Latest posts

Re: ORPG] How we need that security!

Florence
Ik had vragend en misschien ook wel wat verwijtend een wenkbrauw opgetrokken toen James nogmaals opmerkte dat hij wel naar huis kon. Hij had zeker niet door dat zijn stem hem verraadde en het feit dat hij bijna als een lappenpop in elkaar was gezakt hem ook niet hielp in zijn argument. 'Don't apologise. I suppose it's only natural.' schudde ik mijn hoofd toen hij zijn excuses aanbood. Ik lachte even op zijn opmerking over dat hij slechts een klein beetje koppig was. Ja, vast. Als hij een klein beetje koppig was, was ik 's werelds vriendelijkste persoon. 'Being shot sucks. I did exactly the same as you just did the first time I was shot. And the second... And third... And I suppose the fourth and fifth time weren't much different.' zei ik schouderophalend op zijn gemompel. Nee, ik was ook absoluut geen geduldige patient en waarschijnlijk was ik nog wel erger dan James. Het scheelde alleen dat ik ervaring had en ondertussen wel wist hoe ik de doktoren enigszins kon manipuleren; ik had gelogen over de hoeveelheid pijn ik had, had gelogen over eventuele familieleden die me konden helpen of tijdelijk bij me in huis konden komen terwijl dat niet zo was en nog wel meer dan dat soort dingen. Uiteindelijk was alles goedgekomen en kon ik mijn ledematen gewoon gebruiken zoals dat hoorde zonder echte problemen, maar dat vertelde ik James maar niet. Ik wilde hem niet aanmoedigen om op dezelfde manier onverantwoordelijk te doen. 'Well... If you really wanted to, you could discharge yourself. They have no right to keep you here. I'm not sure you'll be as comfortable at home and you definitely couldn't stay home unsupervised but it is an option if you really don't want to be here.' vertelde ik hem maar wel de waarheid. Het was geen verplichting om in het ziekenhuis te blijven. Het was verstandig, en dat zag hij zelf ook wel in, maar het hoefde niet. 'I could get you your laptop? Then you can do some work?' suggeerde ik toen hij opmerkte dat hij er niet voor gemaakt was om in bed te liggen. Nee, dat herkende ik. In bed moeten liggen gaf tijd voor nadenken en daar hield ik niet van.

Re: ORPG] Tous pour un, un pour tous.

Camille
Ik had niet verwacht dat Xavier zo diep op mijn vraag in zou gaan, dat hij de waarheid niet uit de weg zou gaan en me zou vertellen dat hij het ook niet wist, dat hij ook geen idee had wanneer het over zou zijn. Ik knikte langzaam op zijn woorden, probeerde ze tot me door te laten dringen en schudde mijn hoofd toen hij opnieuw zijn verontschuldigen aanbood voor het feit dat hij niet had kunnen voorkomen dat ik gewond was geraakt vandaag. Hij had er niets aan kunnen doen. Ik was zelf te eigenwijs geweest om in m'n eentje naar boven te gaan. Xavier had me nog gewaarschuwd, me gevraagd voorzichtig te zijn, en dat had ik niet gedaan. Ik glimlachte op zijn laatste opmerkingen, dat als er iemand was die zich hier doorheen zou kunnen slaan, wij het wel waren. Misschien had hij ook wel gelijk. We hadden beiden al zoveel doorstaan. 'I know.' knikte ik waarna ik me wat overeind drukte in het bed. We zouden in Parijs ook veiliger zijn. De vraag was alleen hoe snel ik zou kunnen reizen. Ik voelde de pijn nog steeds in mijn zij. Mijn arm deed een stuk minder pijn, maar ik had geen idee hoe de wonden eruit zagen. 'Could you... Could you take a look at them?' vroeg ik aan Xavier waarna ik rechtop ging zitten, al kostte dat me wat moeite. Ik knoopte mijn jasje los en trok mijn chemise voorzichtig los uit mijn rok zodat Xavier bij mijn zij zou kunnen. Ik wilde me wat meer draaien zodat hij er beter bij zou kunnen, maar dat veroorzaakte alleen maar pijn. Even had het gevoeld alsof het gestopt was met bloeden, maar door de beweging voelde ik weer kleine druppels van de warme vloeistof uit de wond komen. 'Is it bad?' vroeg ze terwijl ze hem aankeek. 

Re: ORPG] How we need that security!

James:
'It's only an arm. I can go home', zei ik tegen haar met een stem die totaal niet zo zelfverzekerd als anders klonk. Stiekem zag ik zelf ook wel in dat zolang ik al niet stabiel op mijn benen kon staan, naar huis gaan er ook niet in zat. Echter hoopte ik dat de waarheid anders was. Dat ik simpelweg in een nachtmerrie beland was en enkel wakker moest worden. Ik wilde het niet toegeven, maar ik had Florence écht nodig om weer terug in het bed te komen. 'I'm sorry, it was foolish', gaf ik met tegenzin toe aan haar. 'Thanks for helping. I'm sorry I was an asshole to you.', zei ik tegen haar. 'I should have know better, but... if you didn't see before. I'm a little, only a little stubborn', zei ik met een sarcastische nadruk op little. Ik wist best dat ik soms een klootzak was of ontzettend koppig als ik mijn zin niet kreeg. Ik zuchtte diep voor ik met mijn blik haar zocht. 'I never knew being shot is this serious. Even if it's just a limb. Health issues are too complex for a simple politician', mompelde ik met een kleine grijns. Iedereen had zo zijn beperkingen. 'But if I could have the power to discharge myself...', probeerde ik het toch nog een keer. In een poging haar te doen geloven hield ik het enkele tientallen seconden vol voor ik knipoogde en liet blijken dat ik het niet meende. Ik was er nu wel achter dat het niet verstandig was. 'And no, please don't call for any doctor. Unless he will discharge me?', plaagde ik haar nog even. 'No, I don't need a doctor. Maybe rest is the best for my arm. Detox from the medicines if possible and going home as soon as I can.', zei ik tegen haar. 'I'm not made for lying in a bed. I need to do something...'

Re: ORPG] Tous pour un, un pour tous.

Xavier:
De reactie die het gekriebel met haar eigen haren over haar wang teweeg bracht leek de sfeer even luchtiger te maken. Zij lachte, ik grinnikte om haar. Alsof er op dat moment niks anders was om ons zorgen over te maken. Alleen dit moment dat telde met haar. Echter was het onvermijdelijk dat er toch weer over gesproken werd. We zaten er immers nog midden in. Zou het ooit over zijn? Het zou kunnen, het zou ons ook altijd kunnen achtervolgen. 'You can't be friends with everyone. Even a Musketeer can't', zei ik tegen haar terwijl ik de haren die haar wang kriebelden had vervangen door mijn vingers die eroverheen streelden. 'I don't know, I really don't know.', beantwoordde ik haar vraag met een zucht. 'Not everyone likes that the King and Queen have the throne. If you protect them, you're an enemy for them...', zei ik tegen haar. 'Maybe it's only now, maybe it will last forever.', zei ik snel gevolgd door 'I hope it won't'. Nu we toch ons hart aan het luchten waren en Camille op zoek leek te zijn naar de waarheid, kon ik de mogelijkheden beter direct verklaren. 'Or maybe it isn't because of that. Because of them. Maybe it's because of me. You saw the fight. I don't believe Leon's the only one who hates me. Maybe I just don't know them. Or maybe I do, but they're hiding it. I don't know, Camille.', zei ik eerlijk. 'There is only little that I'm sure of. Unfortunately not these things. Maybe it's Fontaine, maybe it was the battlefield, maybe it's being a Musketeer or even be their Captain.', zei ik tegen haar. 'Maybe not. Worst case, it could be you. But I'm not letting them hurting you. Not if I can prevent that. And I'm sorry I couldn't today.', bood ik haar mijn verontschuldigingen aan. 'I hate it to see you hurt. Even if it should be with another man. I would want you to be happy.', zei ik en drukte een kus op haar voorhoofd terwijl ik de brok in mijn keel wegslikte. 'Maybe there isn't another man and Anne needs you for something different. Maybe this all was bad luck. There are so many things unsure. It's better to forget the knowledge we don't have and try to enjoy the things we do have. We have to let it go, Camille.', zei ik tegen haar. 'Nothing can brings you happiness if you have to fear at all times. That is what enemies want. For you to fear. We have to be strong. Stronger than anybody. And I'm sure, we can do this together. I never, I really never met somebody like you.', zei ik en streelde over haar wang heen. 'If anybody can do this, forget fear, fight for our future and the things you have, you are. We are.', zei ik tegen haar. 'Therefore we have to get to Paris. Depending on your wounds we can travel now or in a few hours, maybe a day or more. But we have to go. We got the letter, Anne needs you and I secretly hope that everyting will get better there. Or easier. We know the people there, we have friends over there. We should be safer in Paris, how conflicting it maybe sounds.', zei ik tegen haar.

Re: ORPG] How we need that security!

Florence
Ik keek op toen ik beweging hoorde in het ziekenhuisbed en zette mijn mok thee weg waarna ik zag dat James wakker was geworden. Ik wilde net opstaan en vragen hoe hij zich voelde toen ik hoorde wat hij zei. Ik sloeg m'n ogen neer. Ja, dat was ook een manier om er naar te kijken. Misschien was het ook wel niet helemaal netjes geweest om het niet met hem te overleggen en de beslissing voor hem te maken. Echter wist ik maar al te goed hoe pijnlijk een schotwond was en dat het slapen vaak onmogelijk maakte. Ik wilde dat dan ook tegen hem zeggen toen hij over Chelsea begon en vervolgens weer in een soort roes leek te vallen. Met een zwakke glimlach pakte ik mijn mok thee weer op en nam een slok waarna ik me terug in de stoel liet zakken. Als ik niet uit zou kijken, zou ik zelf nog in slaap vallen. Opnieuw hoorde ik beweging in het bed waardoor ik opkeek, maar deze keer bleef zitten omdat ik al meteen merkte dat James een stuk helderder was dan daarvoor. 'Because it's my job?' gaf ik hem als antwoord waarna ik nog een slok thee nam. Het was niet alsof ik verder wat beters had te doen dus waarom zou ik naar huis zijn gegaan? Wat als er dan wat zou gebeuren? Het schuldgevoel voor het feit dat hij neergeschoten was, knaagde al genoeg aan me. Ik verzonk wat in gedachten waardoor zijn vraag me bijna ontgaan was. Echter kreeg ik geen kans op antwoord te geven, want op dat moment kondigde James aan dat hij naar huis zou gaan en deed hij een poging om uit bed te komen. Het duurde even voor het tot me doordrong wat hij nu eigenlijk aan het doen was, waardoor ik wat trager reageerde dan normaal. 'Christ!' mompelde ik waarna ik in een vloeiende beweging mijn mok neerzette en op sprong uit mijn stoel. 'Don't be an idiot, James. You were shot. You can't just go home.' viel ik haast tegen hem uit terwijl in een paar passen naar hem toe liep en hem onder zijn goede arm vastgreep. Het was niet mijn bedoeling zo fel te zijn, maar de vermoeidheid en het schuldgevoel hielpen daar niet echt bij. 'You can't discharge yourself from hospital. Being shot is serious. You need time to recover.' vervolgde ik een stuk rustiger terwijl ik probeerde mijn schouder onder zijn oksel te krijgen zodat ik hem weer rechtop kon krijgen. Ik kon flink wat gewicht tillen en had ook al vaak genoeg collega's terug naar de basis moeten tillen, maar het was toch lastig om een versufte James weer in bed te krijgen. 'That's better.' mompelde ik toen ik hem eenmaal weer in bed had. 'Do you want me to call for the doctor?' vroeg ik aan hem terwijl ik hem onderzoekend aankeek. Ik had geen idee in hoeverre hij me zou horen of begreep, want ik kon aan hem zien dat hij het weer even kwijt was door de plotseling inspanning. Ik had eigenlijk geen recht om zo kwaad op hem te worden, want ik had zelf exact hetzelfde gedaan de eerste keer dat ik neergeschoten was, maar ik had er inmiddels van geleerd.

Re: ORPG] Tous pour un, un pour tous.

Camille
Ik glimlachte zwak toen Xavier, met enige tegenzin merkte ik wel, toegaf dat hij ook gewond was geraakt. Gelukkig gaf hij ook al snel aan dat het niets ernstigs was, al wist ik ook niet zeker in hoeverre ik hem daarin moest geloven. Ik kende hem al langer dan vandaag en misschien zei hij wel dat het niets was om mij verder niet bezorgd te maken. 'I am glad. There were not many wounded... Or at least... Not that I tended to.' glimlachte ik op het moment dat hij aangaf dat iedereen beneden oké was. Gelukkig maar. Ik had me immers niet echt aan mijn taak gehouden dus er had genoeg kunnen gebeuren. Ik had mijn ogen gesloten toen ik mijn hoofd op zijn borstkas had neergelegd en lachte zachtjes toen ik plotseling iets voelde kriebelen bij mijn wang. Toen ik mijn ogen opende zag ik dat het gelukkig alleen maar Xavier's geplaag was. 'Is it ever really over?' vroeg ik nadat ik een hele tijd stil was geweest en mijn ogen weer had gesloten. Voor nu was het over, maar wat was het toch telkens dat ons zo gigantisch in de problemen bracht? Wat deden we verkeerd? Waarom waren wij telkens het doelwit? Ik beet even op mijn lip. Hopelijk zouden we snel onze weg kunnen vervolgen, want stiekem verlangde ik wel weer naar het gevoel van veiligheid op het paleis. Natuurlijk voelde ik me bij Xavier ook veilig, maar op het paleis was er meer beveiliging en was hij niet de enige die zich daarmee bezig moest houden.

Re: ORPG | A man's love for a woman is not defined by his availability in bed, but by every ingredient he adds to improve the relationship.

De bevalling was een heftig moment in het leven van een vrouw, maar net zo goed voor een man. Het was een periode vol angst of het kindje wel gezond én levend ter wereld zou komen. Ook was het moeilijk om je vrouw te supporten op de beste manier mogelijk. Het was een stressvol moment en er waren zeker genoeg beledigingen zijn kant opgeslingerd toen het eventjes erg moeilijk werd, maar dat was allemaal vergeten en vergeven toen het gehuil van de baby te horen was en hij enkele minuten later zijn prachtige dochtertje in armen had mogen nemen. Dat was het moment dat hij had besloten dat ze het meest prachtige mens op deze aardbol was – samen met zijn vrouw, maar een kindje was toch anders. Matthew hield zielsveel van de twee dames die zijn leven stukken leuker maakten. Hij wist ook dat Faith diegene was die de relatie tussen de twee staande hield. Een tweede kindje leek hem ontzettend leuk, maar hij wist niet zeker of ze zich wel in een goede plaats bevonden om te proberen of ze er nog een kindje bij konden krijgen. Dat Faith zo snel opgroeide vond hij al vervelend. Voor zijn gevoel miste hij zelfs veel belangrijke dingen en stappen in haar leven omdat hij zelf ook veel werkte, al was dat niet minder dan normaal. Het liefst was hij vierentwintig uur per dag samen met zijn dochtertje, maar helaas ging dit niet zomaar. Ze moesten toch een inkomstenbron hebben, aangezien Ellaria ook maar parttime werkte en dus niet fulltime, zoals hij dit wel deed. Matthew vond niet dat ze meer moest gaan werken en vond het prima zoals het nu ging, maar soms dacht hij ook dat meer afstand en afleiding haar wel goed zou doen. Echter kaartte hij dit niet meer aan, want het was al een heel gevoelig punt in de relatie.
''Oh, alsjeblieft, houd op.'' Kreunde hij toen hij haar woorden hoorde. Niet omdat hij boos op haar was, maar omdat hij zich gewoon niet wilde realiseren dat ze zo alweer naar de kleuterschool zou gaan. ''Kan ze niet voor eeuwig klein en schattig blijven?'' Een lach brak door op zijn gezicht toen hij naar Faith keek, die een beetje beteuterd naar haar brood keek. ''Oké, prima, dan vindt ze het vast leuk om daarnaartoe te gaan.'' Knikte hij. Stiekem was hij ook best wel bezorgd om zijn kleine prinsesje. Hij had liever niet dat kleine kinderen haar van de toestellen zouden duwen en ze ineens een bult op haar hoofdje zou hebben, of zo. Matthew wist ook wel dat hij haar niet van alles kon beschermen en dat ze ook dingen zou moeten leren en mee zou moeten maken, maar ze was gewoon nog zó klein en zó onschuldig.. Hij kon het haast niet over zijn hart verkrijgen. ''Ik weet het.'' Mompelde hij, waarna hij even zweeg en in een snel tempo zijn eten opat. Werk bleef een gevoelig onderwerp hier en hij wilde niet voor een ruzie zorgen waar Faith bij was, omdat hij het ergens niet mee eens was. ''Faith is gisteravond al in bad geweest, toch? Deze dondersteen moet je niet te vaak wassen, hoe leuk ze het ook vindt. Ze kan vanavond wel weer in bed, nadat we terug zijn van de speeltuin.'' Hij keek toe hoe Faith zijn hand beet pakte en wat met zijn vingers begon te spelen. ''Je kan zelf wel even douchen. Ik zal na jou wel douchen.''

i'm a good girl with a lot of bad habits

Re: SHORPG | True love can't die.

Enkele uren na het gevecht met de hellhounds lig ik in mijn bed, starend naar het plafond, om alle gebeurtenissen van vandaag te kunnen verwerken. Na het gevecht hebben Jace en ik samen gedoucht en voor de tweede keer sinds mijn verblijf seks gehad. Iets waar ik best een gewoonte van zou willen maken. De jongeman is prettig gezelschap, heeft gevoel voor humor en zijn uiterlijk is zeker geen doorn in het oog. Na jaren tijden opgesloten te hebben gezeten in de citadel is het zeker een verademing om weer bij andere schaduwjagers te zijn en tijd met ze door te kunnen brengen. Stiekem ben ik benieuwd hoe Clary zal reageren op het moment dat ze erachter komt dat ik seks met Jace heb gehad. Maar ach, niet mijn probleem. Ze mag dan een speciale gave hebben, net zoals Jace, maar in mijn ogen is dat het enige wat haar ook maar enigzins bijzonder maakt. Waar Jace zich als een echte schaduwjager weet te dragen en hij discipline uitstraalt, is Clary in mijn ogen iemand die mazzel heeft. 
Kort kijk ik op zodra ik geklop op mijn deur hoor, maar glimlach zodra ik zie dat Max mijn kamer binnen komt. "I wanted to say thank you. You didn't have to help me today, but you did." hoor ik hem dan zeggen, waarna ik glimlach. "I will always protect you Max, I know that you've got your family to look after you, but I won't let anybody hurt you." zeg ik dan zacht. Begin ik nu daadwerkelijk een zwakke plek te ontwikkelen voor deze jonge schaduwjager? Even ben ik van mijn stuk gebracht op het moment dat hij me een knuffel geeft, maar laat zich dan achterover vallen op mijn bed, iets wat ik even later ook doe. "That scar, you got it from a hellhound, didn't you?' hoor ik hem dan vragen, waarna ik mijn ogen sluit. Op het moment heb ik drie opties. Optie 1: ik vertel hem de waarheid, optie 2: ik vertel hem een deel of optie 3: ik zeg dat het hem niets aan gaat. Diep zucht ik, waarna ik ja antwoord. "Valentine killed my entire family because he didn't agree with us. I'm the last one standing, being a Nightblood. My brother Matthew and I, we were fighting hellhounds. That's how I got my scar. And lost my brother. Valentine made sure the hellhound didn't kill me, but left me at the steps of the citadel." "Alec told me your family wasn't the nicest." hoor ik Max dan zeggen, waardoor ik moet glimlachen. "Every family has its own way of living life. My family was honest, caring and would protect their own." zeg ik dan waarna ik rechtop ga zitten. "Just like yours will always protect you, Maxie." zeg ik dan rustig, waarna hij glimlacht. "I'm glad you're still here Jenny. En met die woorden staat hij op, om vervolgens mijn slaapkamer te verlaten. 
Na nog even op mijn bed te hebben gelegen sta ik op en besluit ik om nog iets te eten te pakken, evenals wat te drinken. De rust wordt echter ruw verstoord op het moment dat ik de stemmen van Jace en Clary hoor, die niet al te vriendelijk tegen elkaar spreken. Had ik dan toch zo straks een deur gehoord terwijl we onder de douche stonden? Een kleine grijns kan ik niet onderdrukken terwijl ik rustig van mijn thee drink, maar kijk op zodra Clary boos voorbij stormt. Even twijfel ik of ik naar Jace moet gaan, maar dan toch neem ik die stap. "Are you okay?' vraag ik dan ook rustig zodra ik op de deur heb geklopt en kijk hem aan met mijn bruine ogen. 

Nadat alle rust is terug gekeerd in het instituut heb ik mezelf weer in mijn bed laten zakken, wetende dat de spanning van vandaag zijn tol eist op mijn lichaam. Ik heb Luke zelf het instituut doen verlaten, hem ervan verzekerend dat Genevieve hier veilig is en er goed voor haar gezorgd wordt. Hij was het dan ook met me eens dat ze iemand nodig heeft die 24/7 op haar let en er voor zorgt dat ze haar bed niet verlaat, iets wat hij niet kan garanderen. Max kwam eerder nog bij me om zijn verhaal van die dag te doen en het gevecht vanuit zijn perspectief te vertellen, iets waaruit blijkt dat hij tegen Jace en Jennifer opkijkt, maar ook niet kan wachten om nog meer van ze te leren. Soms vind ik het jammer dat ik zelf zo druk ben met dingen betreffende het instituut dat ik amper tijd heb om met hem te trainen of hem dingen te leren, maar aan de andere kant weet ik dat het soms ook beter is om met iemand te trainen die niet jouw bloed deelt. Wat dat betreft mag ik van geluk spreken dat Jace mijn parabatai is. Trainen met hem is altijd een uitdaging en ik hoef niet te twijfelen of hij wel alles geeft wat hij heeft. We hebben beide onze eigen stijl van vechten en een verschillende voorkeur qua wapens, maar dat maakt allemaal niet uit. Zolang je jezelf en anderen maar kan beschermen. Eugebkuhj jab er viir akke schaduwjagers een plek worden gevonden, maar als je goed kan vechten, dat is het moment dat je zo veelzijdig ingezet kan worden. Zowel als iemand die op missies gaat, als een trainer en begeleider. 
Voordat ik ga slapen help ik mezelf weer overeind, om toch nog even langs Genevieve te gaan. Mocht ze slapen of alleen willen zijn, zou ik altijd weer weg kunnen gaan. Eenmaal in de ziekenzaal zie ik dat de twee schaduwjagers die er liggen zichzelf hebben afgeschermd doormiddel van een gordijn, waarna ik gelijk op Genevieve afloop. "Hey Gen, I just wanted to say that I completely know what went through your head, the whole wanting to help thing. I feel the same way, and I appreciate it. I don't think other downworlders would've reacted the way you did. But all things put a side, how do you feel? Are you regaining the strength in your muscles?' vraag ik dan belangstellend, hopend dat het daadwerkelijk zo is. 
In het verleden is er genoeg strijd geweest tussen schaduwjagers, demonen en downworlders. Maar persoonlijk ben ik van mening dat dit helemaal niet hoeft. Juist op het moment dat de downworlders en de schaduwjagers elkaar zouden helpen, zou het makkelijker zijn om de demonen onder controle te houden. Maar probeer downworlders, en een groot deel van de schaduwjagers, maar eens zo ver te krijgen dat ze de strijdbijl begraven. 

Re: SHORPG | True love can't die.

De jongedame had ontzettend erg de neiging om gewoon een zeurderig stemmetje te gaan opzetten, om Luke duidelijk te maken dat ze prima mee kon helpen met de rest, maar de man leek er niets om te geven en keek haar waarschuwend aan. ''I just can't leave you alone, can I? Everywhere you go, you seem to cause trouble. You should go back with me to the Jade wolf, if you're so sure you don't need rest.'' Zei hij. Genevieve trok haar neus op en keek hem geïrriteerd aan. ''You know some of the other wolfs hate me for not thinking the clave will actually help us downworlders.'' Mompelde ze. Toen Alec hun richting op kwam lopen, was ze opgelucht omdat ze dacht dat hij haar zou gaan helpen, maar zijn woorden verstrekten Luke's punt alleen maar. ''Oh, come on.'' Gromde ze, terwijl ze haar been een stukje optrok zodat ze de pijn niet zo goed zou voelen. ''I hate this.'' Als er iets was waar ze niet tegen kon, was het wel dat deze verwonding haar hele leven leek te beperken. Een zuster kwam op haar afgelopen en keek haar streng aan. ''I can't believe you ran away. Again! You're one hell of a stubborn werewolf. Genevieve, isn't it?'' De zuster pakte haar arm beet en wist haar te ondersteunen. Genevieve knikte met een pijnlijk gezicht, maar verroerde nog geen vin. ''Come on, we need to get you back to your bed. I know it's terrible to not being able to do something when the institute is being attacked, but we all have no power over this. For example, Izzy would help if she thought it was going to make the situation any better, but it won't.'' De zuster trok haar zachtjes mee en Genevieve kon niet anders dan met de vrouwelijke shadowhunter meehuppelen, puur voor haar eigen bestwil. Luke zei nog iets tegen Alec, maar dit kon ze niet weerstaan, hoe graag ze ook wilde weten wat het was. Ze boog haar hoofd een beetje en zag in de verte de ziekenboeg alweer opdoemen. Dit was het langste dat ze in bed had gelegen, dat was een ding wat zeker was. Toen ze nog naar school ging, sliep ze het liefst alle dagen uit, maar helaas was dit niet altijd mogelijk. Toen ze nog naar school ging.. Het leek bijna onvoorstelbaar en toch was er een tijd geweest dat zij dit wel ging. Genevieve was geen slechte leerling geweest, maar ook geen goede. Gewoon een beetje een standaard tienermeisje – met een grote mond, dat wel, daar had ze regelmatig opmerkingen over gehad van zowel haar ouders als andere volwassenen en leraren. Ze had wel een vriendinnengroepje gehad, maar ze sprak nooit meer met hen. Dat had het weerwolf zijn allemaal veranderd. Voor hen was het net alsof ze ineens was verdwenen, maar eigenlijk hield ze zich gedeisd. Genevieve stuurde ook niet meer, puur omdat ze wist dat er toch niets van terecht zou komen. Ze zou als weerwolf zijnde niet nachtdiensten kunnen dragen en dus geen verpleegster kunnen zijn, zoals ze dit altijd had gewild. Bovendien was ze daar ook te egoïstisch voor, want ze rookte al een flink aantal jaar, ondanks dat het een slechte gewoonte was.
''Please, stay in your bed. Luke will come back for you later.'' Deelde de zuster met haar mee voordat Genevieve haar lichaam zuchtend het bed op had getild en chagrijnig voor zich uit keek. Ze snapte ook wel dat er geen enkele mogelijkheid was geweest dat zij het instituut uit was gekomen, maar dat betekende niet dat het gewoon klote voelde om niet te kunnen helpen, terwijl iedereen beneden mee aan het denken was. Zij lag hier verdorie maar een beetje niks te doen en daar was ze niet voor gemaakt.

De hellhounds waren vreselijk enge beesten. Ze waren veel groter en hierbij ook veel angstaanjagender als een mundane hond. Hoewel Jace daar niet veel van had gezien doordat hij zich niet altijd onder de mensen bevond, had hij wel verhalen over ze gehoord en ze op filmpjes en foto's gezien – en ze leken niets op deze demonen die nu voor hen stonden, klaar om hun in stukken te scheuren. Toen ze nog kennis bijkregen over demonen, was hen verteld dat de kaken van de hellhounds hun gevaarlijkste wapen waren: ze hadden een bek zo wijd als die van een haai en ze konden gemakkelijk zowel shadowhunters als downworlders in stukken scheuren. Ze konden ontzettend hard huilen, wat voor pijnlijke trommelvliezen en rillingen over je hele huid kon zorgen. Jace kon dus niet zeggen dat hij een fan was van de beesten, vooral niet nu ze de intentie hadden om het instituut en hierbij al helemaal de kleine Max aan te vallen.
Een gevoel van trots overspoelde zijn lichaam toen hij zag hoe de hellhound in stof oploste, omdat Max Jace de kans had gegeven hem neer te steken door hem blind te maken. Hoewel Max ontzettend koppig kon zijn, kon hij ook zeker wel luisteren, vooral in dit soort situaties. Het was duidelijk dat hij snel kon handelen in noodsituaties en had hierbij zichzelf wel degelijk bewezen. Helaas waren ze er nog niet, want er leken steeds meer hellhounds op hen af te komen. Jace begon zich af te vragen wie in hemelsnaam deze beesten had gestuurd, totdat Jennifer het aan hem uitlegde. Kort richtte hij zijn ogen op haar en onbewust beet hij best hard op zijn lip. ''That son of a bitch.'' Mompelde hij, zodat Max het niet kon horen. Dit was niet de eerste keer dat Valentine achter hem aan kwam, maar hij kon niet geloven dat hij nu Max ook naar beneden wilde halen. Hij wilde natuurlijk eerst de makkelijkste uitschakelen, zodat hij door kon naar de volgende en iedereen steeds zwakker werd. ''Too bad he won't succeed. We need to find out which iron sister is helping him.'' Zei hij nog, voordat hij zijn zwaard weer voor zich uit stak en zijn blik vestigde op één van de hellhounds, die gevaarlijk dichterbij kwam. Het beest haalde naar hem uit met zijn klauwen, maar Jace wist de poot te ontwijken en zijn voet in de buik van het beest te duwen. Deze wankelde even achteruit, wat hem de kans gaf om zijn serafijnen zwaard in zijn zij te steken. Het beest keek hem nog even ongelovig aan, voordat het in stof oplostte en een donkere afdruk achterliet op de grond van de binnentuin.
''Jenn.'' Schreeuwde Jace toen één van de hellhounds op haar terecht kwam, maar Max handelde snel en wist het beest neer te steken, waarna ook deze verdween. Jace haalde opgelucht adem, maar zag dat er toen nog méér hellhounds tevoorschijn kwamen. Het kon haast niet dat dit alleen het werk was van Valentine en een iron sister. Hadden zij echt zo veel macht over de demons? Zijn ogen gleden naar Jennifer toen één van de hellhounds haar shirt van haar lijf afrukte. Het eerste wat hem opviel was hoe goed ze eruit zag, maar toen zag hij pas de vele littekens die haar huid sierden. Wat had dit meisje allemaal doorstaan? Er waren er zoveel, maar eentje viel op dit moment op: een bijtafdruk van een hellhound. Was ze eerder met deze honden in een gevecht geraakt? Er gingen zoveel vragen door zijn hoofd, maar Jace wist dat dit niet het moment was om vragen te gaan stellen.
De hellhounds verdwenen bij de plotselinge verandering van het weer, waardoor de blonde jongeman op adem kon komen. Een trotse glimlach trok zijn mondhoeken op als hij dacht aan hoe dapper Max was geweest. ''You weren't so bad yourself, Nightblood.'' Knipoogde hij ook naar haar voordat hij het instituut binnenliep. Pas toen ze een opmerking maakte over bloed, keek hij naar zijn lichaam, om te constateren dat hij een flinke wond op had gelopen. ''It's nothing.'' Zei hij schouderophalend, alsof de wond niets was, maar hij werd al door haar meegetrokken. Toen ze het van hem vroeg, trok hij direct zijn shirt uit, wat maar al te erg aan zijn huid was blijven plakken. Het had hem het hele gevecht geïrriteerd. ''That's what we do. Us shadowhunters protect each other.'' Merkte Jace op, waarna hij vliegensvlug langs zijn lippen likte. Zijn ogen werden een stukje groter bij het horen van haar woorden en hoe ze vervolgens de badkamer inliep. De neiging om achter haar aan te lopen was zo groot, maar hij betwijfelde of het slim was. Toch liep hij achter haar aan en sloot hij de badkamerdeur achter zich. Al gauw verdwenen ook al zijn kleren op de grond en stapte hij de douche in. ''Do you mind if I join you?'' merkte hij grinnikend op, ondanks dat hij al onder de douche stond. De warme stralen zorgden voor een gelukkig gevoel door zijn lichaam, hier was hij echt aan toe.

i'm a good girl with a lot of bad habits

Re: ORPG | When I am silent, I have thunder hidden inside.

Iets in haar vroeg zich af hoe lang het zou duren voordat er een schreeuwende en woedende Klaus voor haar zou staan. Hij zou het niet toelaten dat zij, hoe gek hij dan ook op haar was, zijn stad, waar hij zogenaamd de leider van was, kapot zou maken en naar haar eigen wil zou laten zetten. Marcel had al grote moeite met de blondine hier rond te laten lopen en misschien was zijn wantrouwen ook wel terecht. Ach wie hield ze voor de gek, het was sowieso terecht. Amaia was niet van plan om hier wat koffie te gaan drinken en door te gaan naar de volgende stad. Als er iets was waar zij van genoot, was het ophef en oproer wel. Hoe kon ze dat beter doen dan wanneer ze in contact was met de familie Mikaelson? Het was niet zo alsof de band met die familie zo goed was. Hoewel ze van Klaus hield, dat was wel zo nadat ze al die jaren comfort bij elkaar hadden gezorgd en elkaar hadden laten zien hoe geweldig lust en temperament samen was, kon ze het met de rest van de familie echt niet vinden. Sterker nog, ze kon ze niet uitstaan, behalve Elijah, die haar al sinds het begin had behandeld als een soort dochter. Hoewel hij haar keuzes niet accepteerde en ze niet goed vond, stond hij nog steeds wel achter haar. Iets waar hij het totaal niet mee eens was, was haar ripper levenswijze. Hij had haar liever samen met Klaus gezien, om ervoor te zorgen dat die een keer ging beseffen wat liefde was en ze hem zogenaamd een beter mens kon maken, maar Amaia wist dat zij niet die persoon was. Klaus en zij hielden van elkaar, maar zij zou hem nooit een beter persoon kunnen maken. Haar mening reikte tot ver bij de man, maar vast niet zó ver, ondanks dat ze al verliefd op elkaar waren geworden toen zij nog een mens was en hij een beginnende vampier.
Mensenbloed was het lekkerst wanneer de angst erin te proeven was. Het was niet erg lastig om een mens bang te krijgen wanneer je met vampiertanden ineens voor hen ging staan, klaar om in hun nek te bijten. Stuk voor stuk waren deze mensen doodsbang; het was te proeven in hun bloed. De blondine liet weer een lijk los, wat geruisloos op de grond viel, om er volgens in een rare hoek te blijven liggen. Er zouden hier geen mensen meer zijn die deze, voor hen doen, rare gebeurtenis zouden kunnen omschrijven. Enkele seconden nadat ze het lijk los had gelaten, werd ze zelf beetgepakt en naar de knappe man toegetrokken die ze had gekroond tot haar mede ripper. Hun lippen vonden elkaar en automatisch drukte Amaia haar lippen terug, om hem vervolgens vol passie te kussen. Haar handen gleden door zijn haren, die een beetje in de war zaten. Op zijn wang was bloed te zien en ze veegde deze met haar vinger er vanaf, voordat ze stopte met hem te kussen en uitdagend het bloed van haar vinger likte.

Hij had al een flinke tijd niets meer vernomen van zijn ex-vriendin en Damon begon zich af te vragen wat ze in hemelsnaam had gedaan. Ze zou zichzelf toch niet van haar eigen leven hebben ontnomen? Nee, dat was niet iets voor Ruby om te doen. Ze wist beter dan alles los te laten en andere mensen te laten winnen. Misschien was ze wel weggegaan, net zoals ze dit ook had gedaan toen ze er achter was gekomen dat hij diegene was die haar zusje had vermoord. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze voor hem wegliep.
Gefrustreerd veegde hij de donkere lokken uit zijn ogen weg en pakte hij beneden uit de kast nog een fles bourbon. Het geluid van zijn mobiele telefoon verstoorde zijn rust. Hij pakte het apparaat uit zijn broekzak en opende vervolgens het berichtje van Stefan, die hem een foto van een breed lachende Amaia had gestuurd en de mededeling dat het goed met hem ging. De vraag die er echter achter stond, zorgde ervoor dat het voelde alsof zijn keel bijna dichtgeknepen werd. Hij wist net eens wat hij er op moest antwoorden. Moest hij liegen en zeggen dat het goed ging, of moest hij zeggen dat hij geen idee had waar ze was, omdat ze gewoon was vertrokken? Uiteindelijk besloot hij voor het eerste te gaan en begon hij met typen. – Ruby's great. And Stefan, you should come home. Mystic Falls is a piece of shit right now. – Met Kai Parker op de loer, was zelfs Stefan niet veilig, al leek het er niet naar uit dat Kai van deze twee zou kunnen winnen. Amaia kon hem met één vinger vermoorden en breken en Stefan zou niet aarzelen om zijn hoofd van zijn lichaam los te maken, zoals het nu leek. Toch vond Damon het geen prettig idee dat de twee samen waren. Hij was net zo blij dat Stefan op het rechte pad terecht was gekomen, en nu ging alles weer fout.
Wat afwezig tikten zijn vingers op het glas met hierin bourbon en had hij zijn ogen gericht op de gigantische boekenkast, waarin zich boeken van wel honderden jaren oud bevonden. Pas na een tijdje, toen het echt later werd en Elena nog niet teruggekeerd was van de universiteit samen met Bonnie en Caroline, besloot hij naar boven te gaan en liep hij de trap op naar boven. De brief met hierop de autosleutels trok zijn aandacht en automatisch pakte hij de envelop beet, waarna hij de brief eruit pakte en deze begon te lezen. Terwijl hij dit deed, trokken Damons wenkbrauwen bij elk woord meer samen tot een frons en gleed er uiteindelijk zelfs een traan over zijn wang naar beneden, die hij snel wegveegde. Hij wist niet eens dat hij in staat was tot zulke emoties. Hij kwam graag over als stone cold, maar dat was hij lang niet altijd. ''Damn it, Ruby.'' Mompelde hij toen hij de brief had gelezen. In een snel tempo griste hij zijn mobiele telefoon weer tevoorschijn en probeerde hij haar te bellen, maar de telefoon ging enkele seconden over voordat hij een vrouwelijke standaard stem hoorde zeggen dat dit nummer momenteel niet beschikbaar was. Gefrustreerd veegde hij met zijn handpalm langs zijn voorhoofd en dwong hij zichzelf om rustig te blijven. ''I can't believe she did this.'' Snauwde hij tegen zichzelf. ''I can't believe she did what?'' hoorde hij ineens een bezorgde stem zeggen. Als door een wesp gestoken draaide hij zich om, om vervolgens recht in de ogen van Elena en Bonnie te kijken. ''Nothing.'' Zei hij nonchalant. ''Nothing's going on. What are you doing here?'' vroeg hij vervolgens aan Bonnie, die met haar ogen rolde. ''Thanks for the warm welcome, Damon. Elena and I wanted to cook dinner for you, because you're having such a rough time lately.'' Legde ze uit.

i'm a good girl with a lot of bad habits