Latest posts

Re: SHORPG | True love can't die.

Op de een of andere manier geeft de aanwezigheid van Jace me een soort rust. Zolang we elkaar niet uit het oog verliezen en Max kunnen beschermen moet dit helemaal goed komen. Nadat Max een van de hellhounds in zijn ogen steekt kan ik het niet laten om kort te glimlachen, het doet me goed om te weten dat hij leert om te luisteren en hulp te accepteren, zonder dat hij het koppig in zijn eentje probeert te doen. De hellhounds zetten enkele stappen naar achteren, waarna ik kort naar Jace kijk. "Valentine is planning to weaken the institute, he was talking about taking out the Lightwoods and you." fluister ik dan zacht. "One of the iron sisters is helping him, giving him information." Mijn ogen laat ik langs de hellhounds glijden, om kort een flits te zien. In een reflex duik ik voor Max, waardoor ik op de grond belandt met een hellhound op me. Zijn grote tanden zien er angstaanjagend uit vanaf dichtbij en het enige wat hem er van weerhoudt om mij te bijten is mijn serafijnen zwaard dat tussen ons in zit. De nodige kracht vergt het om hem op afstand te houden, maar het duurt niet lang voordat het beest verdwijnt. Mijn ademhaling probeer ik onder controle te krijgen, maar ben aangenaam verrast zodra ik zie dat het niet Jace is die me heeft geholpen, maar Max. "Well done Max, well done." grijns ik hem dan toe, maar spring weer overeind. Waar er net nog enkele hellhounds waren, zijn het er nu weer meer. "Max, listen to me. When I tell you to run, you run like hell and don't look back." fluister ik hem dan toe, waarna ik hem dicht achter me houdt. Het zou niet lang meer duren voordat een van ons vermoeid gaat raken, of we het willen of niet. Veel tijd om na te denken heb ik echter niet, want het duurt niet lang voordat het gevecht weer los barst. Geschreeuw en gejank aan de kant van de hellhounds, gekreun en zware ademhalingen vanaf onze kant. Een van de laatste hellhounds die ik neersteek weet mijn shirt kapot te trekken, waardoor ik alleen nog maar in mijn sportbeha sta. In eerste instantie probeer ik altijd eerst mijn littekens te verbergen, maar nu? Nu kan ik niet anders. "Jenny, are those?" hoor ik Max dan vragen en weet gelijk waar hij op doelt. De bijtafdruk van een hellhound. Een verhaal voor later, veel later. Dit gevecht duurt lang, te lang voor mijn gevoel. 
Midden in het gevecht begint de lucht dicht te trekken, waardoor het begint te regenen en de bliksem niet veel later komt. Alsof de hellhounds teruggeroepen worden beginnen ze allemaal afstand te nemen, waarna ze zich omkeren en net zo snel verdwijnen als ze gekomen zijn. Mijn arm sla ik om Max heen, waarna ik kort mijn blik naar Jace laat glijden en glimlach. "Not too bad for a Herondale." knipoog ik, waarna we naar de deuren van het instituut lopen. Zodra de deuren zich openen en we naar binnen zijn gelopen zie ik Max in de armen van Izzy vliegen, waarna ik kort naar Jace kijk. "You're bleeding. Come on, I'll take a look at it." glimlach ik dan, waarna ik met hem meeloop naar zijn slaapkamer. Is het slecht dat ik zelfs op dit moment alleen maar naar zijn lichaam wil kijken? Het shirt dat aan zijn bovenlichaam is vast gekleefd, ziet er zo verschrikkelijk aantrekkelijk uit. De deur draai ik op slot, waarna ik hem vraag zijn shirt uit te doen. "Thanks for having my back out there." Met de nodige concentratie teken ik een iratze op zijn borstkas, maar kan het niet laten om mijn hand over zijn borstkas te laten glijden. "Do you mind if I use yours?' vraag ik dan, maar loop dan al zijn badkamer in om de douche aan te zetten. Eenmaal uitgekleed stap ik eronder en besef me heel goed dat ik de deur van de badkamer niet op slot heb gedaan. 

Terwijl mijn ogen aan het beeld lijken te zijn geplakt, kan ik het niet helpen om mee te luisteren met het gesprek van Genevieve en Luke, waarna ik opkijk. "Jennifer came back from a mission, but went straight to Jace and later on Max. It seems that the hellhounds are set on injuring him. And that's all we know for now. The institute is in lockdown, the doors won't open unless the hellhounds are gone." Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om de woorden uit te spreken die ik denk. Verwonden? Nee. Hellhounds komen maar met een doel en dat is doden. Kijkend naar het beeld voel ik me even trots zodra Max Jace weet te redden en kijk kort naar Izzy die hetzelfde lijkt te voelen. "Come on little brother.' mompel ik zacht, maar hoor hoe iedereen hun adem inhoudt op het moment dat Jennifer zich voor Max werpt. "Yes, go on." mompel ik dan binnensmonds zodra hij ook haar weet te helpen. Op de een of andere manier doet Jennifer me verbazen. Als je haar familiegeschiedenis mag geloven vechten ze voor niemand behalve zichzelf, maar ze beschermt mijn kleine broertjes koste wat het kost. 
"Genevieve, you can't help. Not like this." hoor ik mezelf dan zeggen, zodra ik bij Luke en haar ben komen staan. "Listen, I do really appreciate it, but we've got two of our best shadowhunters out there. Hellhounds are deadly, for us and for downworlders. You're injured and I would tell this to anybody, werewolf or not. I don't put injured people out there." Het is niet dat ik Genevieve niet begrijp, want ik zou het liefste ook daar buiten staan om te vechten. Maar ik weet dat het niet verstandig is en dat ik Jace en Jennifer meer in de weg zou lopen dan dat ik ze zou helpen. "Alec! Come and watch this!" hoor ik Izzy dan zeggen, waarna ik naar haar toeloop. Geven ze nu echt op? "Open the doors!" "But Alec we don't know for sure if.." De schaduwjager die me tegen probeert te spreken kijk ik alleen maar aan, waarna hij naar de deuren rent. "After they're inside, lock this place down again." zeg ik dan en kijk toe hoe ze alle drie, met de nodige verwondingen naar binnen komen stappen. Door enkele schadduwjagers wordt geapplaudiseerd, maar het enige wat ik wil is ze bedanken en mijn kleine broertje in mijn armen sluiten. "You were amazing out there Max." complimenteer ik hem dan, trek hem tegen me aan en druk een kus op zijn haren, waarna ik kort naar Jace knik. Mijn parabatai hoef ik niets uit te leggen, maar Clary duidelijk wel, op het moment dat ze achter ze aan wil lopen. "Leave them alone." zijn de enige woorden die over mijn lippen rollen. 

Re: SHORPG | True love can't die.

De brunette richtte haar ogen op de lange jongeman naast haar en moest haar best doen om haar mondhoeken niet omhoog te laten trekken tot een voorzichtige glimlach. ''Doing nothing sucks.'' Verduidelijkte Genevieve nog even, in de hoop dat er misschien ineens een wonder zou gebeuren en haar been nu opeens wel mee ging werken. Helaas leek dit niet het geval te zijn en gefrustreerd veegde ze een plukje haar voor haar ogen weg. Als niemand meer op haar lette, zou ze waarschijnlijk vanzelf weer rond gaan lopen. De zusters leken haar in de gaten te houden, maar er moest toch wel een moment zijn dat ze weg kon sneaken en de krukken van gister weer kon pakken? Kort keek ze nog naar Alec en knikte ze wat afzeg, maar ze schrikte op uit haar eigen gedachten toen ineens alles afgesloten werd en het alarm afging. Automatisch werden de ogen van de brunette groot en ze zag hoe Alec wegrende. De shadowhunters in de ziekenboog vlogen ook overeind, maar wisten dat ze er niets tegen konden doen. Er lagen er ook maar twee, dus het viel mee. Genevieve kon echter natuurlijk niet achterblijven. Automatisch gooide ze haar ene been over de bedrand. Eventjes twijfelde ze of ze het wel aankon, maar geschreeuw door het instituut gaf de doorslag.
Netjes kwam ze terecht op haar voeten en greep ze de krukken die nog naast haar bed stonden. In een snel tempo hinkelde ze de ziekenboeg uit, het geroep van de zusters negerend. ''What the hell is going on?'' vroeg ze aan een shadowhunter die langs haar kwam rennen met een mes in zijn handen. ''Valentine is attacking the institute with hellhounds.'' Liet die haar weten, voordat hij weer verder rende. Het oorverdovende gehuil van de beesten was te horen en Genevieve sloot kort haar ogen. Zelfs zij als weerwolf zou hier in mee kunnen spelen, maar de kans dat ze dood zou eindigen was zo ontzettend groot. Bovendien kon ze het instituut niet eens uit, dus dit was hopeloos.
Iedereen stond in een kringetje om het beeld heen en zij kon natuurlijk niet achterblijven, dus wilde ze er net naartoe hinkelen, totdat ze een bekende stem hoorde. ''Stop, Genevieve.'' Klonk de strenge stem van Luke. Ze kneep haar ogen samen tot spleetjes van irritatie, was ze nu écht betrapt?, en voorzichtig draaide ze zich naar hem om met een zwakke glimlach rondom haar mondhoeken. ''Hello Luke.'' Lachte ze wat ongemakkelijk. ''Long time no see.'' Probeerde ze de situatie te verlichtten. ''You're lucky I was just in time in the institute before they closed the whole thing and the alarm started going off. What is going on, Alec?'' Luke liep langs haar heen en opgelucht haalde Genevieve adem. Hoewel Luke nu een andere gesprekspartner had gevonden, kwam hij al snel weer op haar afgelopen. ''You are supposed to stay in your bed, Gen, get some rest. I can't believe how stubborn you are. You should know better than putting your life at risk like that.'' Verzuchtte de man. ''And you should know better than thinking I would actually stay in that bed and do nothing.'' Vuurde ze terug. ''Don't you know me at all, Luke? You know I was born for this kind of stuff. I want to help, so please, allow me. I'm not someone who can do nothing and watch while some people are being torn apart.''

Het was moeilijk om zich te concentreren op zijn training terwijl er zoveel gedachtes door zijn hoofd rondzwierven. Een maand geleden was Clary nog de enige jongedame waarmee hij bezig was en nu had hij er nog eentje om over na te denken. Jace had zijn keuzes al gemaakt, maar het was moeilijk om dit over te brengen. Blijkbaar moest dit nog duidelijk ook, want anders dacht Clary nog steeds dat het daadwerkelijk nog iets tussen hen zou kunnen worden. Eerlijk gezegd werd hij gek in zijn hoofd wanneer hij aan haar dacht. Hoe Valentine eerst hadden gezegd dat ze broer en zus waren, had hem eigenlijk echt gebroken. Er was niets zo verwarrend geweest als dat en al helemaal toen daarna duidelijk werd dat dit niet zo was – of zo iets.
Toch was het trainen een uitvlucht voor zijn gedachtes. Hij was voor ruim drie kwartier goed bezig, totdat de stem van Jennifer hem ontbrak. Direct draaide Jace zich om en richtte hij zijn kijkers op de brunette, die in paniek binnen kwam lopen. Hij wilde net antwoord geven op haar vragen, totdat Clary de trainingszaal in kwam lopen en deze al beantwoordde. Overduidelijk wist hij wat hij moest doen en rende hij achter haar aan, de binnentuinen in. Er hadden zich veel hellhounds verzamelend en de angst was in Max zijn ogen af te lezen. Omdat het net zijn eigen broertje was, voelde Jace de gigantische drang om hem te beschermen met zijn eigen leven. Hij ging voor de jongen staan en haalde zijn serafijnen zwaard tevoorschijn. ''Max, do the best you can. I know you can do this.'' Sprak Jace hem toe, waarna hij de hoop in de ogen van het kleine jongetje kon zien. Het was misschien een zware eerste keer om zijn trainingen voor het eerst in een missie te verwerken, maar het was voor zijn eigen leven en bovendien had hij Jennifer en Jace om hem te beschermen.
Een hellhound kwam op hem aangelopen en Jace zette een stap achteruit, waardoor hij de rug van Jennifer tegen zich aan kan voelen. ''Don't you dare.'' Mompelde hij wat binnensmonds voordat de hellhound naar hem uithaalde en hij regelrecht zijn zwaard in het beest stak. Het loste op in kleine stukjes stof, die op de grond naar beneden vielen. Al gauw kwamen er nog meer hellhounds op hen afgelopen, maar door vele jaren training, wist Jace ze af te leiden door eerst op andere gedeeltes ze met een mes te slaan, die hij in zijn ene hand had, waarna hij ze in stof liet oplossen door met zijn serafijnen zwaard, die hij in zijn andere hand hield, hen neer te steken. Op een gegeven moment waren er nog weinig over, maar toen voelde hij de kaak van een hellhound langs zich strijken. Het beest wilde zijn tanden in zijn arm zetten, maar Max stak zijn mes in zijn ogen, waardoor het beest blind werd en Jace de demonenhond neer kon steken. ''Good job Max.'' riep hij nog, wetende dat het kleine jongetje hem net een gigantische verwonding had voorkomen. Een beet daarvan en het was niet goed afgelopen met hem.

i'm a good girl with a lot of bad habits

Re: O|| They can capture our body, but not our spirit.

Loom werd Ellie wakker van de geur van gebakken ei en spek. Haar maag rammelde meteen en in haar slaperige toestand tastte ze naast zich voor Chris, die daar duidelijk niet meer lag. Ze rolde zich op haar rug en bleef voor een moment zo liggen, terwijl het besef langzaam bij haar naar binnen kwam. Een gelukkige glimlach kwam rond haar lippen en opnieuw keek ze weer naar de ring rond haar vinger. Ze kwam overeind en trok de lakens om zich heen als een soort wikkeljurk. Froppy veerde direct overeind uit de mand waar ze in had gelegen in hun kamer en blafte één keertje vrolijk. "Ook een goede morgen," glimlachte Ellie en ze kriebelde het beestje tussen de oren. "Zullen we eens kijken wat de knappe man aan het maken is? En of hij kleding aan heeft?"
Een klein grijnsje kwam rond haar lippen en ze liep achter Froppy aan de slaapkamer uit naar de keuken, waar ze Chris zag met een short. Haar ogen gleden over zijn rug naar beneden tot ze zijn blote billetjes zag. Grijnzend liep ze naar hem toe en kneep ze plagend in een bil. Daarna legde ze haar kin op zijn schouder, zodat ze eroverheen kon kijken wat hij aan het fabriceren was. "Ruikt heerlijk. Zie je, je leert het wel."
Grinnikend schonk ze twee mokken koffie in en ging ze ermee aan de tafel zitten. Ze liet het laken van haar schouders glijden, waardoor het rond haar middel bleef hangen en haar bovenlijf ontbloot was. Chris had vaak dingen laten verbranden, maar het leek erop dat het dit keer eens ging lukken om dat niet te doen. Ze vond het schattig hoe hij bleef proberen en ze waardeerde het enorm. Genietend keek ze naar haar toekomstige man. "Hoe laat wilde je vertrekken naar het bos?" vroeg ze en ze nam een slok van haar koffie. Meteen trok ze een vies gezicht. Ze was de melk vergeten. Nog niet helemaal wakker dus, maar de bittere klap in haar mond zorgde er wel voor dat ze nu wakker was. "Moet ik nog speciale dingen inpakken?" Twijfelend keek ze naar Froppy. Ze waren nog nooit ergens erop uit geweest voor een paar dagen dus ze was niet helemaal zeker hoeveel ze moesten inpakken en wat. Als het aan haar lag zou ze waarschijnlijk veel te veel dingen meenemen. Chris was praktischer, dus ze rekende op zijn verstand.

Re: ORPG | But what's integrity when you can have this bracelet? It cost more than the home I grew up in.

Het niet weten wat voor illegaals er allemaal binnen het bedrijf gebeurde, zat haar dwars. Nu wilde Lilliane er zelfs niets mee te maken hebben en probeerde ze het te negeren, maar het niet weten was ook niet fijn. Ze was bang dat de politie op een dag zou verschijnen en haar man mee zouden nemen. Dat hij in de gevangenis zou eindigen en zij er in haar eentje voor kwam te staan en dat hun tweeling de eerste jaren opgroeiden zonder vader in hun leven. Zo wilde ze niet denken. Ze wilde niet met die angst leven, maar omdat ze niet wist met wat hij zich bezighield en hoe en wat, kon het niet anders dan dat ze zo dacht. Ze wist immers dat hij zich met illegale dingen bezighield en voor illegale dingen kon je altijd opgepakt worden. Het hoefde maar een keer mis te gaan en Thiago en Nathaniel hingen.
"Waarschijnlijk." mompelde ze, gevolgd door opnieuw een zucht. Haar bruine ogen gleden naar het zesjarige zoontje van Nathaniel. Een schattig jongetje. Naar hem kijken, deed haar verlangen naar haar eigen baby's. Vier maanden geleden was ze bevallen van een tweeling. Twee gezonde meisjes met de namen Meghan en Ashley. Omdat ze pas vier maanden waren, vond ze het nog lastig om de twee achter de laten bij de nanny. Het liefste zat ze nog dagelijks met ze thuis en knuffelde ze haar baby's de hele dag. Maar ze moest ooit weer haar leven oppakken, vandaar dat ze ook weer op werk verscheen en haar dagelijkse bezigheden deed. Baby's namen veel tijd in beslag, maar haar leven kon daar natuurlijk niet volledig onder lijden. Vooral de eerste twee maanden was ze constant met haar meisjes geweest, maar langzaamaan begon ze los te laten. Ze kon niet elke minuut van de dag van de rest van hun levens met ze doorbrengen. Daarom pakte ze werk weer op en ging ze ook weleens tussenuit om bijvoorbeeld koffie te drinken met haar vriendinnen zonder de tweeling. Het was te doen, wetende dat de meiden goed opgevangen werden door de nanny die Thiago en zij uitgekozen hadden.
Toen ze de glimlach van haar man opving, glimlachte ze klein terug. "Ik kan hier niet rustig zitten. Wil je toevallig wat eten?" vroeg ze, uit beleefdheid. Ze nam nog een paar slokken van haar cappuccino voordat ze langzaam overeind kwam. Lilliane kon hier niet rustig zitten en kijken naar de mannen die in een vergadering waren. Ze vroeg zich alleen maar meer af over waar het over ging. Ze hoopte maar dat wat het ook was, dat Thiago verstandig handelde.



Dat Nathaniel zijn vrouw niet inlichtte over de illegale dingen, was puur voor haar eigen best wil. En deels ook uit voorzorg voor zijn zesjarige zoontje, Brett. Mocht het ooit misgaan en belandde hij in de gevangenis dan zou Brett in elk geval niet beide ouderlijke figuren verliezen. Hij zou Miranda hebben. Ze mocht dan wel zijn biologische moeder zijn, maar zijn hij beschouwde haar als zijn moeder. Hij heeft zijn eigen moeder ook dan ook niet echt gekend. Annamae, zijn moeder, was namelijk vlak na de geboorte van Brett verongelukt en om het leven gekomen. Het was een verlies waar Nathaniel het ontzettend moeilijk mee heeft gehad. Hij had haar gekend vanaf zijn tienerjaren en had ontzettend veel van haar gehouden. Ze was hun veel te vroeg ontnomen. De eerste jaren na haar dood had hij een zware tijd gehad. Een nieuwe vader vol verdriet die een manier moest vinden om te leven zonder zijn Annamae. Zijn focus had gelegen op zijn zoontje en werk. Daten had hij geprobeerd, maar niet succesvol. Pas toen Miranda zijn leven binnen was komen lopen, had hij gevoelens gekregen voor een andere vrouw dan Annamae. Zijn eerste vrouw mistte hij soms nog. Daar was hij tegenover Miranda ook eerlijk over en zij hielp hem daarbij. Ze was een angel. Zij maakte zijn hart weer compleet en hij kon oprecht zeggen dat hij gelukkig was.
De blik van Nathaniel gleed naar de man die aan het woord was en voorstelde om iemand in te huren. Even slikte hij. De rechter had gewoon kinderen en een vrouw. Ze waren nooit zo ver gegaan dat ze iemand daadwerkelijk uit de weg hadden geruimd met moord. Het idee om een moord op zijn geweten te hebben, stond hem absoluut niet aan. Hij was niet vies van de illegale dingetjes die ze deden, maar moord was toch wel iets extremer. Als ze dit deden, dan verloor een vrouw haar man en verloren zijn kinderen hun vader. Ongeacht of hij wel of niet zich bezighield met illegale dingen, verdiende hij het om vermoord te worden? Verdienden zijn vrouw en kinderen het om hem te verliezen? Waarschijnlijk niet. Maar ze moesten maatregelen nemen voordat hij zich keerde tot de media en al hun harde werk de verdoemenis in liet gaan. Hij keek naar Thiago, die om zijn mening vroeg. "Ik heb liever geen moord op mijn geweten en ik denk dat jij diezelfde mening deelt. Maar als dit de enige optie is, dan denk ik dat we toch maar iemand moeten inhuren. Als we dat niet doen, dan zal onze harde werk voor niets zijn geweest aangezien hij ons bedrijf met de informatie die hij heeft zal ruineren." vertelde hij gericht aan Thiago, maar ook aan de andere mannen. Als ze dit deden, zou hij voor de rest van zijn leven wel een zware last met zich meedragen; het geweten dat hij een man heeft laten vermoorden. "Vind je ook dat we het moeten doen? In mijn ogen is ons bedrijf het waard. Ik bedoel maar, we hebben al zo veel gedaan dat het nu zonde is om het weg te gooien door Browns naar de media te laten stappen." voegde hij er nog aan toe en leunde naar achteren tegen de rugleuning aan.

Fifty shades of fucked-up

Re: ORPG | On a long sweet summer night, all the kisses you bring get my temperature right.

Staci knikte direct toen ze de woorden van haar beste vriendin hoorde. ''Daar heb je het al. Je zal hem toch ooit weer tegenkomen, je kan hem echt niet je hele leven ontlopen. Bovendien hoef je ook niet te doen alsof hij je beste vriend is, of zo. Probeer het gewoon niet al te ongemakkelijk te maken wanneer jullie elkaar toch tegenkomen en het zal wel goed komen.'' Probeerde ze haar moed in te praten. Het was al even geleden en beiden waren ze verder gegaan met hun leven. Het zou erg kinderachtig zijn als Lorenzo er hier toch een probleem van zou maken. Toch had ze niet echt het idee dat hij dat zou doen, dat zou wel erg laag zijn. Ze nam een slokje van haar drinken en woelde met één hand door haar blonde lokken heen, die zoals gewoonlijk erg stijl waren. Het witte zomers jurkje wat ze droeg was een goede keus geweest. Het was nog steeds erg warm buiten en ze was blij dat ze geen warme kleding droeg op dit moment. Op het moment dat ze het koud had, zou ze vast wel een jas kunnen regelen van iemand op het jacht. Zo moeilijk kon dat niet zijn, toch? Bovendien, als zij iets écht nodig had, zou ze al haar charmes wel in de strijd gooien bij een jongeman.
Staci's ogen gleden langs het jacht, op zoek naar de jongeman die was gedumpt door haar beste vriendin, om het zo maar even grof te zeggen. Echter kon ze hem nog steeds niet vinden en ze besloot uiteindelijk ook om het op te geven, omdat het ook geen zin had om hem te zoeken. ''Ik ben ook blij dat ik er ben. Bovendien, wie wijst er nu een feestje op een jacht af?'' Haar ogen begonnen te fonkelen van plezier en ze knipoogde naar haar jeugdvriendin. Samen waren ze al veel feestjes bij langs geweest, maar een feestje op een jacht was toch wel iets nieuws en iets ongewoons, zelfs voor hen.
Op het moment dat ze haar mond opende om weer iets tegen Delainy te zeggen, voelde ze een schouder tegen haar aan, waardoor ze bijna van de barkruk gegooid werd. Gelukkig kon ze zich nog net aan de rand van de bar beetgrijpen, voordat ze niet zo gracieus op de grond terecht zou komen en zichzelf misschien wel voor schut zou zetten. Staci hield van aandacht, zeker wanneer dit van het mannelijk geslacht kwam, maar niet verkeerde of slechte aandacht op een gekke manier. ''Maakt niks uit.'' Zei de blondine toch, terwijl ze met één hand door haar lokken woelde. Haar ogen vielen nu op de jongeman tegenover haar, die eigenlijk echt ontzettend aantrekkelijk was. Verassend genoeg stond Lorenzo naast hem. Zouden ze vrienden van elkaar zijn? Eigenlijk wilde ze de vreemde wel beter leren kennen, maar dan zou ze Delainy met Lorenzo alleen laten en dat zou sowieso ongemakkelijk worden. Kort keek Staci haar vriendin aan, om duidelijk te maken dat ze niet weg zou gaan, ondanks dat de jongen haar nu een drankje aanbood. ''Dat kan, al is het een open bar.'' Merkte ze lachend op. Even trok ze haar witte zomerjurkje goed en werd haar toch al lege cocktailglas aangepakt door de barman.



Het plan voor de avond was eigenlijk erg simpel en was hetzelfde als haast ieder feestje. Lorenzo hield wel van een drankje, met hoogst waarschijnlijk ook een hoog alcoholpercentage erin, en dit was ook altijd op een gegeven moment wel aan hem te zien. Dit was al zo sinds zijn tienerjaren en hoewel hij nu zijn grenzen kende en niet meer ergens in een badkamer kotsend boven het toilet hing, ging hij soms nog wel ver. Vanavond zou waarschijnlijk ook zo eindigen, vooral doordat hij het plan had om er een leuk feestje van te maken. Het was immers zijn jacht en hij vond dat het weer eens tijd was om flink los te gaan. Voor de zomer was het een drukke periode geweest van veel werken op kantoor voor hem. Hij vond op kantoor werken prima en vond het een leuke bezigheid, gezien het feit dat hij toch wel voor die baan gekozen had, maar in de zomer ging hij graag los. Lorenzo had een lange zomervakantie gekregen doordat het nu niet druk was op kantoor en hierdoor kon hij dit soort leuke feestjes plannen.
Hij knikte instemmend bij het horen van de woorden van zijn beste vriend. Hij was er wel aan toe om de avond te spenderen met een leuk meisje, waarmee hij misschien zelfs wel in bed zou eindigen. Het was nu niet zo dat zijn behoeftes niet meer vervuld werden en dat hij geen one night stands had gehad, maar hij had geen serieuze relatie meer gehad sinds dat Delainy de relatie had verbroken. Nu had hij niet de intentie om een meisje te zoeken vanavond en vannacht waarmee hij een relatie wilde aangaan, maar het was altijd leuk als er onverwachts toch nog iets uitkwam. Bovendien viel liefde niet te zoeken, het kwam op de meest onverwachtse momenten. Gewillig liep hij achter zijn beste vriend aan over het dek, op zoek naar een tweetal meisjes dat misschien wel een gesprek met hen wilde aangaan. Helaas wist Gabriel tegen een meisje aan te stoten. Lorenzo wilde net kijken hoe het kon dat Gabriel niet direct doorliep, maar toen pas zag hij dat het Delainy's jeugdvriendin was. Oh nee, dit kon niet goed aflopen. Precies op dat moment kruiste zijn blik die van Delainy en zijn adem stokte even in zijn keel. Oké, misschien had hij niet helemaal gelijk gehad en was hij toch nog steeds niet over zijn ex-vriendin ook. Hoe kon dat ook, wanneer ze er zo uitzag. Ze zag er prachtig uit en dat mocht best gezegd worden. Lorenzo twijfelde of hij de betere persoon in de situatie moest zijn en of hij haar gewoon moest begroeten. Gabriel bood het meisje een drankje aan, waardoor ze waarschijnlijk een gesprek met elkaar zouden beginnen. Lorenzo kon nu verder lopen, op zoek gaan naar een meisje voor hemzelf, maar dat was ook een beetje lullig. Zijn armtakken plaatste hij op de bar en vervolgens bestelde hij een cocktail bij de barman, die goedkeurend zijn duim opstak als teken dat het voor elkaar zou komen. ''Hey, Delainy.'' Zei Lorenzo uiteindelijk tegen Delainy, die naast hem op één van de barkrukken zat. ''Lang niet gesproken. Hoe gaat het met je?'' vroeg hij aan haar, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Hoewel hij misschien nog steeds niet helemaal over haar heen was en hij het echt vreselijk zou vinden als ze er vanavond met een jongen vandoor zou gaan, zou hij haar niet laten merken dat hij wat aangedaan was door haar opkomst. Hij moest zijn goede kant laten zien, haar de indruk geven dat hij al allang klaar ermee was en dat hij verder was gegaan met zijn leven.

i'm a good girl with a lot of bad habits

Re: ORPG / No angels could beckon me back 18+

Zacht fluitend was Seth zijn garage weer binnen gelopen. Hij kon de adrenaline weer door zijn lichaam voelen gieren. Seth had regelmatig drugs gebruikt, maar geen gaf hem hetzelfde gevoel als wanneer hij in een auto kon stappen en gewoon los kon gaan. Dit was een soort high waar hij nooit genoeg van zou kunnen krijgen. Seth keek over zijn schouder toen hij Day haar stem weer hoorde.
"Listen Doll, I did what I promised. They think you are incredibly stupid. You don't like to play and I respect that. But I do like to play and like to find someone who can entertain me a little," glimlachte Seth vriendelijk. Hij ging het niet onder stoelen of banken schuiven. Als hij een feestje had wilde hij graag wat aandacht krijgen en als Dahlia hem dat niet ging geven ging hij kijken naar de andere prachtige vrouwen die hier rondwandelde. Het liefste had hij die aandacht van de vrouw voor hem gehad. Ze was verschrikkelijk mooi en de loei strakke jurk die ze droeg liet Seth alleen maar fantaseren over wat er onder verschool. Maar hij ging niemand dwingen.
"How about you are going to find yourself something to drink, and when you feel like awarding me my present, you can come to me again," glimlachte Seth. Hij duwde een plagende kus tegen haar voorhoofd, waarna hij weer vrolijk door wandelde. Seth liep door naar een grote, vervallen koelkast, waar hij een flesje bier uitpakte. Voor het rijden dronk hij meestal vrijwel niks, maar daarna had hij geen rem meer. Hij wilde dan gewoon los kunnen gaan.

The mind is its own place, and in itself can make a heaven of hell, a hell of heaven

Re: ORPG] How we need that security!

James:
Duf werd ik wakker en keek ik glazig om me heen. Het laatste dat ik me herinnerde is Florence die over me heen gebogen stond en aan wat knopjes had zitten prutsen. 'You druged me', mompelde ik nog voor ik haar had gezien in de ruimte. Ik had geslapen, maar gek genoeg was ik nog steeds ontzettend moe. Allerlei beelden schoten in willekeurige volgorde door mijn hoofd. 'We have to go to Chelsea', was het volgende wat over mijn lippen kwam. De kamer duizelde nog steeds waardoor ik mijn ogen weer even sloot. Ik zakte weer weg in een roesje van uitwerkende morfine voor enkele tientallen seconden voordat ik wat helderder bij kwam en de kamer scherpe contouren kreeg. 'You're still here', zei ik toen ik Florence zag zitten met een kop thee. 'Why?', vroeg ik haar. Waarom was ze hier nog steeds? Het was nota bene een ziekenhuis, een plek waar je als zieke veilig moest zijn en verzorgd zou worden. Het jeukte op mijn wang, waardoor ik wilde krabben met mijn linkerarm, echter werd ik er pijnlijk aan herinnerd waar de verwonding zat. 'Why am I here?', vroeg ik haar. Ik kon me nauwelijks meer iets herinneren. Het beeld van Florence die over me heen gebogen stond en een broeder die veel teveel had verteld - een heel verhaal waar ik uiteindelijk niks meer van wist. Het volgende wat ik deed is de dekens van me afwerken en een poging om te zitten op de rand van het bed. 'We're going home. It's only an arm or shoulder or whatever hurts on the left.', zei ik voor mijn voeten de grond raakten. Het viel me vies tegen hoe instabiel ik stond waardoor ik eerder half versuft tegen het bed aan hing. 'I'm allright', probeerde ik eroverheen te kletsen terwijl mijn goede hand in het matras klauwde om overeind te blijven en de kamer opnieuw voor mijn ogen draaide.  

Re: ORPG] Tous pour un, un pour tous.

Xavier:
Met een diepe zucht gaf ik toe dat ze gelijk had. Schijnbaar was ik toch niet zo goed in het verbergen van verwondingen. 'You're right', bevestigde ik na een korte stilte ook mondeling. 'Maybe we better say, what didn't happen. With all respect... the men downstairs were fools, most of them. We made boobytraps, but they got catched themselves. Then they disappeared when I released them.', legde ik haar uit hoe het strijdtoneel er beneden had uitgezien. 'Think of oil above the door and hanging webs of rope in front of the windows.', zei ik tegen haar. 'And when the sun came up, they attacked us. They came inside. Four or five at once. I ended up alone in the room with the attackers.', zei ik tegen haar. Ik vertelde haar niet dat mijn gedachten even naar haar waren gegaan en dat ik gehoopt had dat ze veilig in de kelder zat. Ik wilde het nu absoluut niet hebben dat ze zich nog schuldig of verantwoordelijk ging voelen om mijn stommiteiten. 'One of them hit my leg. It will be fine.', zei ik tegen haar. 'It's annoying, unpleasant if I move, but it's okay. I traveled and fought with more and heavier injuries.', zei ik en drukte een kus op haar voorhoofd. Als zij in staat was om richting Parijs te rijden, zou ik direct met haar meegaan. Echter was haar gezondheid nu het eerste belang. Jammer voor de Queen, maar aan een gehavende Lady in waiting zou ze niet veel hebben. 
Na de uitleg was er een stilte gevallen waarna ze vroeg hoe het verder ging met de mensen beneden. 'As far as I know, yes.', zei ik tegen haar. 'I only saw attackers when I checked the rooms and outside. They didn't reach the stairs.', zei ik haar. Zacht legde ik mijn hand tegen haar gezicht aan toen ze deze op mijn borstkas legde. Haar geur werkte de adrenaline tegen, waardoor ik merkte dat ik weer langzaam tot rust kwam. 'It's all over, we're all safe', zei ik en krulde een haarlok om mijn vingers heen en kriebelde met het uiteinde zachtjes over haar wang.

Re: ORPG / No angels could beckon me back 18+

Dahlia moest toegeven dat ze moeite had stevig in haar schoenen te staan, letterlijk. Het hielp ook niet dat ze hakken aan had, maar Seth had gevraagd of ze zich zo had willen kleden en gegarandeerd dat het haar zou helpen bij het winnen van de Foxhunt. In eerste instantie was dat haar enige reden om hier nu te zijn, anders had ze zich nooit beziggehouden met de illegale praktijken van een garage. Maar ze moest wel toegeven dat het iets had, een behoorlijke kick van adrenaline zeker.
Gelukkig vond Dahlia wel haar evenwicht en ging ze niet door haar enkel bij het uitstappen. Ze zou gewoon even moeten opletten bij iedere stap die ze zette totdat de adrenaline begon te vervagen.
'So what if I did?' Glimlachte ze een tikkeltje speels. Ze wilde niet direct met hem instemmen, ze wist wel beter dan zijn ego te vlijen. Het leek erop dat dat al genoeg werd gedaan door zijn vrienden, collega's en de vrouwen die hij betaalde om hem gezelschap te houden. 'I'm not here to kiss you, you know that. Besides, I'm not that kind of girl.'
'Wait,' zei Dahlia toen hij terug naar binnen begon te lopen. Binnen een paar seconden liep ze alweer naast hem, zelfs op hakken. Zo hard liep hij niet. 'You're not gonna leave me all by myself, right? I thought I was your company for the party.'

You will love him to ruins

Re: ORPG] She's far from sane, but she's the right kind of crazy. The kind you get addicted to.

Myla fronste moeilijk toen Jo met de beslissing kwam om hun wegen te laten scheiden en contact te houden tot ze een verder plan hadden. Ze hadden nu de tijd niet om na te denken over eentje... Het ergste was nog dat er twee mannen, die hier compleet los van stonden – want Jo had altijd geweten dat dit kon gebeuren zonder verdere details – uit hun omgeving geplukt werden. Hun werk zou afvragen waar ze gebleven waren, er zou misschien een vermissing opgegeven worden, en dat was ook ongunstig omdat het allemaal samen zou hangen met Myla en Jo, wat weer een connectie zou zijn voor haar familie. Een zucht ontging haar dan ook bij het idee alleen al.
Haar vrije arm had ze kort stevig rond de schouders van de brunette gelegd. ''The number still stands in the phone.'', mompelde ze terwijl ze één van de twee telefoons uit de tas aan Jo gaf. Daarna was ze om gedraaid en met lichtelijke tegenzin met de tas – waar enkel basis behoeften in zaten en dus geld en dergelijke – van de tafel had gevist zodat ze het appartement kon verlaten.
Myla zakte wat onderuit op de bijrijder stoel terwijl ze het rijden maar aan Jeffrey over liet. Het was nog steeds zijn auto en gek genoeg vertrouwde ze hem. Haar groene ogen keken kort even over het randje van de deur, door het raam naar buiten, voor haar aandacht richting Jeffrey ging die over een plek begon waar ze tijdelijk konden verblijven.
''If you think it is safe enough, you can drive us there.'', stemde ze uiteindelijk in. Zelf had ze geen hut op de hei staan, dus in haar geval had ze met een valse ID een hostel moeten regelen of zo. Hoewel er dan nog steeds risico's aan vast zaten en Myla vroeg zich dan ook af of dit ooit over zou waaien, of haar vader ooit zou beseffen dat ze niet terug zou komen. Dat ze nog liever zes meter onder de grond lag dan terug naar Rusland te moeten. Moeilijk fronste ze dan ook.
Met een zuchtje ging ze wat rechter zitten en had ze wat vragend opgekeken naar Jeffrey. ''Because you didn't ask questions the moment you got dragged into this. You just acted and kept your promise to keep me safe.'', was haar antwoord uiteindelijk. ''I suppose that makes me trusting you.'', glimlachte ze kleintjes. ''And who doesn't want to flee with the doctor with the tats, huh?'' haalde ze een tikkeltje vermaakt haar schouders op. Het zou niets voor Myla zijn om dergelijke opmerkingen niét te maken. De situatie was al erg genoeg, een depressie erbij was het laatste wat ze nodig had.



Nate zuchtte even. Het ergste was nog dat Jeffrey nog gelijk had ook. Hij haalde dan ook opnieuw een hand door zijn haren, die nu helemaal warrig zaten, en was terug op zijn stoel gezakt. Hij had zwijgend van de één naar de ander gekeken terwijl ze allemaal wel een keer hun mond open hadden. Weliswaar was het wat lastig om te begrijpen dat hij nu in iets gesleept was wat in zijn beleving enkel voor kon komen in van die slechte zwart wit films over de maffia of zo. Maar nu was het echt, nu waren zij degenen die hun voeten in beweging moesten zetten en moesten maken om weg te komen. En ja, het was normaal dat iemand een wapen had in Amerika. Dat betekende niet dat hij het een leuk idee vond dat Jo op dit moment een wapen op haar rug wegstopte en ook van plan was om die te gebruiken indien nodig dus. Anders had je geen wapen nodig.
''Leaving and living it is then.'', mompelde hij vervolgens. ''You better take care of that girl, otherwise you would've wished you never met me.'', wist hij er nog uit te krijgen. Een waarschuwing weliswaar, maar hij kende Myla en Jo al wat langer dan de blauw maandag dat Jeffrey om de hoek kwam kijken.
''It's not that is scares me, it is just must to take in at the moment.'', was zijn antwoord op de brunette. ''It feels unreal, like this is some kind of soap serie and there will me camera's any moment.'', voegde hij daar zachtjes aan toe. Hij kon zelf ook heus een wapen handelen, hij zat bij de brandweer nota bene en had daarvoor bijna een opleiding weten af te ronden die hem zelfs bij de politie had kunnen plaatsen.
Nate was overeind gekomen en had de tas maar overgenomen, zodat ze die in elk geval niet hoefde te tillen. Zijn werk zou een zoekactie starten als hij niet op kwam dagen. Dat was één ding wat zeker was. Dus onder het mom dat de politie er niet bij gehaald kon worden, zouden ze sowieso falen. Het zou té raar zijn als vier personen plotseling rond dezelfde tijd verdwenen. Helemaal sinds Nate connecties had met de twee dames en Jeffrey was nota bene Myla haar dokter (geweest) na de brand.
''I trust you, I'm just not sure about where we are going. Were are we going exactly? Since Myla warned me to not call the police or whatsoever. So...'' vroeg hij zich af terwijl hij achter haar aan liep en de deur achter hen sloot zodat ze naar beneden konden. Ze konden zijn auto wel nemen, maar waarheen was hem dus niet duidelijk. Hij dropte de tas op de achterbank en was achter het stuur gekropen waarna hij wegreed toen Jo ook zat.