeschud wat er vandaag gebeurd was en hoe sneller we hier weg waren, hoe sneller dat proces zou beginnen. 'Thank you..' fluisterde ik zachtjes op het moment dat Xavier meteen opstond om de dode man uit onze kamer te halen. Even twijfelde of ik hem moest helpen, want ik kon zien dat het niet zo gemakkelijk als normaal ging, maar alleen het idee al om de man aan te moeten raken, maakte me vreselijk misselijk. Ik wendde daarom ook mijn blik af en hield me even vast aan de vensterbank terwijl ik probeerde diep in en uit te ademen. Na een tijdje verdween de misselijkheid en verscheen Xavier weer in de kamer. Ik draaide me naar hem om en zag direct de riem die hij rond zijn been had gebonden. Het was dus wel degelijk erger dan hij had laten merken. 'I will come down. I want to see if everyone is alright.' beantwoordde ik zijn vraag waarna ik wegliep van de plek waar ik gestaan had. Ik stapte over de bloederige plas heen waar de man eerder had gelegen en liep zo snel als ik kon de kamer uit. Misschien dat we die avond een andere kamer moesten nemen. Ik had zo'n naar voorgevoel dat ik anders maar weinig zou slapen. 'I'll take a look at your leg when we're downstairs.' zei ik tegen Xavier waarna ik de trap af begon te lopen.
Re: ORPG] How we need that security!
from CupCake on 03/02/2019 07:22 PMJames:
'Two days', herhaalde ik kreunend toen Florence zei dat er een kans was dat ik naar huis kon gaan als ik me hier twee dagen wist te gedragen. 'Two more days, normally that's nothing, but here it seems a lot, a long time', zei ik met een gefronsd voorhoofd. Het leek maar door te gaan. Het advies bleef komen, dat was fijn, maar eigenlijk totaal niet wat ik wilde horen. 'I hate it already, I'm starving', mopperde ik vanuit het bed. 'But thanks for the laptop', zei ik tegen haar. 'And for your advice. Even when I hoped you to tell other things. I believe you know best.', zei ik tegen haar. Het was lastig voor mij om dat toe te geven en ik kon haar advies blijven vervloeken. Echter vreesde ik dat ik snel genoeg gestrafd zou worden als ik toch tegen haar advies in ging. Ze zei het niet voor niets. Ik leunde wat naar rechts toe om het nachtkastje wat verder naar mezelf toe te trekken en het ontbijt te bekijken. Echter schoten mijn ogen naar haar toe toen ze voor haar doen te snel antwoord gaf. 'I don't believe you', zei ik kalm. 'If you don't take your rest and care of yourself, I will dismiss you for the rest of the day and maybe a few after that', zei ik tegen haar. Het leek me dat ze iemand was die zichzelf uit zou buiten voor iemand anders. Of net hoe het haar uit kwam. In elk geval onzelfzuchtig. Dat kon een goede eigenschap zijn, mits iemand daar niet te ver in door ging. Ik vreesde daarvoor. 'I'll leave the decision to you. Take some rest or I'll send you home myself.', zei ik egen haar toen ze nogmaals benadrukte dat ze in orde was. Dat maakte het alleen maar verdachter. 'And no, I don't need anything else. If you can fix that somebody can bring me my laptop, that's enough.', zei ik tegen haar. 'It has been a tough day, I guess for you more than anyone else. I mean... I have a whole gap in my mind and from the operation. You don't.... Please go home, take some sleep, take care of yourself and return when you're feeling good again', zei ik tegen haar. 'I'll take care somebody else will take the watch from you. It's really all right. Don't feel guilty.', zei ik tegen haar.
Re: ORPG] Tous pour un, un pour tous.
from CupCake on 03/02/2019 07:04 PMXavier:
Ik knikte toen ze zei dat wanneer we de wond zouden verbinden het in orde zou zijn. Het idee om morgen pas te vertrekken leek ook mij het beste. Wonden hadden nu eenmaal rust nodig. Het zou te lang duren voor de wonden van haar als die van mij volledig geheeld zouden zijn. We zouden op deze manier richting Parijs moeten om meer problemen te voorkomen. 'Yes, let's do that', stemde ik ook mondeling in. 'We'll see tomorrow if we're good enough to ride.', zei ik tegen haar. Ik wilde haar niet teveel druk opleggen. Wat niet ging, dat ging niet. Dat zou Anne ook wel snappen. We deden immers ons best en meer dan dat kun je niet doen. Ik keek naar haar toen ze zichzelf overeind hielp met behulp van het nachtkastje. Ik knikte toen ze me vroeg of we van de man die ze vermoord had af konden komen. 'Yes, I will take care of that immediately', antwoordde ik. Hierop stond ook ik op, liep ik naar haar kant van het bed toe en tilde het levenloze lichaam op. 'I will be back in a few minutes', zei ik tegen haar. Voor ik de man had opgepakt had ik er kort over nagedacht om hem simpelweg uit het raam naar beneden te gooien, maar ondanks dat hij het wel zou verdienen. Het idee stond me toch niet aan. Ik zou hem via de trap naar beneden tillen en buiten neerleggen uit het zicht. Ik durfde er bijna voor te wedden dat Camille hem morgen bij vertrek niet nog eens wilde zien of als ze uit het raam keek. Wat onhandig opende ik de deur en liep ik met mijn kiezen op elkaar geklemd naar beneden toe. Het was niet prettig om met dit extra gewicht rond te lopen en ik zou blij zijn als ik het lichaam gedumpt had voor de wilde beesten. Op de terugweg merkte ik dat de wond weer was gaan bloeden doordat er een stroompje over mijn been begon te lopen. Ik haalde daarom mijn riem los en bond deze strak om mijn been heen voor ik weer naar binnen liep richting Camille. Nu het been afgekneld werd, stroomde het bloed niet zo snel meer en was de pijn gemakkelijker te dragen. 'Shall I get us some bandage or do you want to come downstairs?', vroeg ik Camille.
Re: ORPG] How we need that security!
from PoppyRedx on 03/01/2019 09:09 PMFlorence
Ik glimlachte zwak door zijn woorden. Het was allemaal enorm herkenbaar, met het verschil dat ik niet geaccepteerd had dat ik me niet meer zo vrij kon bewegen en af en toe ook "per ongeluk" een infuus of iets dergelijks eruit had gehaald of alsnog uit bed was gekomen. Ik schudde even mijn hoofd toen ik er weer aan dacht. Wat was ik toch vreselijk onverantwoordelijk bezig geweest! Inmiddels wist ik wel beter, een beetje dan, en was ik nu in de positie om James te vertellen hoe hij er het beste mee om kon gaan. 'The more you accept the situation as it is now, the sooner you will be able to go home. Trust me. Keep quiet and calm for two more days and you'll be able to go home without any trouble.' vertelde ik hem terwijl ik naar het kleine keukentje liep en opnieuw de waterkoker aanzette zodat ik een kop thee voor hem kon maken. Toen ik dat gedaan had nam ik de mok en het ontbijt dat eerder al gebracht was meer naar zijn bed waar ik het op het nachtkastje zetten. 'I'll get you a laptop, but first you need to eat breakfast. Eat slowly, though. You might get awfully nauseous otherwise.' beloofde ik hem terwijl ik hem de kop thee aanreikte. Ik keek op van het dienblad dat ik wat beter op het nachtkastje schoof toen hij aan mij vroeg of ik wel goed voor mezelf zorgde. 'I am perfectly alright.' reageerde ik, mogelijk iets te snel om het als de waarheid over te laten komen, waardoor ik mijn ogen neersloeg en om het bed heen liep naar de stoel waar ik eerder had gezeten. 'Believe me, I am fine. I always am.' vervolgde ik terwijl ik me in de stoel terug liet zakken. Het was nog altijd een complete leugen, maar dat maakte niet uit. Hij zou andere dingen aan zijn hoofd moeten hebben, zich bezig moeten houden met zijn eigen herstel. Ik redde me wel. Ik sloeg me altijd overal doorheen en als dat me niet lukte, deed ik wel alsof tot ik alleen kon zijn en mezelf toestemming kon geven om in te storten. 'Is there anything else you need? I'll call the Home Office for you alptop, but do you wish anything else?' veranderde ik het onderwerp dan ook weer handig van mij naar hemzelf. Ik zou het Ministerie ook vragen naar een update over zijn ouders en wanneer zij aan zouden komen en of er inmiddels al meer bekend was over de dader. Misschien moest ik hen maar vragen om ook mijn eigen laptop te brengen, want dan kon ik in ieder geval nog wat nuttigs doen en wél mijn werk uitvoeren. Dat was me de avond ervoor niet gelukt en nu zaten we in het ziekenhuis als resultaat. Ik moest voorkomen dat het opnieuw zou gebeuren en ik zou ook alles in mijn macht doen om daar zeker van te zijn.
Re: ORPG] Tous pour un, un pour tous.
from PoppyRedx on 03/01/2019 08:54 PMCamille
Ik had even op mijn lip gebeten van de pijn toen ik wat bewoog op het matras omdat Xavier overeind kwam en het gewicht daarmee weer anders verdeeld werd maar keek daarna voor me uit. Hoe meer ik bewoog, hoe lastiger het voor hem zou zijn om te wonden goed te inspecteren. Ik was wel blij om te merken dat hij voorzichtig was want ik had de dokter in Courdemanche wel eens een diepe snee van een van mijn broers zien inspecteren en die had dat behoorlijk hardhandig gedaan. Niet dat ik van Xavier echt iets anders verwacht had, maar toch. Het was fijn dat hij zo zachtjes deed. Ik knikte langzaam op zijn woorden. 'Okay, I think... It hurts but it isn't too bad. I suppose if we bandage it, it should be fine.' beantwoordde ik de vraag die daarna volgde voor ik me wat boog in een poging zelf de wonden te zien, maar daarvoor zat het net op een verkeerde plek. 'We'll stay here tonight and then we'll leave tomorrow morning. I should be alright.' stelde ik voor waarna ik, met behulp van het nachtkastje, opstond van het bed. Daar zag ik echter al snel weer de dode man liggen waardoor ik me weer omdraaide. 'Can we... Can we get rid of him?' vroeg ik met zachte stem terwijl ik probeerde mijn blik niet opnieuw af te laten glijden naar de man.
Re: ORPG] How we need that security!
from CupCake on 02/24/2019 08:03 PMJames:
Ik keek naar Florence en knikte toen ik haar hoorde. Gelukkig was een reactie als gewoon op willen staan en de deur uit lopen niet zo uitzonderlijk, misschien zelfs normaal te noemen. Ik zuchtte bij haar volgende zinnen. 'It's lonely here. Not because of you, but... You lose your freedom as soon as you get here. Being stuck with all these... cords, bandage, slings... Even if I got out of bed, I wouldn't come far.', zei ik tegen haar. 'And I hate that feeling.', vertelde ik haar. Ik twijfelde er niet aan dat we meer gemeen hadden dan we toe wilden geven. Zeker niet na haar uitleg dat het haar de eerste keren dat ze neergeschoten was, precies hetzelfde had gehandeld. 'Maybe it's for the best to stay here for a while.', gaf ik uiteindelijk ook maar toe. 'But I would like a laptop, if you can fix that for me.', zei ik tegen haar. Dat was veel meer dan ik had verwacht. Ik betrapte mezelf er zelfs op dat ik haar gezelschap op dit moment prettig leek te vinden. Niet dat het prettig was dat ze ook ooit is neergeschoten, maar een lotgenoot. Iemand je die begrijpt, die weet wat je doormaakt en wat mogelijk je wensen zouden kunnen zijn. Iemand die je advies kan geven... 'But Florence... do you take good care for yourself? You have to sleep too, and eat and everything. It's almost impossible to be here all night and day. You have no restrictions. You can go wherever you want to.', zei ik tegen haar. 'Don't feel captured or locked up because of me.', zei ik tegen haar. 'I... it's good to have somebody who knows what you're going through, someone that understands. But it can't be at the expense of you.', zei ik op serieuze toon. Ik wilde haar niet tegen haar wil in het ziekenhuis houden in deze kleine kamer van enkele vierkante meters.
Re: ORPG] Tous pour un, un pour tous.
from CupCake on 02/24/2019 07:52 PMXavier:
Toen ze ging verliggen en ik haar gezichtsuitdrukking zag, voelde ik de pijn bijna zelf. Ik beet op mijn lip. 'Can I help you? Is there anything that I can do for you?', vroeg ik en kwam al half overeind toen ze de vraag stelde. Ik knikte als antwoord en liet haar uiteindelijk toch haar eigen gang gaan. Ze voelde zelf wat het prettigst voor haar was en wat ze kon. Het duurde voor mezelf ook even voor ik een houding had gevonden die niet al te vervelend voor mijn been was en waarmee ik ook goed zicht had op haar verwondingen. Voorzichtig bracht ik mijn vingers tot enkele centimeters rondom de wonden om ze te inspecteren. 'Is it bad?', hoorde ik haar vragen waardoor ik weer terug naar de realiteit gebracht werd en mijn blik naar de hare ging. 'The wounds are quite deep. But they have sharpe edges... As far as I can see, nothing important has been hit.', zei ik tegen haar. 'How do you feel?', informeerde ik bij haar. 'I think we can depend more on how we feel ourselves than how the wounds look. Like it is on the battlefield. Sometimes you feel quite fine and can do something, the other time you're not.', zei ik tegen haar. 'No matter what, you have to be careful.', raadde ik haar aan.