Latest posts

Re: ORPG] She's far from sane, but she's the right kind of crazy. The kind you get addicted to.

Van de ene verbazing val ik in de andere, meent ze dit nu serieus? En is Jeffrey nu serieus gewond? Als de familie van Myla haar gevonden heeft is dat zeker slecht nieuws, maar is ze nu van plan om te vluchten?  "I told you back then, and I will tell you again. That it wasn't even necessary to take me there. I grew up around guns." Vroeger was ik een meisje met onzekerheden, maar op het moment dat ik een wapen in mijn handen gedrukt krijg, verdwijnt dit als sneeuw voor de zon. Het feit dat ze haar vluchttas op tafel gooit zegt al genoeg, waarna ik een van de wapens in mijn handen neem. Kort controleer ik of het wapen geladen is, wat het uiteraard is. Ik had beter moeten weten.
Voor een kort moment kijk ik Nate dan aan, waarom doet hij zo moeilijk over wapens? In Amerika is het vrij gebruikelijk dat elk huishouden wapens bezit? "Nate.." begin ik dan ook, maar kijk hem met grote ogen aan zodra hij die woorden uitspreekt. Voor enkele secondes weet ik dan ook niet hoe ik moet reageren en ben ik met stomheid geslagen. De stem van Jeffrey hoor ik dan ook een antwoord geven op de vraag van Nate, maar dit volg ik helemaal niet. "Nate? I get the fact that it scares the hell out of you, but it's for our own safety." zeg ik dan rustig waarna ik zijn hand vastneem en een stap dichterbij zet. "And I love you too." zeg ik dan zacht genoeg voor hem om te horen, waarna ik hem aankijk. "And that's why we're not staying here." voeg ik er nog aan toe, waarna ik Jeffrey zie kijken. Het lijkt me verstandig om in twee teams verder te gaan, wetende dat Nate niet met Jeffrey of Myla mee zal gaan, lijkt het me goed om met hem mee te gaan. 
"Myls, you're the one that needs to get out of here, as soon as you can. Jeff is a doctor, take him with you. Let me handle the police, let me handle our business. I won't stay here, I promise. We'll contact each other once a day, keep each other updated. But you need to go, now." Ik omhels de blondine dan ook voor een laatste keer, waarna ik mijn eigen tas pak. Het wapen steek ik bij mijn jas in, waarna ik de hand van Nate vastpak. "We need to go, just trust me on this one, okay?" Op de een of andere manier ben ik in een soort survival modus geraakt, klaar om alles te laten vallen en hier weg te gaan. De enige factor die ik niet mee had gerekend, staat recht voor mijn neus. Ik kijk toe hoe Jeffrey en Myla het appartement verlaten en in de auto stappen, waarna ik me naar hem toe draai. "Come with me, please." 

"Thank you." Mijn hand laat ik kort over mijn schouder glijden, nog steeds een beetje van mijn stuk gebracht door hetgeen wat gebeurd is. Op de een of andere manier kan het me niet verbazen, de tas met wapens en geld die op tafel wordt gelegd. Wat me echter wel verbaast, is dat ze ervoor kiest om te vluchten in plaats van te vechten. Er zijn zo veel manieren om politie in te schakelen, om een andere identiteit voor haar te regelen en haar naam te veranderen. Zodra Nathaniel steun bij me zoekt schud ik mijn hoofd. "I can't say that I don't understand them, Nate. If you had to choose between staying and dying, or leaving and living, I think it's pretty clear which one we'd both choose." Rustig luister ik dan ook naar Joan, waarna ik kort naar Myla kijk, die haar mond open wil trekken. "Myla, she's right. It's the best thing for you if I'm with you, if something happens in the next 24 hours I'm the one that can take care of you." Ik sta dan ook op, pak de tas en sla deze om mijn goede schouder, waarna ik mijn arm om Myla heen sla. "Let's go." Ik kijk toe hoe ze de sloten open begint te maken, waarna ik nog kort achterom kijk naar Joan. "It will be okay." vorm ik dan ook met mijn mond, waarna ik naar buiten loop met Myla. Ik gooi de tas in mijn kofferbak, stap achter het stuur en start de auto, zonder de lichten aan te doen, dit doe ik pas zodra ik de straat uit ben. Zo snel mogelijk begin ik da nook onze weg te banen uit de stad, waarna ik Myla aankijk. "I've got a place we can stay, it's not very luxurious, but it's the perfect place to hide." Zonder op haar toestemming te wachten sla ik af, een highway op. Het zou enkele uren duren voordat we er zouden zijn, maar in de tussentijd zouden we ook ergens moeten stoppen. De kans is groot dat ze mijn auto herkennen, het beste is dan ook om zo snel mogelijk een nieuwe auto te vinden.
Als we dan al een tijd onderweg zijn, richt ik kort mijn ogen op Myla. Ik weet niet wat het is, maar iets aan haar weet mijn aandacht vast te houden. "Myls? Why did you come with me without hesitating?" vraag ik dan ook, nieuwsgierig naar haar antwoord. Voelt ze zich veilig bij mij? Of durft ze haar beste vriendin niet in gevaar te brengen? Mijn rechterhand laat ik dan ook op de versnellingspook rusten, terwijl ik bij mezelf een reden probeer te vinden waarom ik met haar mee ben gegaan en niet de deur uit ben gelopen. 

Re: O} The traitor's kiss.

Dustin
Na een hele dag aan motors en auto's gesleuteld te hebben, ging hij eindelijk opweg naar huis. Wist hij veel, wat hem daar te wachten stond en dat zijn onhandigheid in dingen vergeten over enkele minuten de hel los zou laten barsten. Dustin haalde de motorhelm van zijn hoofd af terwijl hij zijn been van de motor af slingerde. Hij haalde een keer een hand door zijn warrige lokken en stapte vervolgens de trappen op richting hun appartementje. Dustin was blij dat zijn dag erop zat, niet per se omdat hij moe was, simpelweg omdat hij geen zin had zich vandaag nog ergens voor in te zetten. Hij dacht dit ook niet te moeten, daarvan zou het tegendeel nog bewezen moeten worden. Dustin stapte niets vermoedend het appartement binnen en legde zijn helm op het bijzettafeltje naast de deur, in de buurt van de kapstok. Hij wilde net zijn aanwezigheid aankondigen toen zijn vriendin het hoekje om gelopen kwam. Er was bijna een glimlach op zijn gezicht ontstaan, totdat hij haar strakke blik opmerkte. Een fonsje begon zich te vormen op zijn voorhoofd. 'What's wrong?' Vroeg Dustin haar, iets wat blijkbaar alleen maar olie op het vuur leek te gooien. '''What's wrong?''' Bootste ze zijn woorden verwoed na. 'I have told you thousands of fucking times about this dinner, Dustin. We literally have to be there in five minutes.' Hij moest een zucht onderdrukken, dat was maar goed ook, die zou niet goed gevallen zijn bij Charlie. Dustin liet tegenwoordig veel te vaak steekjes vallen bij Charlie; ze had het recht boos op hem te zijn. 'I'm sorry, I got caught up at work. I forgot about this whole dinner plan.' Verklaarde Dustin zichzelf, niet met al te veel verontschuldiging in zijn toon. Zo gek was het toch niet dat hij een keer iets vergat? Hiermee hield hij zichzelf echter voor de gek, dit was zéker niet de eerste keer dat Dustin zoiets ontglipte. 'Ofcourse you did.' Mompelde Charlie, die Dustin onderhand de rug toe keerde. Zo ontstond er langzaam maar zeker een discussie, eentje die minder verhit eindigde dan dat het begonnen was gelukkig. Toch leek de sfeer nog niet helemaal opgeklaard nadat Dustin zich opgefrist had en ze uiteindelijk de auto in stapten. Niet bepaald een goed begin van de avond, dat zéker niet. Ook waren dit soort afspraakjes niets voor hem, Dustin was in dat soort dingen veel nonchalanter en minder gericht op de elegantie van het hele gebeure. Als je hem in een bar een biertje in de handen drukte was hij tevreden. 

Said that you're afraid of heights, but you were meant to light the sky. 

Re: O} The traitor's kiss.

Diana
Het was een prachtige dag geweest. Tenminste, het lag eraan wat je een prachtige dag noemde. Aangezien het winterseizoen was aangebroken was de hemel een grijze tint en lagen de straten vol met witte sneeuwvlokjes. De temperatuur was laag, het soort waarbij je een winterjas nodig had om je handen diep in de zakken te steken. De meeste mensen prefereerden in deze tijd thuis te zijn, of tenminste binnen, maar voor Jezelia lag dit anders. Vanaf het moment dat ze wakker was geweest was ze buiten geweest. Het was niet eens dat ze echt een buitenpersoon was, niet in de meest standaard manier. Ze genoot van het uitzicht en de natuur, maar niet in de zin dat ze graag een lange wandeling wilde maken of wilde gaan joggen. Er waren andere dingen die haar aandacht vroegen, of waar ze de aandacht aan gaf.
In de ochtend had de dame dus eerst op haar balkon gezeten in haar nachthempje. Een schetsboek had ze op haar opgetrokken benen gelegd en een potlood had in haar hand gelegen. Met een zelf gemaakt bak koffie was ze de ochtend begonnen met het schetsen van het water tegenover haar appartement. Achter het water was een rij van huizen, allemaal net zo oud en lichtelijk vervallen maar geliefd. De rest van haar dag had ze soortgelijk doorgebracht. Na zich te hebben omgekleed in een spijkerbroek en een trui was ze naar buiten gegaan en had op meerdere plekken gezeten om te schetsen, schetsen en nog meer schetsen. Tussen het tekenen door was ze soms opgestaan en had gedanst, zonder muziek en ook zonder op of om te kijken of iemand staarde. Ze was niet echt iemand die er om gaf wat anderen dachten, ook al was dat iets waar ze wel om behoorde te geven. James gaf er immers om, en zo deden ook haar ouders en jongere broer dat. Imago was alles. Anderen moesten op je kunnen vertrouwen als je het wilde maken, als je ook maar iets wilde betekenen...

Toen de avond was aangebroken, was Jezelia eindelijk naar huis gegaan. Na een warme douche had ze een witte sweater jurk aangetrokken met een paar hoge witte laarzen en had kort wat aan haar make-up gedaan. Diana had voor de avond met een oude vriendin afgesproken die ze door de jaren had leren kennen en er was afgesproken dat ze beiden hun partner mee zouden nemen. Om eerlijk te zijn was ze niet dol op dat idee. De jongen met wie ze uitging was lief, beter dan ze verdiende. Hij was veel beter dan haar, als je naar haar motieven keek om met hem uit te gaan. Het begin van hun relatie was goed geweest, toen ze nog niks over hem wist. Ze wou dat ze niks over hem wist.
Op het moment dat haar telefoon afging had Jezelia net haar spullen bij elkaar gepakt en was van plan geweest om buiten te wachten op de auto. Nu echter kon ze onmiddelijk naar buiten stappen en de warmte in van de auto. "Hey." Ze drukte een kus op James zijn wang toen ze naast hem was gegleden en gaf het restaurant door aan de chauffeur. 

Re: ORPG] She's far from sane, but she's the right kind of crazy. The kind you get addicted to.

Het shirt wat ze in haar handen gedrukt kreeg, samen met de spijkerjas, was natuurlijk veel te groot. Maar het was beter dan haar trui. Daarom trok ze ook zonder te twijfelen haar wollen trui uit en verving ze dit door wat ze gekregen had. Al legde ze er wel een knoop in zodat het niet in de weg zou zitten. De trui besloot ze om letterlijk in de prullenbak te dumpen, omdat dat gewoon beter was.
''Huh?'' vroeg ze in eerste instantie toen ze beide in de auto zaten voor haar lippen een 'O' vormden. ''That...'', merkte ze op alsof het niets was. ''Those men work for my father and my father is desperate to get me home.'', liet ze hem maar weten. ''I will explain as soon as I see Joan too.'', beloofde ze hem nogmaals. Daarmee doelde ze uiteraard op haar vriendin. God, ze had gewoon op haarzelf moeten blijven... Met een diepe zucht zakte ze wat onderuit en had ze haar mond verder maar gehouden terwijl Jeffrey hen naar haar huis reed.
Onschuldig glimlachte ze even toen Joan de deur open deed. Waarop ze haarzelf tóch uit de armen van Jeffrey wurmde. Ze duwde de man naar binnen en sloeg de deur weer dicht, waarna ze elk mogelijk slot ook op slot schoof of draaide. Inclusief dat stomme kettinkje wat de deur op een kier hield als je zou willen. Heel even bleef ze met haar hand tegen de deur aan staan voor ze haarzelf omdraaide.
Tot haar ongenoegen zag ze Nate ook overeind komen. ''Well, now we have a whole family.'', mopperde ze haast. ''They found me.'', liet ze Joan maar simpel weten terwijl ze haar dokter – want dat was hij nog steeds – zittende dwong op één van de zetels in de woonkamer. Uit de keuken haalde ze de verbanddoos die ze hadden en gebaarde ze hem dat hij zijn shirt uit moest doen zodat ze naar zijn schouder kon kijken.
''My family is dangerous, but that's something Joan already told Nate too I guess.'', mompelde ze terwijl ze de nodige spullen pakte om in elk geval er voor te zorgen dat Jeffrey geen ontstoken schouder zou krijgen. ''And that's also why I wanted to go on my own, because you're in this mess now too.'', gaf ze de dokter haast op zijn donder.
''Mikrukova is a very wealthy Russian family that works very close with Russian maffia and they didn't take it well when I decided to walk away. It is really a modern middle age world, marrying off your daughters, sons take over the business and everyone in the way you just shoot.'', somde ze kort op. ''So you can either stay here and probaly be shot at, or we can leave. No other choice, not even the police.'', dat laatste richtte ze meer op Nate die zijn mond open wou trekken. Ze kende de man al langer dan vandaag.
Ze had de wondpleister op Jeffrey's schouder geplakt en was weer overeind gekomen. ''Joan, you still remember the lessons we took at the shooting range?'' vroeg ze zich af. Weliswaar was het wat veel, maar er was geen tijd om over na te denken omdat het haar niets zou verbazen als ze dit adres al hadden...

Nate kneep even in zijn neusbrug maar knikte vervolgens om aan te geven dat hij haar kant ook begreep. ''I understand.'', liet hij haar weten. Het beetje informatie wat hij kreeg kon hem echter wel iéts vertellen gelukkig en dat maakte dat hij zich absoluut niet minder zorgen ging maken om Joan eigenlijk. Hoewel ze niet samen waren, niet meer, betekende niet dat hij gestopt was met om haar te geven. Alles behalve eigenlijk... Een zucht ontsnapte hem dan ook en hij sloeg de rest van zijn glas maar achterover om het een beetje weg te drinken. Het idee alleen al dat de meiden ergens in zaten wat dieper ging dan zijn macht te boven ging.
Fronsend keek hij op toen Joan hem een verzoek deed om haar af te leiden en volgde hij hoe ze overeind was gekomen, om bij hem plaats te nemen. Wel, misschien was de situatie nog niet geheel erg te noemen... Hij vulde zijn longen even goed en legde zijn hand tegen haar schouder aan, zodat hij met zijn duim op een ritme over haar schouder kon strelen.
''No worries about it. I'm sure it will be fine... One way or another.'', mompelde hij. Giga goede geruststelling, Nate. Alsof hij niets beters kon verzinnen dan dat en net toen hij zijn mond weer open wou trekken, werd er op de deur gebonsd en was Joan overeind gekomen om de deur ook open te trekken om Myla en haar dokter aan te treffen. Dat maakte dat hij zelf ook overeind kwam. Zwijgend had hij Myla aangehoord terwijl ze zich boog over de wond van Jeffrey en sloeg hij zelf zijn armen over elkaar, gekruist voor zijn borst.
''Great...'', merkte hij op met een hand door zijn haren. ''So now we are all on the run because they will know without doubt you're living with Joan and without doubt they would've seen me with her. And the look of that wound tells me your docter had a meeting with someone too.'', somde hij een tikkeltje gefrustreerd op en die frustratie werd groter toen Myla Joan vroeg of ze haar lessen van de schietbaan nog herinnerde.
''Wait a moment there.'', onderbrak hij de blondine. ''I hope you're not planning on handeling a gun or so.'', vroeg hij met iets grote ogen terwijl hij van de één naar de ander keek en Myla haar ogen iets leek samen te knijpen op die opmerking.
''How do you expect us to protect ourselves and you two, huh?'' vroeg de blondine meteen scherp terwijl ze een tas op de salontafel had gesmeten en daar dingen aan trof zoals geld en inderdaad wapens. Goede goden. Nate wendde zich al snel tot Joan en schudde zijn hoofd.
''You know I care about you, even better; I love you and I always will,'', flapte hij eruit. ''But you are crazy if you think I'm going to let you handle a fucking gun or even flee like the planning clearly is.'', flapte hij er verder uit. ''Can you help me out here, please?!'' wierp hij nog richting Jeffrey ook.

Re: O} The traitor's kiss.

It's a me, Mario.

Diana Jezelia Lightwood



Nathaniel Charles McGhille

Re: O|| Since knowledge is but sorrow's spy, It is not safe to know.

Om zijn verhaal over de politie moet ik lachen, ik had kunnen verwachten dat hij nooit een brave jongen is geweest, die ondeugende blik in zijn ogen spreekt voor zich. Stiekem ben ik wel benieuwd hoe het zou zijn geweest om 'normale' ouders te hebben, die niet in dienst staan van de overheid en alles precies volgens de regeltjes zouden doen. Maar goed, dat is iets waar ik nooit van mijn leven achter zal komen. Maar ik zou er alles voor over hebben om mijn oude leven achter me te laten. Neem dit moment als voorbeeld, ik heb moeite om alles objectief te kunnen zien en het doel voor ogen te houden. Het gevoel dat Kane bij me oproept is iets wat ik in tijden niet heb gevoeld en iets waar ik me niet aan over durf te geven. Liefde maakt blind. Maar wie zou zich kunnen verzetten tegen iemand die zo ontzettend aantrekkelijk is, maar ook nog eens intellectueel? Mijn ogen glijden dan ook van het water richting Kane, maar al gauw hoor ik dan zijn stem de stilte verbreken. Ik knik dan ook kort naar hem, misschien is dat inderdaad wel verstandig. Maar wie zegt dat ik al naar huis wil gaan? Eigenlijk is er maar een plek waar ik morgenochtend wakker wil worden en dat is niet mijn eigen bed. 
Nadat Kane mijn hand vastneemt om me uit het bootje te helpen, kan ik het niet laten om te glimlachen. Ik laat hem los, schuif mijn voeten weer in mijn hakken en sla zijn jas rond mijn eigen schouders. "Kane?" vraag ik dan ook rustig om zijn aandacht te krijgen, maar leg mijn hand dan op zijn kaaklijn en druk mijn lippen op de zijne. Het enige wat er op dit moment voor kan zorgen dat ik stop met nadenken, is zijn aanraking. Zijn perfecte lippen op de mijne, zijn grote handen die hun weg vinden over mijn lichaam.  

O} The traitor's kiss.

Dustin Tobias Crimsen

Said that you're afraid of heights, but you were meant to light the sky. 

Re: ORPG] He's more myself than I am...

Fynn
Dat Noralie vertelde dat hij eigenlijk behoorlijk erg op haar verder leek, verbaasde dit hem niets. Waarschijnlijk was Noralies vader ook opgevoed met het enigszins strenge idee wat opvoeding betreft. Zijn eigen vader was anders geweest. Fynn had eigenlijk niet een heel goed idee van het verleden van zijn vader, maar hij wist dat het er eigenlijk op neer kwam dat hij rond zijn 15e weggelopen was thuis en hierdoor langzaam in de onderwereld terechtgekomen was. Hij had hier zelf voor gekozen, maar praatte hier liever niet over. Fynn had hierdoor nooit echt een leuke opa of oma leren kennen in zijn verleden, dus hij had geen idee of zijn grootouders nog leefden of dat ze misschien al overleden waren.
Fynn fronste zodra Noralie zei dat ze de hele bruiloft niet echt wilde plannen met hun moeders en dat ze ook niet echt een beste vriendin had. Natuurlijk begreep hij dat ze dit niet met hun moeders wilde plannen en dat ze zélf nog het een en ander wilde beslissen over hun bruiloft, maar het plannen van een hele bruiloft in haar eentje was best een grote klus. Had niet elk meisje een beste vriendin? Was er níemand die haar kon helpen? Had ze geen nichtje of iets dergelijks? De fronsende blik in zijn ogen werd alleen maar erger toen Noralie zei dat hij nota bene mee moest gaan om een jurk te kopen. ,,No" schudde hij meteen zijn hoofd. ,,That's not normal. I shouldn't see your dress before the wedding. You should ask a friend, a cousin or even our mothers to come with you, but I'm not gonna tag along to pick your dress and you shouldn't do it on your own" mompelde Fynn. ,,I could ask a friend of mine if she'd like to go with you" zei hij hier achteraan. Fynn wist niet of Emma (best friend) dit graag zou willen doen, maar hij schatte in dat ze dit best vermakelijk zou vinden. Hij had tijdens de afgelopen jaren best regelmatig het bed gedeeld met Emma, maar toch leek ze hem beter te kennen dan wie dan ook. Ze wist hoe Fynn in elkaar stak en ze wist dat ze na een sekspartij het beste gewoon naar huis kon gaan.
Fynn glimlachte kort. Een vakantie was inderdaad geen verkeerd idee. Dit vooruitzicht was een stuk beter dan de bruiloft zelf, ja, een huwelijksreis was beter dan het hele huwelijk zelf.
,,No Noralie, it's not 'their money'. I've earned this money on my own, I've worked hard for it" mompelde hij hoofdschuddend. Het was absoluut niet zo dat zijn vader continue geld op zijn rekening stortte. Wanneer hij hard gewerkt had, een goede missie had uitgewerkt of een goede missie had uitgevoerd, dan kreeg hij een behoorlijk geldbedrag op zijn rekening gestort. Daarnaast kreeg hij zo nu en dan geld van bedrijven die onder leiding van zijn vader waren, ook in ruil voor arbeid. Fynn had een behoorlijk groot geldbedrag bij elkaar gespaard, maar het betekende niet dat hij hier niet voor had gewerkt.
Fynn had zijn hand op de onderrug van Noralie gelegd terwijl ze de lunchroom binnenliepen. Het moest niet alleen voor zijn ouders, maar ook voor de rest van de buitenwereld duidelijk worden dat ze een relatie hadden. Het was niet slim om haar ouders niet te begroeten van Noralie, vond Fynn. Het mocht voor de buitenwereld niet lijken dat ze een 'ruzie' hadden. Fynn begroette zijn moeder met een korte kus op haar wang, sloeg kort zijn hand op de schouders van zijn vader en hierna gaf hij de ouders van Noralie een eenvoudige hand.
Het bosje bloemen gaf hij nu ook aan de moeder van Noralie, die er verrast uitzag, maar ook allesbehalve blij. ,,That's sweet Fynn. I love them" bracht ze uit, ze lachte als een boer met kiespijn. Fynn wisselde kort een blik uit met Noralie. Nu hij wist dat ze niet van bloemen hield, maar tóch zo overdreven glimlachend deed, maakte dit de vrouw nog een stuk erger.
Zijn ouders keken hem vragend aan na de woorden van Noralie. Dit was niets voor Fynn, al was het wel grotendeels de waarheid. Hij had weliswaar niet geholpen met het koken, maar hij had wel de tafel gedekt en ze hadden samen gegeten onder het genot van een flesje wijn. Fynn had nu gewoon een espresso besteld, puur omdat hij wel behoefte had aan wat energie voor deze lunch.
,,We've actually started planning the wedding and the whole marriage" sprak Fynn uit, er stond een strakke blik in zijn ogen, maar toch gepaard met een zwakke glimlach. Dat dit niet waar was, hoefden zijn ouders nog niet te weten. De twee moeders keken hen al direct fronsend aan, puur omdat ze hier niet echt van op de hoogte gebracht waren en eigenlijk ervan uit gingen dat zíj de hele bruiloft mochten plannen.

why do you hesitate?

Re: ORPG] Don't say a word while you dance with the devil...

Minsoo keek even fronsend om naar Tae. ''It is not me they have to forgive, it is the Headmaster they need to forgive for breaking up their camp.'', glimlachte hij toch iets vermaakt. Hoe de man zich eruit ging redden, zou hem een worst wezen. Werkelijk. Of hij ze echt vrij gaf, een extra week vakantie in een latere periode of vrijstelling van bepaalde examens. Hij moest het zelf maar uitzoeken, maar er was in elk geval ook nog een hoop andere dingen om over na te denken. Onder andere dat het op zou vallen dat Minsoo zich ingaf met mensen waar hij normaal niet bij te vinden was. Eerste jaars in ogen van de normale mensen. En het was ook niet echt te verbergen dat Minji, Tae, veranderd was. Er was een goede kans dat de hele school in een oorlog getrokken zou worden die ze niet verborgen konden houden voor de normale ogen.
Hij keek zijn Queen na toen op haar spullen af ging, want die zou ze inderdaad mee terug willen hebben. Hijzelf had niets mee terug te nemen godzijdank, hij moest er niet aan denken om op kamp te gaan. Dit gaf hem echter ook even de ruimte om nog wat dingen op het hart te drukken bij de Headmaster en vooral om dingen te bespreken. Want de leerlingen waren zijn verantwoording, maar ergens ook die van Minsoo.
Het was enkel minuten later dat hij naar buiten was gestapt om Tae te zoeken en op haar te wachten. Hij sloeg zijn armen over elkaar, om ze voor zijn borst te vouwen en trok kort een wenkbrauw op. ''Haven't I always been a stalker when it comes down to you? Not Minji, you.'', vroeg hij zich af. Hij had in een ver verleden tijd in haar gestopt die hij in andere dingen had moeten besteden. Gewoon om maar vijf minuten met haar door te kunnen brengen.
In het clubhuis had hij kort toegekeken hoe iedereen zijn plek opgelucht op zocht. Hij had belooft ergens morgen het erover te hebben, maar het was nu laat en iedereen had zijn rust nodig. Senseo zou zijn hoofd voorlopig nog even niet laten zien, omdat er meer voor nodig was dan vanavond om iets bij de school te flikken. Stilletjes had hij de kamerdeur van zijn kamer dicht laten vallen en keek hij op bij de vraag van Tae. Het deed hem kort nadenken, maar hij schudde kort zijn hoofd.
''No, I haven't. And I don't know anyone personal except for you. But there are stories of Demons that were in the exact same spot as you, with the same decission to make at least. There are records in our libary, if you are interested.'', antwoordde hij op haar vraag terwijl hij naar haar toe was gestapt en haar met een hand op haar schouder omdraaide.
''You know you can heal this, right?'' vroeg hij zich af. ''Just focus on it and what you want to do with it, it is as simple as that.'', spoorde hij haar ergens misschien een beetje bemoedigend aan. Als ze met een liteken rond wou lopen, was dat ook prima voor hem. Maar het leek hem van niet.

Re: ORPG] He's more myself than I am...

Noralie fronste kort bedenkelijk. ''Hm, that's probaly because you're pretty much the same. From when my dad was younger, to be honest.'', bekende ze maar. Haar vader was net zo koppig, prestatiegericht en tevens familie-gericht. Al betekende dat voor Fynn dat hij liever meer op zichzelf was en in die tijd ook niet gestoord wou worden. Dat had haar vader dan wat meer met zijn werk, eigenlijk. Oké, werkelijk... Ze was haar vader nu aan het vergelijken met de jongeman waar ze mee moest trouwen. Gauw drukte ze het allemaal maar weg en zette ze weer een glimlach op.
''You should, it will put you in bright light. Even they are boring and the concept of the joke is always missing.'', grinnikte ze zachtjes terwijl ze door de straat heen liepen. Ondertussen luisterde ze ook naar Fynn's mening over de hele bruiloft en had ze hem haast geschokt aangekeken. Al was daar niets van gemeend.
''Don't you dare to back out of that.'', waarschuwde ze hem. ''I don't want to do it with our moms and it is not like I have a best friend to do it with either. So you can tag along picking out my dress, no questions asked. I'm more interested in the vacation we can book than the stupid rule that the groom shouldn't see his bride in her dress before the wedding. It is just a wedding, a paper to sign. The cake is even more interesting... No hard feelings, but we both know it is nothing more than we have right now.'', zuchtte ze zachtjes. Het was een feit, dat ze door een deur gingen en dat ze hun behoeftes schijnbaar bij elkaar konden vervullen, maakte nog niet dat er gevoelens speelde. Ze wist overigens niet eens of Fynn wel in staat was om gevoelens te hebben voor iemand – het was niet alsof je dat van hem zou verwachten.
''I know, I know.'', antwoordde Noralie. ''But it would still be their money and not ours. It is the feelings behind it.'', gaf ze maar toe.
Na de bloemen te hebben betaald, waren ze richting de lunchroom gelopen en had ze zijn hand ook pas binnen los gelaten, zodat ze haar jas over kon laten nemen door één van de jongens die bij de garderobe dienst hadden. Haar ouders hadden ze al gespot en daarmee ook die van Fynn. Dat ze hier heen gingen, betekende niet dat ze hoefde te doen alsof er niets aan de hand was. Daarom nam ze ook niet de moeite haar ouders te begroeten zoals ze normaal gedaan te hebben. Al hield ze haar fatsoen tegenover Fynn's ouders. Ze nam plaats op een stoel en keek kort even naar Fynn die naast haar was komen zitten.
''So...'' hoorde ze de stem van haar moeder met de eeuwige glimlach die op het gezicht van de vrouw geplakt leek te zijn. ''You two are getting along?'' was de vraag die de vrouw stelde, waarop Noralie haar wenkbrauw op trok. Werkelijk? Dat was de enige vraag die ze kon bedenken?
''We're getting along just fine, thank you very much, mother. It could've been much worse.'', besloot ze vervolgens. ''Actually, I'm quite settled and we even cooked dinner together before we enjoyed a bottle of wine.'', glimlachte ze zoetjes. Ze hoefde niet meer dan dat te zeggen om de aandacht van haar moeder te krijgen. Meer dan dat zei ze echter ook niets en ze bedankte slechts de ober kort wegens haar glas met wijn. Eentje die ze goed kon gebruiken nu.